Met de blikkerige Electro Clash single Teeth laat Working Men’s Club de tijden van de Second Summer of Love van eind jaren tachtig en de daarop aansluitende rave parties herbeleven. Wat is dit toch een heerlijk potentiële clubklassieker waar het uit Manchester afkomstige gezelschap zichzelf al in een vroeg stadium definitief mee op de kaart zet. Blijkbaar zit er nog meer dan genoeg XTC residu in het drinkwater van deze belangrijke muzikale hoofdstad om door de nieuwe lichting 24 hour Party People opgepakt te worden.

De band grijpt naar de hoogtijdagen van de wereldberoemde The Haçienda nachtclub terug. Een wilde tijd, welke ook de ondergang van het beruchte Factory Records betekent. Wat volgt is een uitgebreide scala aan funky new wave disco, high-hat bigbeats, techno clubsound en donkere gestructureerde Electric Body Music. Met drie kwartier aan muziekgeschiedenis volgen we de opkomst van de postpunk met de daarop aansluitende hitgevoelige new wave en de door drugs gedomineerde house periode. Die smeuïge nasporen zijn overduidelijk op het gelijknamige debuutalbum van dit retro synthpop gezelschap aanwezig. Het scheppingsverhaal gezien door de ogen van de illegale feestende Next Jilted Generation, waarbij de eerder op single verschenen Valleys killertrack uit kan groeien tot een blijvende anthem voor de feestende jongeren.

Working Men’s Club verheugt zich erop om hiermee uitbundig het uitgaansleven in te luiden. Het jaar 2020 brengt een broeierig dansbare vakantie sfeertje voort, waarbij alles in werk gesteld is om op 5 juni de plaat te presenteren. De band is zich nog niet bewust van het feit dat niet zozeer de Brexit het toekomstbeeld bepaald, maar dat er een nog grotere donkere wolk doffe ellende overwaait. Die deprimerende onmacht om een doeltreffende vuist naar de maatschappij te maken wordt door de gevolgen van Corona overschaduwt die net zo goed in Groot Brittannië zichtbaar worden. De boel gaat op slot en de release wordt tot aan het begin van de herfst uitgesteld. Zonde, maar het is gewoon niet anders. Working Men’s Club moet eigenlijk de soundtrack van een hete zomer worden. Hopelijk revancheert de band zich volgend jaar.

Uitgaande van de nummers zet je Workings Men’s Club als een studioband neer, die het daar opgebouwde credit hergebruikt om deze als elektro synthesizer robots aan het publiek te presenteren. Toch is dit feitelijk een muzikale boeklezing die naar de alles overdonderende epische finale van het ruim 12 minuten durende eindstuk Angel toewerkt. De verbazend sterke track heeft zijn oorsprong ergens tussen de zweefgitaar dreampop en psychedelische mysterieuze jaren tachtig postpunk. Tussen de ruisende shoegazer golven weerklinken opbeurende vlagen van Krautrock door, die door stabiele basakkoorden en alles vermorzelende drumpartijen een frisse invulling aan de oorverdovende noise geven. Hiermee laten ze duidelijk horen dat ze terecht het liefste als volwaardige rockband gezien worden.