Zanger David Coverdale bereikte dit jaar de respectabele leeftijd van zestig jaar. Om dat heugelijke feit enige luister bij te zetten, bracht EMI onlangs de indrukwekkende box set Box O’ Snakes uit. Deze prachtige box bevat alle albums die op dat label uitkwamen, drie additionele concertregistraties van het Reading Festival (1979 en 1980) en een optreden uit de Hammersmith Arena uit 1978, een poster, een DVD met videoclips, tv-optredens een compleet concert plus een loodzwaar boek met interviews, fotos en songteksten.

Trouble

Trouble was het eerste officiële Whitesnake album, nadat er eerder een EP was uitgebracht onder de naam Snakebite en enkele Coverdale soloplaten het licht hadden gezien. Het album werd ingespeeld door gitaristen Micky Moody en Bernie Marsden, bassist Neil Murray, drummer Duck Dowle en op keyboards Jon Lord. Whitesnake speelde eind jaren zeventig bluesy hardrock in het straatje van Deep Purple en voegde daar boogie-woogie invloeden aan toe. Variatie was in de jaren zeventig de norm en Trouble was geen uitzondering; van uptempo liedjes als Take Me With You en het Skynyrd achtige Free Flight tot meezingers als Lie Down en van klassieke hardrock in het titelnummer tot experimentele hoekige riffs in Day Tripper.

Live At Hammersmith

Het concert dat Whitesnake in november 1978 in de Londense Hammersmith gaf, verscheen ooit in Japan als liveplaat maar slechts gedeeltelijk in Europa op Live…In The Heart Of The City. Deze box herstelt die omissie zodat Whitesnake fans nu ook kunnen genieten van Deep Purple klassiekers als Might Just Take Your Life en Mistreated.

Love Hunter

Love Hunter uit 1979 was het tweede officiële Whitesnake album. De nummers op Love Hunter zijn in het algemeen beter dan op Trouble. Vooral het geweldige Walking In The Shadow Of The Blues en de ballade Help Me Thro The Day tonen aan dat de band een stijgende lijn te pakken had. Verder is variatie wederom troef, we horen up-tempo hardrock in Mean Business en kunnen uit volle borst meezingen met het swingende titelnummer. Het door piano begeleide We Wish You Well is sinds 1979 jarenlang de afsluiter van elk Whitesnake concert geweest.

Ready An’ Willing

Net als Rainbow en Gillan, de andere twee bands die uit Deep Purple ontsproten, bleek Whitesnake een draaideur voor muzikanten. De enige constante factor was en is zanger David Coverdale. Voor de opnamen van Ready An’  Willing moest drummer Dowle het veld ruimen om plaats te maken voor Purple trommelaar Ian Paice. Ready An Willing werd oorspronkelijk uitgebracht in 1980 en is tot de dag van vandaag de beste klassieke Whitesnake plaat. Natuurlijk was 1987 een stuk harder en verkocht stukken beter, maar die plaat had weinig tot niets met de originele Whitesnake te maken. Wat maakt Ready An’ Willing beter dan zijn voorgangers of latere platen Saints And Sinners en Slide It In? De composities natuurlijk! Niet voor niets zijn zoveel nummers uitgegroeid tot klassiekers, neem bijvoorbeeld Ain’t Gonna Cry No More of Fool For Your Loving, maar ook Love Man, Sweet Talker, het titelnummer, het sfeervolle Carry Your Load en het gevoelige Blindman staan ook vandaag nog als een huis.

Live… In The Heart Of The City

Live… In The Heart Of The City katapulteerde Whitesnake in 1980 naar de eredivisie van de hardrock, net als Alive dat voor Kiss had gedaan en Live & Dangerous voor Thin Lizzy. Er is echter een belangrijk verschil tussen dit album en andere klassieke live albums. Live… In The Heart Of The City bestaat namelijk uit twee verschillende concerten uit 1978 en 1980. Coverdale zingt fantastisch, gitaristen Moody en Marsden zijn lekker op dreef en Jon Lord pingelt heerlijk mee op zijn orgel en piano. De presentatie van Coverdale is in 30 jaar overigens niet veranderd: “Heres a song for ya”. Wel veranderd is het geluid van de ritmesectie. De basloopjes van Neil Murray en de drumpartijen van Paice komen op deze versie veel beter tot hun recht. Tijdens de opnames was Whitesnake nog echt bluesy, terwijl men op het later uitgebrachte Live…In The Shadow Of The Blues als een Amerikaanse turbo rockband klinkt. Voor mensen die de band een beetje kennen leest de setlist als een best of compilatie (tot die tijd).

