Nadat Christine Oele de muziekwereld al aangenaam met het goed ontvangen An Average Woman verrast is er anderhalf jaar later al een opvolger met het net zo constante wonderschone Molton Rock. Dat de songs minder traag voortslepen komt doordat zangeres en overige muzikanten nu beter op elkaar ingespeeld zijn. Nog passender spreken we nu van een groepsverband, welke de naam VanWyck draagt. Een collectief van artiesten die een berg aan muzikale bagage met zich meedragen.

Naast Christine Oele is het Reyer Zwart die haar bij elke track sfeervol ondersteund. Deze producer is als veelgevraagd bassist begonnen, en heeft zich in de loop der jaren in het bespelen van meerdere instrumenten verdiept. Hij is verantwoordelijk voor het geluid van alles wat zich tot de familie van de gitaar mag rekenen, maar neemt net zo gemakkelijk achter de piano plaats. Zijn vroegere maatje Rowan Tettero, waarmee hij bij de band Solo de ritmesectie vormt, vervuld hier als opvolger van Ben Bakker de drumpartijen.

De groei is vooral in het ruimtelijke karakter hoorbaar, waarmee ze de soberheid van het debuut steeds vaker achter zich laten. Eigenlijk best bijzonder dat ze in tracks als Rock Carver de country kant induiken. Geen vernieuwde zoektocht naar een breder, warmer geluid, het aanbod van haar mogelijkheden is gefineerd. Kwalitatief is VanWyck sterk genoeg om dit als een logische volgende stap te beschouwen. Niet dat ze de liefhebbers van de eerste plaat teleurstellen, daarvoor zijn er nog voldoende raakvlakken. Het is echter een stuk zelfverzekerder en nog dichter bij haarzelf.

Het begint allemaal vrij luchtig met het akoestische Supermarket Line, waar Reyer Zwart zijn momenten met fenomenaal contrabasspel pakt. Heerlijk hoe hij de snaren liefkozend plukt en er een lekker zwaar geluid aan toevoegt. Vervolgens neemt hij een stapje terug, en kijkt toe hoe Christine Oele gedurende de plaat het geheel naar haar toetrekt. De wat rauwe nicotinebruine vocalen geven als bonusinstrument de diepte die ze ook op het debuut laat horen. Het is een stuk minder zangerig, eerder kort, treffend en krachtig. Het onbezonnen gevoel komt minimaal op Molten Rock terug, gelukkig maar.

Als single is terecht voor Carolina’s Anatomy gekozen. Niet dat dit de beste track van de plaat is, wel degene met het meeste hitpotentie. Mijn persoonlijke voorkeur gaat naar Lead Me On uit. Marjolein Van Der Klauw is in een grijs verleden frontvrouw bij Powderblue geweest, dus weet hoe ze het evenwicht in dit duet moet brengen. Toch is het Oele die dat moederlijke, troostende en beschermende in haar hoge vocalen heeft. Een eigenschap waar ze zich zelf misschien nog niet eens bewust van is. Ze heeft een aangenaam stemgeluid waar je bij in slaap wil vallen, maar ook wil horen als je in de ochtend ontwaakt. Op en top vrouwelijk.

Hoe gewaagd is het om een kritische journalist in het hol van de leeuw binnen te laten. Sander Donkers heeft echter een ruim verdiend verleden als zingende gitarist. Zo heel vreemd is het dus niet dat hij de backing vocalen bij The Rock Steady Creeper verzorgt. Het hoogtepunt is echter het afsluitende titelstuk Molten Rock. Bewust klein gehouden met alleen Reyer Zwart als compagnon. VanWyvoolaat voor de tweede keer op internationaal niveau van zich horen.