Al op jeugdige leeftijd raakt de in het Duitse Kiel geboren Ulrich Schnauss gefascineerd door de grensverleggende elektronische muziek van Tangerine Dream. Vanuit de krautrock ontwikkelden deze een eigen sound, die door de spirituele new age beweging omarmt wordt. Zijn voorliefde van dit dromerige geluid breidt zich vervolgens met het effectenbehang van shoegazer acts als My Bloody Valentine en Slowdive uit. De Liverpoolse gitarist Mark Peters heeft een vergelijkbare interesse. Als frontman van de shoegazer/dreampop band Engineers lijft hij in 2010 Ulrich Schnauss in.

Deze coöperatie zet zich in het gezamenlijke project voort wat eenvoudig naar beide muzikanten genoemd is en waar vervolgens de bij het Bureau B label uitgebrachte Underrated Silence (2011) en Tomorrow Is Another Day (2013) uit voortvloeien. Als Ulrich Schnauss een jaar later de mogelijkheid krijgt om zich bij zijn Tangerine Dream helden te voegen, komt er al snel een einde aan deze samenwerking. Na de dood van Edgar Froese brengen ze nog het zeer overtuigende Quantum Gate uit, maar daarna wordt het stil rondom het Tangerine Dream netwerk. Dit leidt vervolgens tot een vernieuwde kennismaking tussen Ulrich Schnauss en Mark Peters. Beiden brengen in de tussenliggende tijd soloplaten uit en die verrijkte bagage is goed hoorbaar.

Acht jaar na Tomorrow Is Another Day verschijnt, net als de voorgangersDestiny Waiving op Bureau B. Ook hier betreft het een ontdekkende ruimtereis door de muzikale kosmos. Het Destiny Waiving sleutelwoord is eighties. De Koude Oorlog kilheid zit hem in het decennia welke in die ijzingwekkende winter aftrapt, een presentje welke we aan de valse start uit het einde van de jaren seventies overhouden. In de tweede helft van de jaren tachtig drukken de door de ozonlaag verwarmde zonnestralen de mechanische soberheid weg om voor de lente van het welvarende kapitalistische tijdperk plaats te maken, de jaren negentig. De twee muzikanten zijn in die periode opgegroeid en delen dus deze achtergrond. Het emotionele Words Can Be Dismissed pianospel reflecteert de postpunk erfenis door er beslagen dampkringnevels aan toe te voegen.

Het lekker hard binnen knallende The Supposed Middle Class heeft datzelfde soortgelijke mysterieuze sfeerpallet waarmee producersduo Daniel Lanois en Brian Eno de grijsheid van de jaren tachtig inkleurden. Mark Peters krijgt vrij spel om zijn gitaar heerlijk te introduceren voordat Ulrich Schnauss het met swingende, ja zelfs dansbare, eighties synthesizerpartijen overneemt. Hindsight Is 20 / 20 zoekt wel die krautrock uitvlucht op, maar heeft verder genoeg verbintenissen met The Supposed Middle Class. In het gitaarspel van Mark Peters zijn zelfs typische The Edge invloeden hoorbaar. Gedurfd om meer rock toe te laten, waardoor het tweetal hun meest veelzijdigste plaat levert.

Destiny Waiving heeft het euforische overwinnaarsgevoel en is stukken pakkender dan het eerdere werk. Behoorlijk eighties minded dus en zelfs erg toegankelijk. Een new age compositie als Chiaroscuro en de synoniemtrack Clair-Obscur misstaan niet op een folky Enya album. Net als bij de gelijknamige Italiaanse schilderkunst worden de licht-donkercontrasten sterker uitgebeeld dan ze in werkelijkheid vaak zijn en geeft het een driedimensionaal effect. Je kruipt als het ware in de muziek om dichter bij die verlichtende kern te komen. Het filmische So Far, The Moment is een bont mengsel aan gereproduceerde herinneringen en een mooi afrondend geheel.