Zoals ik al in mijn verslag van zaterdag (gisteren) vermeldde zijn de weekeindes voor concerten in de bergen. En hoewel ik het middernachtconcert van Oli Steidle in de Batzen Sudwerk niet wilde missen, vertrok de bus wel weer gewoon om 9 uur op de zondagochtend. Naar het anderhalf uur verderop gelegen Laghetto Trjere See, bij het grote gebied wat Speikboden wordt genoemd.

In het Batzen Sudwerk Steidle, ook wel de jazzkelder genoemd, speelde Steidle een dikke set waarbij zijn drumkit geschakeld was aan tal van elektronica waardoor hij elke klap, wat dan ook, die hij op zijn drums kon vinden van elektronica kon voorzien. Het creëerde een even energiek als overweldigend geluid. In een set van 40 minuten gaf hij alles wat hij in zich had en wat zo’n solo-set exact nodig heeft om te blijven boeien.

Om 9 uur in de ochtend alweer onderweg zijn op een zondag is vroeg, maar als je weet dat op anderhalf uur rijden dat prachtige Speikboden ligt weet je gelijk waarvoor je het doet. Het uitzicht als je daar, na de prachtrit met de kabelbaan, bovenop de bergen staat is zo overweldigend. En omdat de winter hier pas laat kwam ligt er nog flink wat sneeuw op de bergen ook. Wat het uitzicht nog indrukwekkender maakt.

De plek voor het concert van de dag is een klein meer wat bovenop de berg ligt, op zo’n 2200 meter. Idyllisch gelegen en de muziek klinkt er nog mooier dan het gisteren al deed. Het is namelijk het zelfde duo van de dag ervoor: NoSax NoClar. Een beetje ongelukkige keus voor als je zo’n lange trip maakt om hier te komen. Maar ja, als het uitzicht en de setting zo bijzonder zijn, wie gaat er dan klagen? Ik niet.

Terug in Bolzano hebben we gelijk een solo-gig van percussionist Tilo Weber. Inderdaad weer een solodrumgig maar dan wel volledig anders. Weber is een man die vooral op sfeer en geluid werkt en niet alleen een drumkit heeft staan, maar ook een vibrafoon met daarboven een hele set bellen.

Zijn bedoeling op deze late middag is om iedereen te vervoeren met geluid. En dat lukt hem in een korte maar bijzonder interessante en avontuurlijke set. Het is ook de intieme setting van het Goethe Huis in het hart van de stad wat helpt natuurlijk. Nog net geen 50 personen kunnen bij het concert aanwezig zijn en dat geeft het half uur concert iets bijzonder rustigs mee.

Mooie repeterende geluiden uit de vibrafoon voorzien van coole belklanken en heldere percussie maken het een boeiend half uur. En Weber, ook weer zo’n man met een erg lange baard, is een interessante verschijning die sowieso al de aandacht vasthoudt.

Het Kapuzinerpark is daarna weer de plek om te zijn. En het Frans/Pools, Belgische BonBon Flamme de band om te checken. Interessant toch hoe dit festival al die jonge avontuurlijk muzikanten goed in de gaten blijft houden en ze een podium geeft. BonBon Flamme is Valentin Ceccaldi, Etinnen Ziemniak, Luis Lopes en Fulco Ottervanger en een ware traktatie.

Vier muzikanten die alle remmen muzikaal immer losgooien en dat op een zowel virtuoze als absurde manier in hun muziek verwerken. Composities die van diep naar hilarisch trekken, steeds weer met heel veel energie en in vele muzikale kleuren neergelegd. Als je je al bij een band afvraagt wat hun genre nu precies is (iets wat de streaming services zo graag willen en daardoor muzikale limitering bewerkstelligen) dan vooral niet bij BonBon Flamme.

De band geeft op het hoofdpodium een even enthousiast als avontuurlijk en verrassend concert, waarbij stilzitten voor de bandleden zelf al volledig onmogelijk is (hopeloos voor de fotografen die er rondliepen, even grappig voor het publiek) en waarbij je alleen maar de hele tijd denkt: waarom speelt die band alleen hier en waarom ook niet in Nederland en België op de belangrijke festivals? (Iets wat ik wel vaker heb hier.)

Eigenlijk geldt datzelfde voor het concert dat rond middernacht volgt in Batzen Sudwerk. De Finse Saxofonist Y-Otis geeft daar een optreden en heeft met Dan Nichols (toetsen), Petter Eldh (bas) en Jamie Peet op drums een al net zo internationale klasseband met avontuurlijk muzikanten meegebracht. Dat er geen stoelen voor aan het podium staan blijkt al snel logisch. De band gaat vol op de avontuurlijke groove.

Groot fan van zowel Ottervanger als Nichols zijn het precies deze mannen die steeds binnen de stukken de veranderingen creëren met hun uitbundige en avontuurlijk spel. Met Y-Otis zelf als aanjager en Peet en Eldh als steeds weer veranderende aansluiters vindt Nichols steeds weer dat hoekje in het geluid om het te veranderen.

Het zijn twee sterk op elkaar aansluitende concerten waar dit eerste weekend Südtirol Jazzfestival mee afsluit. En een absolute herinnering aan hoe dit festival met avontuurlijk spelende muzikanten toch altijd zo raak weet te schieten.