Terwijl in het Verenigde Koninkrijk de een na de andere band gehypet wordt grijpt het Frans-Belgische Unik Ubik naar de pure seventies punk sound terug, die de grimmige jaren tachtig postpunk bastaard uitgroei snel doet vergeten. Experimenteel? Jazeker! Complex? Absoluut! Jazzy? Zeker dat! En toch komt het net wat toegankelijker over. Een verdomd lekkere sound, en zo uniek als de bandnaam al aangeeft.

Unik Ubik is een dampende heen en weer klotsende snelkookpan die op het gelijknamige uit 2014 afkomstige Unik Ubik debuut vooral saxofonist Jean-Baptiste Rubin uitbundig laat schitteren, opvolger Maximum Axis is een tikkeltje rauwer en het is niet onwaarschijnlijk dat ze hiermee de aandacht van Nederlands voormalige The Ex punklegende G. W. Sock trekken, die zijn medewerking aan de psychedelische I’m Not Feng Shui track This Is the Day verleent.

Tijdens de afgelopen ruim vijf jaar durende rustperiode is er dus gigantisch veel verandert, de hedendaagse punk revival opent genoeg voorheen dichtgesmeten deuren. Het hardwerkende Unik Ubik staat nog steeds letterlijk en figuurlijk aan die grenslijn opgesteld. Een binnengehaalde kansloze wisselspeler met genoeg speeluren, buiten het zichtveld opererend. Ze zijn er al drie albums klaar voor en lopen in principe een straatlengte op hun collega’s voor. Het blijft de juiste band op het juiste moment, maar helaas op de verkeerde plaats, daar verander je verder niks aan. De hoogste prioriteit ligt nu bij die internationale erkenning van het totaal genegeerde Unik Ubik. I’m Not Feng Shui is een aanwinst binnen het broeierige wispelturige rockklimaat.

I’m Not Feng Shui rammelt en schuurt tussen die doldwaze inheemse tribal percussie, woeste baslijnen, psychedelische elektrofunk, warme ska orgeltoetsen en de veelzijdige mogelijkheden van dierlijk krijsend, maar ook amicaal liefkozend saxofoongetoeter. Breed uitnodigend halen ze het multiculturele straatfestival muzikantengevoel naar boven. Patchanka nieuwe stijl, de erfenis van Les Négresses Vertes en vooral Mano Negra. Uit de bocht freakend, primitief en zeker niet te netjes geschoold. Van het net zo dwarse baanbrekende Tuxedomoon krijgt het nerveuse Pinheads on the Move een heuse schoonheidsbehandeling. De opgefokte opgetrommelde representatie van deze cover past perfect in de ideologie van het ruimdenkende Unik Ubik.

Stoere oprechte working class zangpartijen binnen de drie minuten aftikkende potige punkrocksongs. Powerpop cross-over in het kwadraat, met daaroverheen nog de nodige extra bonussen. Punk als basis, en dat zullen we weten ook. Unik Ubik terroriseert het geheel met een doeltreffende gitaarnoise riot precisieaanvallen, om bijkomende nevenschade wordt hier niet getreurd. Verbitterende trage slowpunk (ja, verzin maar een betere benaming) slaat in militant fastlane gedreun om. Loeizware death metal riffs rebelleren met kwaadaardige puntige hooks, pissed off boosheid, en vieze slijmerig jazzy territoriumsporen. Unik Ubik laat een allesvernietigende indruk achter, waaroverheen ze nonchalant een dansje wagen.