Betoverend mooi optreden Glen Hansard in Paradiso

Geschreven door: Tirtsa Haas

Label: Anti

Aangekondigd als Glen Hansard, maar in een uitverkocht Paradiso op maandagavond heeft het meer weg van Glen Hansard & Friends. Het podium is gevuld met veertien goedlachse muzikanten, van Hansard en drummer Graham Hopkins tot de blazers en violisten. Hansard viert een Iers feestje met in het voorprogramma Lisa Hannigan, tegenwoordig solo maar vooral bekend geworden door haar werk met Damien Rice.

Amsterdam is Hansard niet vreemd. De voorman van The Frames en tevens bekend van The Swell Season met singer-songwriter en pianiste Markéta Irglová geniet elke keer weer van het spelen in onze hoofdstad. Alleen al in 2012 tikken de concerten behoorlijk aan. Van ingetogen en kleine optredens in platenzaak Concerto, tot een prachtige avond in De Duif en als voorprogramma van Pearl Jam zanger Eddie Vedder in Carré.

Met het uitbrengen van het bijzonder mooie solodebuut Rhythm And Repose en de vele tours is het een druk jaar voor Hansard. Zijn optredens worden echter alleen maar indrukwekkender. Het speelgenot is duidelijk zichtbaar deze avond in Paradiso. Met gemak weet showmaster Hansard de zaal te bespelen en neemt hij de rol van dirigent op zich om zijn grote band aan te sturen. Niet alles loopt vlekkeloos, Jerry de geluidsman krijgt het vooral in het begin even te verduren. Wanneer drummer Hopkins rare geluiden uit zijn drumkit tovert, kunnen zowel band als publiek er alleen maar om lachen. Het zijn foutjes die de band juist een menselijk gezicht geven. Bovendien, zo geeft Hansard zelf aan, is het weer de eerste keer in een paar maanden tijd dat ze in deze formatie spelen.

Als opener is You Will Become bijzonder mooi. Al na dit ene nummer volgt een oorverdovend applaus van een verder muisstil publiek. De toon van de avond is gezet, goede nummers die live nog mooier klinker dan op plaat. Tijdens Talking With The Wolves gaat het tempo even omhoog, maar aan het einde van het nummer neemt de strijkerssectie het nummer terug naar een heerlijk klinkende zachte melodie, waarna ook de blazers invallen en het geheel compleet maken.

De nieuwe nummers van Rhythm And Repose doen niet onder voor het oudere materiaal. Love Don’t Leave Me Waiting heeft in deze live uitvoering met de toevoeging van trombone en trompet net iets extra’s. Hansard klinkt puur met zijn uithaal bij de woorden “Show yourself to me” en zonder enige moeite gaat het nummer over in een intermezzo van Aretha Franklin’s Respect. Philander heeft een duister randje, ondersteund door een zwaarder opgezette stem van Hansard en het mooie geluid dat hij uit zijn Epiphone gitaar tovert. Pas vier nummers in en het publiek is al volop aan het genieten.

Toch lijkt het concert pas echt te beginnen wanneer de eerste tonen klinken van When Your Mind’s Made Up. Het publiek geniet en wanneer een volle zaal zachtjes meezingt gaat er een magisch gevoel door Paradiso heen. Ook Low Rising in een funky en swingende uitvoering doet het goed. Tijd voor een rustmoment is er niet. Als afwisseling tussen de nummers van The Swell Season wordt Bird Of Sorrow ingezet, een hoogtepunt op het album maar ook live deze avond. Met een prachtige melodie en een zelfs nog mooiere en betekenisvolle tekst, is Bird Of Sorrow een parel. Met een kleine brok in de keel staat het publiek ademloos te luisteren. Het is verder zo stil dat het gekuch en gehoest van een paar mensen is te horen. De ontwapenende en lachende Hansard zou Hansard niet zijn zonder het nummer af te sluiten met “Bless you”.

Met of zonder band, Hansard weet te overtuigen en het publiek te boeien. Na bijna een uur gespeeld te hebben blijft Hansard halverwege de set alleen op het podium achter voor een aantal solo nummers, waaronder het fraaie In These Arms. Als een koor vol nachtegalen zingt het publiek “Oooooeeh Oooooeeh Oooooeeh” zachtjes mee. Heel even gaat Paradiso terug in de tijd met dit geluid wat past bij het vroegere kerkgebouw. De hoge noten zetten zich nog even voort in het mooie Lay Me Down. Met zo veel krachtige eigen nummers, is de Van Morrison cover Astral Weeks een klein beetje overbodig, maar desondanks vormt het een mooie afsluiter van het solo deel.

Met de band terug op het podium krijgt de avond weer gelijk een andere sfeer. Er volgt nog veel moois met onder andere This Gift waarbij drummer Hopkins wederom een belangrijke rol speelt en er heerlijk op los knalt. De twee zangeressen vullen de zang van Hansard perfect aan en vormen het nummer tot een prachtig geheel. Dat Hansard zelf blij is met de uitvoering blijkt wel aan het einde wanneer Hansard zijn arm in de lucht gooit en zijn vuist balt van vreugde. Hoogtepunt na hoogtepunt volgt, Star Star is adembenemend en zorgt voor een heerlijk warm gevoel van binnen op de koude maandagavond. Aan het einde van het nummer klinkt er een mix doorheen van het nummer Hotellounge van dEUS, een bizarre combinatie en toch lijkt het perfect te passen.

Muziekstijlen en emoties wisselen elkaar al de hele avond af, van ingetogen liefdesnummers tot harde rocknummers, het kan allemaal bij een optreden van Hansard. Door de afwisseling is het niet alleen een show voor de diehard fan, ook aanwezigen die niet alle muziek kennen staan zichtbaar te genieten. Van nature weet Hansard telkens weer een passende chemie te creëren met zowel zijn grote crew op het podium als met het publiek.

Een reguliere set van al bijna twee uur is voor showmaster Hansard duidelijk niet genoeg. De toegift zorgt voor nog meer kippenvel. De avond is eindelijk compleet wanneer Hansard samen met Hannigan, zichzelf begeleidende op haar ukelele, het fijne Blue Moon ten gehore brengt. Alsof dat nog niet genoeg is, zingen ze vervolgens het magnifieke Falling Slowly samen. Hun stemmen sluiten perfect op elkaar aan, heel even is het net of Markéta Irglová gewoon naast Hansard staat. Nog even wil Hansard het aanwezige publiek meegeven hoe bijzonder het moet voelen om in een zaal als Paradiso zoveel bekende artiesten en bands de revue te zien passeren. Paradiso als huiskamer waarin iedereen een eigen favoriet plekje heeft om te staan of zitten, een mooiere omschrijving is er haast niet.

Na een prima uitvoering van Fitzcarraldo mag iedereen, inclusief Lisa Hannigan, voor de laatste keer nog even op het podium verschijnen en plezier maken tijdens de ultieme toegift: een a capella uitvoering van Passing Through. Het genot is zo enorm dat ze met zijn allen de parade voortzetten door de zaal heen. Na ruim twee uur speeltijd is het feestje compleet in Amsterdam en met een lach op het gezicht kan het publiek weer huiswaarts na dit betoverend mooie optreden, dat de boeken in zal gaan als één van de meest bijzondere en mooie concerten van 2012.

Setlist Glen Hansard in Paradiso/Amsterdam – 10 december 2012: