Het ondergrondse punkrock geploeter werpt in de vroege jaren negentig zijn voedzame vruchten af als vanuit de Verenigde Staten daar opeens dat onverwachte hit scorende succes aanwezig is. Ook Zweedse bands als Randy, Millencolin, No Fun At All en Satanic Surfers profiteren hier flink van en doen het goed bij de skate gemeenschap. Nu de maatschappelijke onvrede vanuit het Verenigde Koninkrijk hun gelijke in IDLES, Fontaines D.C. en The Murder Capital vinden laat het Scandinavische land met Viagra Boys van zich horen. Angry young men die als doorgedraaide verkeerd geplaatste IKEA schroefjes de stabiliteit aan het wankelen brengen, klaar om een allesvernietigende puinzooi achter te laten.

Het overstuurde new wave saxofoonspel en de discobeats op het gedreven Street Worms debuut uit 2017 memoreren aan dat dwarse eighties postpunk gevoel. Heerlijk compromisloos overal tegenaan schoppen. Een beetje eigenzinnig en brutaal, maar toegankelijk genoeg om jezelf op de kaart te zetten. Dit alles in zo’n typisch selfmade absurdistisch punkrock hoesje, waarmee de underground beweging zichzelf al jarenlang promoot. De memorabele Sports single haalt de alternatieve radiostations en toplijsten en bereikt mondjesmaat een steeds groter publiek. Zo groot zelfs dat men veel van de opvolger verwacht die in het begin van 2021 het licht ziet.

Producers smullen ervan om met Viagra Boys de studio in te duiken. En waarom voor een enkele persoon kiezen, als meerderen staan te dringen om met de band aan de slag te gaan. Zo eist Matt Sweeney, het voormalige Billy Corgan maatje in Zwan, voor een groot gedeelte zijn verantwoording op. Ook KRO Records eigenaar Justin Raisen, welke zich afgelopen jaren over Kim Gordon en Yves Tumor ontfermt, sluit aan. Oudgediende Daniel Fagerström, plichtmatig aan het Street Worms debuut verbonden, verzilverd zijn aandeel. Pelle Gunnerfeldt, die in het verleden al met de uit Zweden afkomstige punkrockers van Randy en The Hives werkt, is tevens van de partij. Lekker chaotisch en anarchistisch onoverzichtelijk allemaal.

Viagra Boys is er niet op uit om vredelievende zieltjes te winnen. Viagra Boys wil wonden open snijden en daar diep in porren, genietend toekijken naar de bloedende smurrie die stroperig naar buiten kruipt. Welfare Jazz is ondanks dat de titel anders doet vermoeden gelukkig nog niet gestroomlijnd. Sterker nog, de commerciële gelikte randjes zijn veelal genegeerd, waardoor er een harder stevigere sound ontstaat. Nog steeds verzorgt het saxofoonspel van Oskar Carls een dominante rol, maar hij heeft zich in de afgelopen twee jaar zo sterk ontwikkeld dat zijn sound veel meer naar de avontuurlijke free jazz neigt.

Als een doorgedraaide speeldoos hakt de schijt aan de wereld elektronica van Ain’t Nice erin. De rauwe straatvechtersmentaliteit van geweldenaar en tatoeage artiest Sebastian Murphy zet zichzelf al direct in een vervelende underdog positie neer. Een heftige scherpe scheermessen industriële rockmachine, waarbij de saxofoon al moordend de mond gesnoerd wordt. Het donkere country verhalende Toad herplaatst zich naar de jaren zestig achterbuurt psychedelica. Een avondlandschap waarbij het rood van de ondergaande zon zich met het bloed van de onderwereld mengt waarbij junkies en prostituees het straatbeeld bepalen. Nachtclub jazz en betaalde liefde.

De doorleefde This Old Dog blues is het schizofrene geweten van een maniakale beroepsmatige drugsverslaafde. Een beangstigend intermezzo welke de duistere sfeer van Welfare Jazz aangeeft, verrot en intimiderend hard. De stroperige baslijnen van het door Joy Division en The Birthday Party beïnvloedde Into The Sun laten duistere postpunk dromerig, swingend en sensueel klinken. Een vaudeville getinte strippers act van een in leer gehuld gothic meisje geïntroduceerd door de soulbiecht overdracht van de kapot geschreeuwde outlaw Sebastian Murphy. Een totaal andere schizofrene destructieve persoonlijkheid als de zanger die warmte in de toegankelijke synthpop van het lieflijke Creatures overbrengt.

Het overladen 6 Shooter Russisch roulette pistool raast als een bezeten flipperkastspel voorbij. Een beklemmend vrijwel instrumentaal middenstuk, welke alleen door verwarrende verhaallijnen van ophitsende verslagleggers onderbroken wordt. Het ronkende Secret Canine Agent laat de bas van Henrik Höckert als een gek doordraven om vervolgens de rust in het lompe cabareteske I Feel Alive te vinden, waarbij rondfladderend fluitspel als een bang vogeltje door logge doodslaande ritmes en subtiele pianotoetsen vermorzeld wordt. De death disco van het testosteron opwekkende Girls & Boys doet daar nog een overtreffende vernietigende stap bovenop.

Dat de geleefde mannen naar een veilige toekomst zonder verlokkingen van buitenaf hunkeren bewijzen ze wel in het softere feelgood To the Country, waarbij het verlangen om zich in een drugsvrije probleemloze omgeving te settelen centraal staat. Het ruige leventje achter gelaten, een grote stap naar volwassenheid zettend. Er wordt met het dreigende opzwepende In Spite of Ourselves afgesloten. Een klagende country rockende cover van de eerder dit jaar aan het COVID-19 virus overleden singer-songwriter John Prine die met de glansrijke gastrol van zangeres Amy Taylor van Amyl & The Sniffers een indrukwekkend hedendaags zwart rouwrandje meekrijgt. 2021 kan op muzikaal gebied niet beter beginnen.