Amsterdam heeft geen jazzfestival MAAR wel dezer dagen een programmering, met name in het Bimhuis die beter is dan menig festival around. En waar krijg je dan ook nog zo’n panorama en sfeer meegeleverd als daar aan het Amsterdamse Ij. Plus dat je ook nog mooi kunt kiezen: je hoeft dus niet uit een concert weg te lopen (langs versufte of vretende concertgangers) om je de volgende overvolle zaal of kille vierkante kerkergat in te wurmen. Je neemt de artiesten/groepen die jou het meest aanspreken en doet er bijvoorbeeld een onbekende buiten jouw voorkeursgebied bij. Bouw vooral goed contrast in! Dat pas je in je tijd(planning) en je beurs in – je mag er net als bij een festival wel wat voor uittrekken – en zult zien dat er iets moois van te maken valt! Iets als festival voor gevorderden (-: . Niets voorgebakken to go, zelfs geen zomer-, lente- of weetikveel-serie. Het goede hiervan is dat je niet blootstaat aan (de gebruikelijke) overkill en massale opdrijving (wie daar behoefte aan heeft, kan op veel plekken terecht).

Bij deze optie geldt uiteraard: de smaak komt bij het eten. Het moet zich een beetje ontwikkelen. Zoals bij het maken van passende keuzes. De mogelijkheden liggen voor de zelfstandige burger voor het oprapen, aan het Ij maar ook elders. Nog steeds! En juist nu komt het erop aan dat aan te grijpen. Om door deelname hoogwaardig aanbod in stand te houden!

Off Momenten

Het Bimhuis zorgt dit jaar nog voor een rode draad door het pinksterweekend: Dave Burrell’s Piano Round Midnight. Dat klinkt op het eerste gezicht simpel maar cuts deep! Naarmate het uur vordert, komen uit Burrell’s piano schatten uit de rijke ge- schiedenis van de jazz op een manier te voorschijn waar je helemaal stil van wordt. Het geroesemoes in de bar valt langzaam stil en iedereen zit geboeid en blij te luisteren. En als dan ineens nog onvoorzien een markant hoofd achter de vleugel verschijnt die blijk- baar iets met een raak inzettende snaredrum te ma- ken heeft, krijg je van die magische momenten die je zelfs mee naar huis kunt nemen en kunt bewaren! Burrell speelt zijn midnight-momenten nog tot maan- dagnacht. Steeds in contrast, verdieping enz. met het voorgaande avondconcert in het Bimhuis. Iets wat op geen festival te krijgen is! En het mooie is: het gaat nog bijna twee maanden door met het ene na het andere sterke zomerse programma! Grijp de kansen … En over contrastwerking gesproken, hier een korte impressie over twee opeenvolgende Bimhuis-avonden

Puur muzikaal plezier met 3 Cohens

Puur muzikaal plezier – anders kun je een concert van de drie Cohens, Yuval op sopraansax, Avishai, de jongste, op trompet, Anat op tenorsax en klarinet, niet omschrijven.

Het spat ervan af, heeft enorme afwisseling, swingt als de neten, is doordesemd van humor en heeft vooral een bijzondere flavour. Dat blijkt misschien het duidelijkst in de Ellingtonstukken die bij hun ineens bijna origineler dan de originelen klinken zou je kunnen zeggen. Misschien omdat de Tizol-kleuren er volop tot leven komen. Omdat in de diepte Middenoosterse sporen van Marokko tot Yemen en ook Zwart- afrikaanse bronnen hun werking doen (zie ook bespreking van hun laatste album op WrittenInMusic). Om- dat alles op de muziek, het stuk in zijn ziel en pracht, gericht is. Volkomen in vibe met het drietal de andere drie bandleden: Yonathan Avishai (p), Omer Avital (bas) en Franck Agulhon (dr).

Andrew’s Mafpa

Contrast inderdaad de volgende avond met een hele troep van heavy cats uit New York in Andrew d’Angelos DNA Orchestra. Andrew krijst het liefst op zijn altsaxofoon en heeft de gave meer dan een dozijn top-notch musici daarin mee te krijgen. Of beter gezegd tussen zijn constante praatstroom door een goed muzikaal pendant daarvan te laten klinken. Het lijkt een aan- kondiging, als hij begint maar groet gauw uit tot een een conference. Heftig, ontroerend, sweet dan weer snotty afgewisseld met geestige beschouwingen en plotselinge valwinden blijft hij doorpraten en, weet te raken. Vooral ben je geboeid door wat het volgende zal zijn. Het binnenste van zijn geest naar buiten keren, ongehinderd (nagenoeg) de impulsen en stemmen in je hoofd volgen, het uitspreken, ter sprake brengen, bezweren en dan in verdichte, melodieuze en krijsende klanken omzetten. Verheven is hier niets, in taal niet en in klank niet. Vrijwel direct na een aandoenlijk gebedslied voor een vriendin die aan kanker lijdt volgt zijn maffe Gay-Disco waarin de orkestleden ongeacht hun seksuele voorkeur kunnen tieren op hun instrument. Luid, luider, luidst. En het gaat hard, direct, met gave klankslierten. Zoals het leven is, roept hij. Andrew’s mafparade. Het gezelschap reisde de volgende dag door naar het beroemde driedaagse Moers-Festival, vlak over de grens in Duitsland. Het is niet het enige onderdeel van het festival dat een dag later of eerder in het Bimhuis staat en zo is het Bimhuis inmiddels eigenlijk deel van het festival.

Meer impressies

Fotos © FoBo – Henning Bolte ©