Come An’ Get It

Op Come An’ Get It spelen warempel dezelfde muzikanten als op de vorige studioplaat: gitaristen Micky Moody en Bernie Marsden, bassist Neil Murray, drummer Ian Paice en op keyboards/orgel Jon Lord. Deze geremasterde versie klinkt een stuk frisser en meer helder en dan het origineel, al valt op dat ook deze keer relatief weinig bas te horen is. Het openingsnummer, tevens titeltrack laat een vertrouwd Whitesnake geluid horen: bluesy hardrock met een refrein dat na één keer luisteren al mee te zingen is. Na het uptempo Hot Stuff krijgen we de klassieker Don’t Break My Heart Again, een nummer dat op de dag van vandaag deel uitmaakt van de liveset van de band. Lonely Days, Lonely Nights is Whitesnake op zijn best; door de korte gitaarloopjes van Moody en Marsden krijgt het slepende nummer net dat beetje extra. Na het slappe Wine, Women An’ Song krijgen we het goede en afwisselende Child Of Babylon dat echter direct wordt gevolg door het slappe Would I Lie To You. De laatste drie nummers zijn gelukkig een stuk beter waarbij opvalt dat Girl toch behoorlijk is geïnspireerd door de springerige ritmes die we zo goed kennen van Aerosmith uit de jaren zeventig.

Saints and Sinners

Op Saints And Sinners speelden weliswaar grotendeels dezelfde namen als op Come An’ Get It, maar op de hoes en in het boekje zien we drie nieuwe gezichten. Gitarist Bernie Marsden heeft het veld moeten ruimen voor Mel Galley, Colin Hodgkinson heeft bassist Neil Murray vervangen en op de drumkruk zit Cozy Powell in plaats van Ian Paice. Gebleven van de vorige keer zijn keyboards/orgel speler Jon Lord en gitarist Micky Moody. Het openingsnummer Young Blood is een stevige stamper met een weinig memorabele melodie. Het navolgende Rough An Ready is Whitesnake ten voeten uit; bluesy hardrock met een aanstekelijk refrein. Bloody Luxury is veel te simpel en mag rustig opvulling genoemd worden. Victim of Love en de klassieker Crying In The Rain zijn gelukkig veel beter. Laatstgenoemde verscheen ook op 1987 en werd toen een wereldhit. Op deze versie speelt Bernie Marsden de solo en die is meer bluesy dan het geweld van Sykes op de latere versie. Voor het volgende nummer Here I Go Again geldt eigenlijk hetzelfde. In de originele versie is er een grote rol voor het orgel van Jon Lord, op de latere versie is geen velden of wegen een orgel te bekennen. Love An’ Affection volgt het boogie woogie recept dat we op eerdere Whitesnake platen tegenkwamen. Rock An Roll Angels drijft op een pianomelodie en bevat weinig noemenswaardig. Dancing Girls en het titelnummer zijn een stuk steviger en klinken zelfs vandaag de dag nog redelijk fris.

Live At Reading Rock 1979

In 1979 was Whitesnake op de poster nog geen headliner op het Reading festival, maar speelde men voor Peter Gabriel. Op de dag zelf werd de volgorde gewijzigd en werd Whitesnake alsnog headliner. De setlist bestond voornamelijk uit materiaal van Trouble, Love Hunter, de Snakebite EP en Deep Purple krakers. Vooral de combinatie van Mistreated en Soldier of Fortune en het tamelijk obscure Belgian Tom´s Hat Trick zijn leuk om eens te horen. Het was een typische jaren zeventig show met een drumsolo en wat instrumentale passages die niet altijd even boeiend zijn. De opname is uitstekend geconserveerd en klinkt prima.

Live At Reading Rock 1980

Een jaar later was Whitesnake ook op de poster headliner dankzij het success van Ready An´ Willing en de single Fool For Your Loving. De band is beter op dreef dan een jaar eerder en speelt grotendeels dezelfde setlist. Vanaf 1980 werd Whitesnake gezien als een `grote´ band in het hardrockgenre en behield die status tot vandaag de dag. Dankzij de BBC kunnen we ook dit keer weer genieten van een goede geluidskwaliteit.

7″ Single

De Snakebite EP is als witte vinyl single toegevoegd en daar moeten de fans blij mee zijn, want op die schijf staat een van de grootste Whitesnake klassiekers ooit: Ain’t No Love In The Heart Of The City. Vier liedjes op een 7 inch single. Dat zag je vroeger al weinig, laat staan in 2011.

DVD

De DVD bevat videoclips die tussen 1978 en 1982 zijn gemaakt, een paar televisieoptredens uit diezelfde periode en een concert dat werd opgenomen in Washington in 1980. Zoals wel vaker met oude opnamen werken de danspasjes, kleding en presentatie meer dan eens op de lachspieren. Vooral de feestmutsjes in het publiek van Top of the Pops en de bewegingen van gitarist Micky Moody zijn hilarisch. De kwaliteit van de beelden van de clips en tv optredens is redelijk goed, de kwaliteit van het concert is helaas een stuk slechter. De tands des tijds heeft hier duidelijk zijn werk gedaan. Door het geringe aantal camera´s en de vaak onscherpe beelden is dit meer een historisch document dan een avondje kijkgenot.

Box O’ Snakes is een allesomvattende box die garant staat voor veel uurtjes luisterplezier en een overvloed aan informatie over het reilen en zeilen van Coverdale en co. De uitvoering is dusdanig fraai dat de box niet mag ontbreken in de collectie van elke zichzelf respecterende Whitesnake fan.

Deze recensie verscheen eerder op www.lordsofmetal.nl