Ondanks het stoere image heeft het ook iets liefs, onschuldigs en schattigs als tijdens de jaren negentig gitaarrock en indie opleving vrouwen prominenter op de voorgrond treden. Bloemetjesjurken met daaronder legerkistjes, ranke handen die zich lomp en snel over basgitaarsnaren voortbewegen. Bovenaards stemgeluid, met hier en daar wat drammerige soms zelfs gillende vocale uithalen. Ook de radiogevoelige All Saint samenzang domineert volop in de hitparadelijstjes. Wet Leg haalt het mooiste uit die invloedrijke periode naar boven, voegt verder bar weinig nieuws toe, maar wordt door de Britse journalistiek als nieuwste hype naar voren geschoven. Ze zijn er daar dol op, bejubelend de hemel inschrijvend, een vijfsterren lofwoord veelal op een enkele single gebaseerd. Het ene moment the next big thing, de volgende dag vaak weer vergeten. Wij zijn hier stukken nuchterder in, de keerzijde, regelmatig achter de feiten aanhobbelend.

Alle ogen zijn in de zomer van 2021 op het uit Isle of Wight afkomstige fakkel dragende dames duo Wet Leg gericht als de springerige postpunk van het bank hangende Chaise Longue viraal gaat. Mummy, daddy, look at me, I went to school and I got a degree. All my friends call it the big D, I went to school and I got the big D. Met een diploma op zak, de toekomst veilig gesteld worden alle loze beloftes de deur uit geschopt om de aandacht op het vrijmoedige rock & roll leventje te richten. Heel veel feesten met nog meer drugs, destructief volgens de elke dag kan de laatste zijn principes. Haastig, stronteigenwijs, en inderdaad veelbelovend. Het komt allemaal samen in Chaise Longue, toch wel een van de pakkendste debuutsingles van 2021.

Catchy disco opvolger Wet Dream redt het niet in de lijstjes, de kritische puristen zijn echter wel overtuigd. Als er vervolgens nog een handvol aan prima songs verschijnen, en de helft van het gelijknamige debuutalbum Wet Leg publiekelijk bekend is, lopen ze het risico om als vroeg piekende op knappen staande opgeblazen heteluchtballon kamikaze te plegen. Gelukkig is die kolossale spanning nergens voelbaar. Wet Leg is in alle opzichten een onverschillige, tikkeltje naïeve meisjesplaat. Nu het clubcircuit weer vrij toegankelijk is, de ideale band om festivalweides mee op te vrolijken, of de kille, mag het een energiebewust goedkoper graadje lager, concertzalen te verwarmen.

En dan vergeet je bijna in alle enthousiasme de bandleden te introduceren. De voormalige eeuwige muziekstudenten Rhian Teasdale en Hester Chambers spelen gitaar, en kunnen beiden zingen, al is het Rhian Teasdale die de leadzang verzorgt. Gezegend door de opleiding connecties met het gretige jonge honden gezelschap bassist Ellis Durand, keyboardspeler en tevens gitarist Joshua Omead Mobarak aangevuld met drummer Henry Holmes vormt dit trio de meest schikkende begeleidingsband, welke de onnavolgbare hyperactieve karaktertrekken van het bevriende tweetal aardig bijbenen.

Wat heeft Wet Leg inhoudelijk te bieden? Een overdosis aan aanstekelijkheid, minder complexe teksten en vooral heel veel lol, en daar is juist op dit moment zoveel behoefte aan. Aaibare kattenstreken liedjes. Eigenwijs puberaal tegen de ouders verzettend in het kinderachtig schreeuwerige U Mum. De belevingswereld van op pizza’s en cola levende dagvervullende verspilling. Gedachten verdovende Being In Love dagboekgeluk en inhoudelijk niet meer dan speels kinderlijk middelbare school romantiek. Chewing bubblegum plakkend zoet in Loving You, het loeizware dromerige punktrashende Too Late Now als memorabele tegenhanger.

De tegen de dertig jaar aanlopende Rhian Teasdale en Hester Chambers beseffen des te meer in het door David Bowies The Man Who Sold The World en Pixies spookkoortjes opgeleukte I Don’t Wanna Go Out dat de houdbaarheidsdatum van nachten doorhalende party animals reeds verlopen is. De enige vraag die Wet Leg oproept is of de hevig trippende psychedelische Angelica LSD in haar lasagnemaaltijd een feestje binnengesmokkeld heeft. De humor op Wet Leg schept een melancholisch eenzijdig beeld, normaal gesproken blinken Britten in ironie en zelfspot uit, hier is het bijna een smekende hulpvraag naar een klein sprankje liefde. De wekelijkse supermarkttocht als ultiem hoogtepunt in het lockdown tijdperk. Voordat je het weet ben je weer een weggegooid jaar verder. Zo zielig eigenlijk, maar wel de trieste waarheid. Wet Leg overtuigt, maar moet in de toekomst nog waarmaken een blijvertje te zijn.