Het Franse Vanished Souls geeft weinig over zichzelf bloot. Het viertal bestaat uit zanger/gitarist DriX, Svein die de overige gitaarpartijen vervuld en stuwende krachten Wil op bas en Julio achter het drumstel. Op groepsfoto’s zou je ze zo als vier personages uit de Quentin Tarantino film kunnen plaatsen; Reservoir Dogs. Inderdaad inclusief codenaam, genoemd naar een kleur; anonieme meneren. Muzikaal een stuk minder mysterieus, al laten ze zich niet in een hokje plaatsen. Het elektronische element komt voort uit een launchpad, een voor mij onbekend instrument. Het ziet er uit als een door Rubik uitgevonden kleurengrafiek, welke nog het meeste aan een kubus doet denken, maar dan in de vorm van een tablet. Tijdens het spelen hiervan heeft het raakvlakken met een miniatuur jaren zeventig dansvloer. Blijkbaar weet DriX deze goed te bespelen; het geeft letterlijk meer kleur aan het geheel. Maar goed, terug naar de muziek van Vanished Souls.

Ghosts heeft iets uitnodigend en vriendelijks. De zeer rustige start geeft je alle ruimte om met Vanished Souls kennis te maken. Semi unplugged neemt de zanger je samen met het gitaarspel mee op reis. Zomerse ritmes leiden je naar een onzichtbare deur die zich voor je opent. Dan volgt er na anderhalve minuut plotseling een wervelwind, en zit je als Alice in Wonderland gevangen. Spookachtige tonen en een meer grimmig vervolg met tripgoth invloeden. My Rom zal je vervolgens niet de stuipen op het lijf jagen. Nog steeds overheerst dat lieve berustende gevoel. De vocalen geven aan dat er meer dreiging op komst is, en dan barst het gitaargeweld los; heel eventjes maar, een glimp van de duisternis laat zich tot je richten. Stilte en dan de intense herhaling.

All Forget is een heuse dancetrack, luchtiger inclusief dreunende beat. Het mysterieuze is nog steeds aanwezig, al is de benadering hier een stuk commerciëler. Een dromerige trip vergezeld het ultieme overwinningsgeluid van You’re Not Alone. Typische hoopvolle jaren tachtig zang begeleid deze euforische track tot een sprankelend hoogtepunt. Toch is het fijn om je vervolgens weer in de Berlijnse discosound van Nauseous (Electro) te bevinden, gevormd door een slepende stem waar menigeen post grunge band jaloers op zou zijn geweest. Wat een omslag opeens naar deze grimmige onheilspellende track. Am Your Shadow gaat verbitterd verder in de ingeslagen weg. Kerkelijke synths gaan over in een bijna boyband achtige switch met gejaagde Nu metal gesproken rapzang. De boosheid komt hier wat geforceerd en gespeeld over.

Ambient house is het geschikte woord welke hier bij het volwassen trippende slaapliedje Between Us and Everything past. Het wegdromen op psychedelische genotsmiddelen. No Suffering is zalvend, en hierdoor ook bedrieglijk. Het kruipt als gestold bloed onder de huid, waardoor het lichaam verdoofd en levenloos achter blijft. De geknepen zang van 3mn42 gooit je opeens binnen in een Britse jaren 90 club, ergens aan de rand van een grote stad. Juist de plek waar ongeruste ouders van hopen dat je daar nooit naar binnen gaat. Smerig als hypnotiserende trance. De hedendaagse soul van Shame heeft een sterke religieuze basis. De backings en het geklap gooien er de nodige gospel feeling in; amen. Piano ballads doen het altijd goed, zullen de jongens van Vanished Souls wel gedacht hebben, en de meest geschikte plek is of op het begin, maar nog beter om een plaat mee af te sluiten. En zo gebeurt het ook. Aan Silencio die eer. De hoge geknepen koorknaap vocalen willen mij niet te grazen nemen; het zeer versterkte einde met noise gitaren gelukkig wel. Meer dan genoeg variatie op de plaat. Eigenlijk voor iedereen heeft het wel wat te bieden, de persoonlijke voorkeur gaat hier uit naar de meer explosieve tracks.