De uit San Diego afkomstige skatende surfpunkers van Wavves hebben een muzikaal verleden welke gekenmerkt wordt door primitieve psychobilly-noise met een zwaar retro galm accent. Het nachtleven mysterie staat centraal. De dagelijkse vrijheid en blijheid mentaliteit is van minder groot belang. Het gaat er vooral om wat er aan die duistere zelfkant van het bestaan gebeurt. Tegenwoordig richt Wavves zich muzikaal gezien steeds meer op die vlakkere lichtere variant, al scheppen de teksten juist een persoonlijk verhard beeld.

Wavves kiest op Hideaway voor een risicoloze klantvriendelijke Pina Colada aanpak. Een vleugje verdovende rum, veel verfrissende kokosmelk en een eigenwijs ananasschijfje op de rand om het af te maken. Op Hideaway ontbreekt dat avontuurlijke van het vroegere werk, de uitdagende golfen worden niet meer gevaarlijk getrotseerd. Geen nachtelijke Hollywood horrorpunk meer, maar flitsende Las Vegas kermisrock. Hideaway is de Californication van Wavves. Luchtige vrolijke songs waarachter het decadente zelfvernietigende artiestenleven schuil gaat. De grote mensenwereld afgebakend tot een overzichtelijk geheel. Niet meer de feestende drugs gebruikende rockster uithangen, maar zoeken naar zelf reflecterende volwassen bewustwording.

Nathan Williams haalt zijn inspiratie letterlijk uit zijn jeugd, en trekt zich in alle veiligheid in een schuurtje achter zijn ouderlijke huis terug. De betrouwbare moederschoot op een steenworp afstand, met het beeld voor ogen van ouders die hem een kopje thee en wat boterhammen brengen. Zorg ervoor dat de buren niet over geluidsoverlast gaan klagen en maak het niet te laat. Totaal geïsoleerd gaat de tekstschrijver zijn strijd met deprimerende innerlijke demonen aan. Een soort van cold-turkey die hem definitief van de verleidelijke sterrenstatus loskoppelt. Doordat Nathan Williams de keuze maakt om in zijn eentje aan de basis van een nieuwe plaat te werken en de rest van de band pas later inschakelt mist Hideaway de urgentie van een waar groepsalbum.

In een verlate studio voegen bassist Stephen Pope en gitarist Alex Gates zich bij hem. De van TV On The Radio bekende Dave Sitek neemt de rol van producer op zich en sleutelt met Nathan Williams verder aan de tracks. Veelvoudige luistersessies volgen waarbij er naar vroegere helden teruggegrepen wordt. Begrijpelijk dus dat er over Hideaway een Replacements schaduw hangt, en dat de Johnny Cash countrygalm op The Blame doordendert. Tegendraads therapeutisch trapt hij met kwajongens gevalletje Thru Hell af. Een stevige gitaarrocker, alsof Ramones in hun snikhete leren jasjes een beachparty openen.

De liedjes zijn onwennige buitenbeentjes waar ze een ander soort publiek mee bereiken. Beatles-​esque sixties getinte popsongs waar een punkrock etiket aan opgehangen wordt. Nathan Williams heeft nu vrij baan om zich over de toekomst te bezinnen. Hopelijk pakt hij tijdens een volgende opname zijn eigen oude Wavves platen als inspiratiebron, het ontbreken van die geestdrift is een groot gemis op Hideaway.