Baraná maakt het over de gehele linie op de eerste avond van ‘hun’ festival waar en slaagt op een mooie manier erin muziek(en) te verbinden.

Met een tweedaags avondfestival neem je een risico. Door het rond een kerngroep én een themalijn te organiseren, zorg je voor herkenbaarheid en neem je tegelijk nog een extra risico. De kerngroep moet zich op allerlei manieren openstellen en juist van daaruit haar sterkte en karakter laten zien. Lijn en afwisseling ja, maar ook niet volgens het principe voor ieder wat wils. En alles pakt uiteraard beter uit naarmate het publiek zelf ook geëngageerd is om de lijn op zijn eigen manier te volgen en daarbij iets als complicité ontstaat.

Het laatste gebeurde op een goed bezochte eerste festivalavond in Utrechts RASA waar Baraná zich daadwerkelijk open en ruimte gevend manifesteerde in een programma dat een uitstekende dosering, goed passende combinaties en een mooie spanningsopbouw kende. Naast de 3 hoofdacts, Baraná feat. Sanem Kalfa, Michel Godard Trio Ecoute Le Vent en het Moscow Art Trio was er een poëtische geïmproviseerde opmaat van de unieke Amsterdamse Schot Gunga Purves en de eveneens unieke gitarist Paul Pallesen (bleek vrij snel in dit korte optreden) die niet alleen de toon voor de avond zette maar tegelijk ook voor de korte geïmproviseerde entre’ acts met allerlei twee- en driecombinaties van festivalartiesten die door de avond heen liepen.

Baraná feat. Sanem Kalfa leverde een meerwaarde in de persoon van vocaliste Sanem Kalfa en pakte meteen innemend uit. Kalfa is een sterke podiumpersoonlijkheid die er met de hele ziel in durft te gaan, chops en guts heeft en kan improviseren. De groep pakte het losjes aan waardoor er naast mooie gespeelde lijnen steeds weer spannende en knipogende interacties ontstonden. Kalfa is niet één van de exotische zangeressen. Met haar gaven en podiumpresentie springt ze eruit en zal hopelijk de ingeslagen weg verdiepend contour kunnen geven.

Tubaspeler Michel Godard trok de ingezette lijn gaaf door en breidde het terrein samen met vocaliste Linda Bsiri en percussionist Jarrod Cagwin qua klank, aanpak en muzikale bronnen uit. Godard die zijn bronnen bij Monteverdi en summier gesproken de oude klanken van de Mediterranée vindt, heeft van de tuba een virtuoos nstrument gemaakt dat diep in de menselijk stem verankerd is en barrières overschrijdt, weet te slechten. Moeiteloos werd tussen sacraal, chaplinesque-dadaïstisch en volks heen en weer geschakeld waarbij Bsiri veelvuldig met taal en klank speelde (hoogtepunt: Le tuba n’est pas ! ) en Cagwin verbazing- wekkend trommelnd raamwerk leverde. En niet te vergeten Godards mooi vloeiende lijnen op de serpent (eenheid van vorm en inhoud, hard en software!). Als voorloper van de geavanceerdere tuba heeft de serpent door Godards pionierwerk inmiddels weer meer bespelers! Jarrod Cagwin, die op het conservatorium in Istanbul percussie-les geeft (tip ook voor Erasmus-studenten!) heeft een transculturele aanpak en bespeelt verschillende raamtrommels op een verbazingwekkend creatieve manier true to the origins. Creativiteit stoelend op focusing, discipline en voortvarendheid. Vrolijk en hartverwarmend!

En dan moest het Moscow Art Trio nog komen. Dit trio is een wonderlijke eenheid in verscheidenheid van karakters met een gemeenschappelijk soort van schalks understatement, schouder ophalen en steeds weer sentimenteel gespeelde verbazing. Ondertussen intoneert Sergej Starostin de meest verbazingwekkende originele Russische folktunes en worden deze door de twee ‘moderne’ instrumenten piano, Misha Alperin, en french horn of fluegelhorn, Arkady Shilkloper, van inbedding en commentaar voorzien. Het trio kent elkaar én de muzikale bronnen die ze aanboren, zo in en uit, dat het een lust is er naar te luisteren en te kijken. Want vreemd is het zeker voor onze Europese oren. Starostin is iemand die in de voetsporen van Kodaly, Bartók en Lomax al vele jaren de rijke Russische volksmuziektradities reconstructief ontgint. Wat je bij dit trio te horen krijgt is dus beyond alle hardnekkige clichées die ons beeld, onze waarneming bezet houden. Starostin, Alperin en Shilkloper openen op deze avond met veel humor, vakmanschap en spirit onze oren en harten. Met het vorderen van hun optreden neemt de interactiedichtheid gestaag toe en verschijnt een brede gelukkige lach op de gezichten van deze unieke musici. Rusland is even geen gesloten boek en er komt even iets over van de weidse streken.

En dat was dan pas de eerste avond! Een communautaire aanzet met een kwalitatief hoogstaande lijn die lof verdient en om voortzetting en doorontwikkeling vraagt.

Voortzetting vanavond, vrijdag, 27 april, RASA Utrecht, 19:00.

Foto’s © FOBO – H.Bolte ©