Liedjes schrijven. Klein houdend, klein gehouden en tegelijkertijd sfeer en intimiteit overbrengen. Het was al allemaal zeer aangenaam luisterend op The River Ink en ook op dit album laat Will horen zeer goed te weten hoe je liedjes schrijft. Het album opent erg mooi met het korte en ingetogen Shedding…  dat in zijn duur prachtig spanning opbouwt en waarin de stem van Will en zijn klarinetspel mooi contrasteren. Nergens te groot gemaakt, gewoon een mooi liedje om het album te openen. Samen geschreven met cellist Simon Lewis en als de samenwerking van de mannen heeft bijgedragen aan hoe het liedje is vastgelegd, dan is dat een ferme plus.

Fraction neemt je mee met zijn uitnodigende en warme gitaarspel, met weer de klarinet als sterk contrasterend element en zeer fijn bij dit nummer al voor de eerste keer de stem van Yori Swart. Wat Will laat horen, met producer, engineer en mixer Martijn Groeneveld aan zijn zij, is dat een nummer neerzetten, laten staan, vooral ook een kwestie is van niet onnodig groter maken, geen bombast omwille van bombast en dat hoor je op dit album terug. Warmte, intimiteit. Dat. En dat zit ook in Tattoo. Een erg fijn nummer dat Will samen schreef met maatje Alec Gross, waarmee hij al geruime tijd teruggaat en met Roel Gosto Vermeer. Het nummer kabbelt als een sprankelend beekje, niet kabbelend in negatieve zin dus, maar het is de gitaar die ons kabbelend meeneemt, fijne toetsen zetten de ambiance neer, mooi subtiel drumwerk, bas gespeeld door Will en ook hier weer de achtergrondzang van Yori die het nummer mooie accenten meegeeft. De tekst toch ook over de impact van liefde blijft subtiel. Grote gebaren tegelijkertijd niet nodig bij diepe gevoelens, ze komen ook naar voren in subtielere bewoordingen. En dat doet Will mooi.

Die gitaar, ja, die was er ook al op The River Ink. Ook daar kon je er niet omheen. Toch, in de productie lijkt de balans tussen de stem en de gitaar op het nieuwe album wat meer gewicht te geven aan de warme klank van de gitaar en is het de stem van Will die net iets minder ver naar voren in de productie komt. Voor het beluisteren van het album is dat bepaald geen straf. Maar het is meer dan dat: het album klinkt meer open, voller. En dat is een mooie verdienste van Martijn Groeneveld. Dat maakt ook dat een nummer als Anny er heerlijk uit knalt weer. De gitaar prominent in de mix, de bas solide er achter, heerlijk de stem contrasterend met de gitaar én fraaie toetsenpartijen die het geheel afmaken. Net als de regelmatig het klankbeeld versterkende klarinet. Het is een album geworden dat prettig in het gehoor ligt terwijl de liedjes aansprekend blijven waarbij de stem en zang van Will je uitnodigen om ook even verder te luisteren dan wat zich op het eerste gehoor aandient. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, integendeel. Gebeurtenissen schuurden, schuren, niet alles verloopt voorspoedig. Niet in Tattoo, niet in Anny, niet in Juliette, er is gewoonweg meer aan de hand in de wereld van Will Knox.

Mooi hoe Will ook field recordings gebruikte op het album. Zowel in Autum In NY als in Paris In The Spring. Geeft nog even een extra dimensie aan het album. Ja, ook de tweede kant van de langspeler van de nu in Haarlem woonachtige Brit is een heel fijne. Een nummer als Jesse’s Appartment bouwt bijzonder mooi op en heeft erg fijne zanglijnen. Wederom met Roel Vermeer geschreven en samen met Jesse Ruben. De Jesse misschien waar het nummer ook naar verwijst? Maar wat klinken hier de gitaaraccenten en de zang heerlijk samen. Ja, daarna het meest uptempo nummer, als je het zo mag noemen, Out Of Time. Door Will zelf geschreven en ook mooi hoe Will hier de tekst prachtig in zijn zanglijnen verwerkt. En de muziek, die heeft wel iets stuwends alsof de klok je inderdaad op de hielen zit. Fijn! We lopen niet door alle nummers heen, maar dat is zeker bij dit album aan te raden als je het gaat beluisteren. Het bouwt zijn spanning mooi op en gaat ook fraai naar zijn slot. En er is genoeg te ontdekken. Hoewel het album een digitale release kent, is het ook te krijgen als fraai vinyl waarbij ook het artwork zeer goed tot zijn recht komt.

Als er iets op het album is op te merken, dan is het de lengte. Met een speeltijd van net iets meer dan een half uur ben je er voor je het weet, doorheen. De vorige langspeler was ook al niet zo lang van stof, maar met de liedjes die Will schrijft, al dan niet samen met anderen, mag de speeltijd gerust langer zijn. Je krijgt echt net het idee dat het album maar voorbij moet zijn. Integendeel, je kunt het gerust meerdere keren achter elkaar beluisteren. Shedding + Blooming klinkt alsof Will meer geland is dan bij het vorige album. Dat is enerzijds het nadrukkelijk klein houden van de liedjes, anderzijds is het de balans van de liedjes. De openings- en slotnummers min of meer elkaars spiegelbeeld en tegelijkertijd een andere sfeer ademend. Het slotnummer beduidend meer lo-fi en dat past mooi. Erg benieuwd naar wat een volgende langspeler van Will gaat brengen. Zijn groei als singer-songwriter is duidelijk en het album klinkt er ook naar dat hij daarmee zijn stiel gevonden heeft. Voor het moment is het echter gewoonweg genieten van deze release. Warm aanbevolen!