Als we kort kijken naar de uit Asheville, Noord Carolina afkomstige band Wednesday lijken we simpelweg weer om de oren geslagen te worden met 90’s rock invloeden. Een beetje shoegaze, noise- en collegerock invloeden. We hebben het al zo vaak gehoord de laatste jaren. Maar dan komen de troeven op tafel: zangeres Karly Hartzman gilt het ene moment als een idioot, om daarna weer terug te komen met een emotionele snik in haar stem. Maar misschien nog onverwachter is de injectie van pedalsteel  in het typerend gruizige geluid.

Tweede track en -epos Bull Believer is eigenlijk al een hele recensie apart waard. Waar we in het begin nog getrakteerd worden op krachtige 90’s rock, kent het ene dissonant middenstuk dat qua dissonantie en feedback niet misstaan had op Sonic Youth’s Goo album, terwijl de snik in Hartzmans stem doet herinneren aan altcountry. Vervolgens gilt ze het uit bij een climax vol noise en gitaardrones. Het lied is Wednesday op haar meest onvoorspelbaar.  Waar verhalend al gelijk opvalt dat er niet wordt gegrepen naar een couplet-refrein-couplet structuur, maar een verhaal wordt geschetst met links naar Spaans stierenvechten, depressie, alcoholisme, de dood en het geloof.

Zo wordt er zelden gekozen voor een traditionele songstructuur, nog  zo iets wat Wednesday bijzonder maakt. Verhalenvertellers in plaats van liedjesschrijvers. Verhalen over zwervers, Amerikaanse stadjes, verkeersongelukken en geliefden.  De track Quarry weet zichzelf volgepropt met meerdere kortverhalen, al is het een soort Raymond Carver boek of een Robert Altman film.  Maar zelfs op momenten van ingehouden spanning verrast het. Zo feedbacket afsluiter Tv in the Gaspomp onophoudelijk en gespannen, maar komt het nooit tot de uitbarsting die je zou verwachten

Juist door die snikkende stem van Hartzman en de hang naar verhalen is de link met altcountry niet vreemd. Toch verrast het telkens weer, als het de gruizige 90’’s rock afwisselt, door met een tragische ballade te komen. Chosen to Deserve doet beiden: het laat de rafelrock horen, met daarnaast een prominente rol voor pedalsteel. Die track onderscheidt zich ook nog eens door opeens wel met een couplet-refrein-couplet structuur te werken en voelt meer catchy dan de rest van het album. De roestige rocker roept al snel herinneringen op aan Son Volt, als ook Lucinda Williams. Wellicht zou het afbreuk doen aan de onvoorspelbaarheid van de band, maar stiekem hadden er best wel wat meer van dat soort tracks op mogen staan. Zo is Rat Saw God vooral een album geworden dat stiekem onder de huid kruipt, door vele onvoorspelbaarder te wezen dan je vooraf zou denken.