Het ondergrondse geploeter van de punkrock begint in de vroege jaren negentig zijn voedzame vruchten af te werpen als vanuit de Verenigde Staten daar opeens dat onverwachte scorende hit succes aanwezig is. Ook Zweedse bands als Randy, Millencolin, No Fun At All en Satanic Surfers profiteren hier flink van en doen het goed bij de skate gemeenschap. Nu de maatschappelijke onvrede vanuit het Verenigde Koninkrijk hun gelijke vinden in IDLES, Fontaines D.C. en The Murder Capital laat het Scandinavische land van zich horen met Viagra Boys. Angry young men die als doorgedraaide verkeerd geplaatste IKEA schroefjes de stabiliteit aan het wankelen brengen, klaar om een allesvernietigende puinzooi achter te laten.

Het overstuurde new wave saxofoonspel en de discobeats op het gedreven debuut Street Worms uit 2017 roepen herinneringen op die aansluiten bij dat dwarse eighties postpunk gevoel. Heerlijk compromisloos overal tegenaan schoppen. Een beetje eigenzinnig en brutaal, maar toegankelijk genoeg om jezelf op de kaart te zetten. Dit alles mooi vormgegeven in zo’n typisch selfmade absurdistisch punkrock hoesje, waarmee de underground beweging zichzelf al jarenlang promoot. Vooral de memorabele single Sports haalt de alternatieve radiostations en toplijsten en weet mondjesmaat een steeds groter publiek te bereiken. Zo groot zelfs dat men erg veel verwacht van de opvolger die al gelijk in het begin van 2021 het licht ziet.

Producers smullen ervan om met Viagra Boys de studio in te duiken. En waarom voor een enkele persoon kiezen, als meerderen staan te dringen om met de band aan de slag te gaan. Zo mag Matt Sweeney, het voormalige Billy Corgan maatje in Zwan, voor een groot gedeelte zijn verantwoording opeisen. Ook KRO Records eigenaar Justin Raisen, die zich afgelopen jaren ontfermt heeft over Kim Gordon en Yves Tumor sluit aan. Oudgediende Daniel Fagerström, die plichtmatig verbonden is aan het debuut Street Worms, verzilverd zijn aandeel. Pelle Gunnerfeldt, die in het verleden al met de uit Zweden afkomstige punkrockers van Randy en The Hives gewerkt heeft, is tevens van de partij. Lekker chaotisch en anarchistisch onoverzichtelijk allemaal.

Viagra Boys is er niet op uit om vredelievende zieltjes te winnen. Viagra Boys wil wonden open snijden en daar diep in porren, genietend toekijken naar de bloedende smurrie die stroperig naar buiten kruipt. Welfare Jazz is ondanks dat de titel anders doet vermoeden gelukkig nog niet gestroomlijnd. Sterker nog, de commerciële gelikte randjes zijn veelal genegeerd, waardoor er een harder stevigere sound ontstaat. Nog steeds verzorgt het saxofoonspel van Oskar Carls een dominante rol, maar heeft hij zich in de afgelopen twee jaar zo sterk ontwikkeld dat zijn sound veel meer neigt naar de avontuurlijke free jazz.

Als een doorgedraaide speeldoos hakt de schijt aan de wereld elektronica van Ain’t Nice erin. De rauwe straatvechtersmentaliteit van geweldenaar en tatoeage artiest Sebastian Murphy zet zichzelf al direct in een vervelende underdog positie neer. Een heftige scherpe scheermessen industriële rockmachine, waarbij de saxofoon al moordend de mond gesnoerd wordt. Het donkere country verhalende Toad herplaatst zich naar de jaren zestig achterbuurt psychedelica. Een avondlandschap waarbij het rood van de ondergaande zon zich mengt met het bloed van de onderwereld waarbij junkies en prostituees het straatbeeld bepalen. Nachtclub jazz en betaalde liefde.

De doorleefde blues van het korte This Old Dog is het schizofrene geweten van een maniakale beroepsmatige drugsverslaafde. Een beangstigend intermezzo welke de duistere sfeer van Welfare Jazz aangeeft, verrot en intimiderend hard. De stroperige baslijnen van het door Joy Division en The Birthday Party beïnvloedde Into The Sun laten de duistere postpunk dromerig, swingend en sensueel klinken. Een vaudeville getinte strippers act van een in leer gehuld gothic meisje die geïntroduceerd wordt door de soulbiecht overdracht van de kapot geschreeuwde outlaw Sebastian Murphy. Een totaal andere schizofrene destructieve persoonlijkheid als de zanger die de warmte overbrengt in de toegankelijke synthpop van het lieflijke Creatures.

Het overladen Russisch roulette pistool van 6 Shooter raast als een bezeten flipperkastspel voorbij. Een beklemmend vrijwel instrumentaal middenstuk, welke alleen onderbroken wordt door de verwarrende verhaallijnen van de ophitsende verslagleggers. Het ronkende Secret Canine Agent laat de bas van Henrik Höckert als een gek doordraven om vervolgens de rust te vinden in het lompe cabareteske I Feel Alive, waarbij rondfladderend fluitspel als een bang vogeltje vermorzeld wordt door logge doodslaande ritmes en subtiele pianotoetsen. De death disco van het testosteron opwekkende Girls & Boys doet daar nog een overtreffende vernietigende stap bovenop.

Dat de geleefde mannen hunkeren naar een veilige toekomst zonder verlokkingen van buitenaf bewijzen ze wel in het softere feelgood To the Country, waarbij het verlangen om zich te settelen in een drugsvrije probleemloze omgeving centraal staat. Het ruige leventje achter zich latend, een grote stap naar volwassenheid zettend. Er wordt echter afgesloten met het dreigende opzwepende In Spite of Ourselves. Een klagende country rockende cover van de eerder dit jaar aan het COVID-19 virus overleden singer-songwriter John Prine die met de glansrijke gastrol van zangeres Amy Taylor van Amyl & The Sniffers een indrukwekkend hedendaags zwart rouwrandje meekrijgt. 2021 kan op muzikaal gebied niet beter beginnen.