We zijn slechts bewegende pixels, de aarde is een groot beeldscherm met de overbevolkte mensheid gevuld die als een krioelende mierennest de menigte opzoekt. Hoe bizar is het dat deze wereld nu voornamelijk uit leegte bestaat, en geadviseerd wordt om elk contact zoveel mogelijk te vermijden. Vibrant Pixel is de soundtrack voor The Big Empty Cities Anno 2020. Het jaar dat alles stilstaat en beweging en vooruitgang tot nutteloze begrippen verworpen zijn.

Het muzikale brein hierachter is de uit Marseille afkomstige Fransoos Fabien Fabre, die als diskjockey al met zijn 9th Cloud project naam maakt. Na een vijf jarige voorstudie laat hij in 2004 voor de eerste keer met A Monkey In A Yellow Hat van zich horen. Een zwoele mix van jazzy triphop waarbij hij het accent overduidelijk op zijn Franse roots legt. Twee jaar later volgt het Delicate Sound, waarmee hij een meer ambient dreamhouse richting inslaat. Het in 2015 verschenen Prism is in alle opzichten het voorwerk van Vibrant Pixel, die hij vreemd genoeg onder de naam Texture Droite uitbrengt.

Het sleutelnummer hierbij is het twee jaar eerder verschenen Full Speed On The Wrong Lane. De beats zijn hard en zompig, de sound futuristisch somber. Een track die beelden van uitputtende files oproepen die op de maandagochtend alle creativiteit uit de werknemers zuigt, en hoge kantoorgebouwen met kleine geïsoleerde kamertjes waar men zich als een soort van voorgeprogrammeerde robots laat brainspoelen. Eigenlijk suddert de leegte en eenzaamheid van Corona al jaren onder ons, maar komt deze nu pas echt tot uiting.

In datzelfde verlengde ligt albumopener Hi Res Vagueness, die hierbij de rol heeft om Full Speed On The Wrong Lane in het geheel te verweven. De verschuiving richt zich nog sterker op de eighties new wave. De stampende ritmes zijn net wat meer in balans en de keyboards stralen de treurnis van het verbitterende plastieken gouden decennium uit. Eenzijdigheid loert echter om de hoek, omdat er telkens vanuit hetzelfde basisprincipe gewerkt wordt. Toch lukt het Fabien Fabre om zijn ervaring net zo te misbruiken waardoor onverschillige passages al dreigend de overhand nemen.

De vervreemdende spanningsboog waarmee A Vibrant Touch Offfff eindigt, wordt vervolgens in het onder de huid kruipende Moved by Few uitgewerkt, die het angstaanjagende van de darkwave aan minimalistische uitzichtloze no wave koppelt. Gepast voegt Vibrant Pixel er de nodige house invloeden tussen die heel eventjes de smaakpupillen van zijn diskjockeyverleden doen prikkelen. Een kleurrijke ontwikkeling welke volledig in de The Long Leap synthpop en de eclips van het eindstuk Soft Voices tot zijn recht komt. Het experiment verschuilt zich in Floppy Drift, waarbij zelfs donkere Radiohead achtige elementen in verwerkt zitten.

De Color Field Dancing cooling down wordt net te vroeg ingezet, maar is wel in het geheel functioneel. Het is de afsluiting van de wekelijkse sleur en het verlangen naar de dansbare weekends, waar men zo anoniem mogelijk de voedingsstoffen van een nieuwe inspiratieloze werkweek tot zich neemt. Een vicieuze cirkel waaruit men niet kan ontsnappen. De veilige luchtbel die op knappen staat, en die zeker nu in 2020 zo voelbaar aanwezig is.

En toch mis je de Franse stempel die hij wel zo nadrukkelijk op zijn jazzy triphop project 9th Cloud legt. De Daft Punk achtige bliepjes in Under Harmonic Flurry zijn wel aan de baanbrekende pioniers van zijn thuisland te koppelen, maar deze uitgeknepen variant behoort niet tot zijn eigen piepjes en komt daardoor wat goedkoop over. De boodschap is overduidelijk aanwezig, al laat de scheurende verpakking veel te snel los.