Albert Hammond Jr. erg sterk in Bitterzoet

Geschreven door: Tirtsa Haas

Bij het ontbreken van een tour van The Strokes dit jaar is het de beurt aan gitarist Albert Hammond Jr. om het toegestroomde publiek in de Bitterzoet in Amsterdam te bespelen. Dit keer geen massa’s mensen en poespas zoals we van The Strokes gewend zijn. Een klein podium en een vriendelijke en bescheiden zanger is alles wat nodig is voor een plezierige avond.

Met het voorprogramma van de uit Mexico afkomstige band Rey Pila is niet heel veel mis, al lijkt de indierock hype hen zo’n tien jaar te laat te hebben bereikt. In strakke witte pakken en zwarte stropdassen lijken ze vooral op de Zuid-Amerikaanse neefjes van The Hives. Zanger Diego Solórzano doet erg zijn best het publiek te vermaken, daar zal het niet aan hebben gelegen, maar het aanwezige publiek wil liever Hammond horen spelen.

In strakke jeans, rood/oranje Dr. Martens legerkistjes en zwarte bomberjas met achterop de grommende rottweiler afgebeeld van de EP AHJ, beklimt Hammond het podium en duikt gelijk in het nummer Holiday met de woorden “Wake up”. Voor het optreden was Hammond kennelijk nog niet helemaal wakker, wanneer hij na dit eerste nummer grapt “That woke me up!” De avond kan nu echt beginnen. Zowel zaal als Hammond zijn wakker geschut en de avond dendert vervolgens aan één stuk door met een gevarieerde set met nummers afkomstig van de twee oudere albums Yours To Keep (2006) en ¿Cómo Te Llama? (2008) gecombineerd met het nieuwe materiaal van de onlangs verschenen EP AHJ.

De zaal is helaas niet helemaal uitverkocht, maar dat lijkt het gevarieerde publiek niet te deren. Jong en oud staan door elkaar. De schreeuwende en dansende tienermeisjes, bekend van de The Strokes concerten, zijn in de minderheid. Wanneer een oudere vrouwelijke fan helemaal vooraan uit haar dak gaat, kan Hammond het niet laten een beetje in de lach te schieten. De nonchalante Hammond laat zijn image voor wat het is en ontwapent zich als een vrolijke kwajongen op het podium. De band gaat heerlijk mee met het grappen en grollen over en weer. Wanneer een bandlid een wel heel erg flauwe opmerking maakt na de woorden “Christmas came early” van Hammond, net op het moment dat hij een slokje water neemt, proest Hammond het uit van het lachen.

Het nieuwe Cooker Ship klinkt jammer genoeg als iets te veel ongecontroleerd geschreeuw, al is de opbouw erg mooi en is duidelijk te merken hoe ingenieus alle gitaarlijnen samen een geheel vormen. Nee voor Hammond de zanger zal het publiek vanavond niet zijn gekomen, voor de virtuoze (ritme)gitarist des te meer. Het publiek toont de nodige waardering met harder applaus. Wat volgt zijn een tal van sterke nummers die het gitaargeweld nog mooier ten tonele brengen. GfC, Victory At Monterey en het nieuwe Carnal Cruise zetten de toon. Door het naadloze samenspel van de drie gitaren en een basgitaar weten de heren een sterk staaltje live muziek neer te zetten. Het kan niet anders dan dat dit een feest is voor de meegereisde gitaristen.

Hard To Live In The City uit 2006, op album niet een heel bijzonder nummer, doet het vanavond in deze live uitvoering een stuk beter met een mooi tussenstuk. Hammond heeft voor het nieuwe nummer St. Justice een video opgenomen met een Nederlands meisje, zo vertelt Hammond het publiek. Live is het nummer ok, maar niet heel bijzonder. Gelukkig weet Hammond het niveau halverwege de set hoog te houden door er tactisch de twee bekende nummers In Transit en 101 van zijn eerste soloplaat Yours To Keep te spelen. Beide nummers zijn gewoonweg erg goed en het toegestroomde publiek geniet dan ook met volle teugen. Het jasje maakt plaats voor een polo en rode bretels, waarna Hammond de avond vervolgt met sterke nummers.

Strange Tidings showt de bekende Hammond als ritmegitarist, een nieuw nummer dat samen met Carnal Cruise en Rude Customer doet hopen dat The Strokes ooit weer deze muziek zal maken. Dit laatste nummer geeft dat echte Strokes gevoel heel even terug, ook in de live uitvoering knalt het nummer er lekker op los met een fijn gitaarloopje. In het laatste deel geeft Hammond nog even een hommage aan zijn muzikale invloeden met covers van Guided By Voices en The Misfits, die beiden loeihard de Bitterzoet worden ingeslingerd. Vooral bij het spelen van Postal Blowfish van Guided By Voices beleeft de band zelf het grootste plezier.

Van een toegift is niet echt sprake wanneer Hammond terugkeert na een pauze van enkele seconden voor nog eens twee nummers. The Boss Americana is niet grandioos, maar wanneer Hammond alleen op het podium achterblijft na dit nummer belooft er nog iets moois te komen. En zo geschiedde. Blue Skies door Hammond solo gespeeld is een meer dan waardige afsluiter van een prima gitaaroverladen concert. Dat de zang vanavond niet altijd even goed is, is van ondergeschikt belang. Hammond verstaat zijn vak en trakteert Amsterdam op een avond vol krachtige nummers met subliem gitaarwerk.