Travis haakt op die typerende Schotse traditie in om regenachtige nummers te maken waarbij de grijze grauwheid en melancholica van het thuisfront sterk op de voorgrond staat. The Waterboys, Big Country, Simple Minds, Texas, The Blue Nile en zelfs The Jesus and Mary Chain gingen ze al voor en met Driftwood en Why Does It Always Rain on Me? van The Man Who vervolgt Travis die ingeslagen weg. Met deze plaat leggen ze de lat voor zichzelf wel erg hoog en nemen vervolgens een flinke aanloop om met een polsstoksprong over deze druilerige moerassound heen te springen. Daar worden ze in de hoogte ingehaald door Coldplay, die duidelijk geïnspireerd door de Schotten met Parachutes een megasucces aflevert. Sing wordt eind mei 2001 als single vooruitgeschoven, waarna twee weken later de intieme persoonlijke rockpopplaat The Invisible Band verschijnt.

Een stap vooruit, waarmee ze het verleden van het Britpop geluid dat op het debuut Good Feeling zo overheersend aanwezig was nog verder achter zich laten. De vernieuwde Travis benadrukt nogmaals dat ze niet uit Londen of Manchester afkomstig zijn, maar juist in de arbeiders havenstad Glasgow hun roots hebben, en dat siert ze. De bescheiden Fran Healy heeft zichzelf ondertussen een kleine komische hanenkam aangemeten, maar buiten dat moet hij niks van uiterlijk vertoon en publieke aandacht hebben. De frontman vermeldt zelfs Paul McCartney niet als co schrijver van Flowers in the Window. Stel je eens voor dat de pers hier vragen over gaat stellen, al is er op de toegevoegde plaat wel ruimte voor de George Harrison compositie Here Comes The Sun. Deze gewone man positie staat mijlenver verwijderd van de arrogantie die blijkbaar nodig is om albums aan de man te brengen. Fran Healy is een dromerige romanticus die zich steeds meer kwetsbaar in de luwte opstelt. Bewust, of onbewust? Heeft Travis het niet in zich om een grote band te worden, of kiezen ze daadwerkelijk voor die underdog positie?

The grass is always greener on the other side
The neighbour’s got a new car that you wanna drive
And when time is running out you wanna stay alive
We all live under the same sky
We all will live, we all will die
There is no wrong, there is no right
The circle only has one side
Side, side

En zo is het maar net. Voor Travis geen mediacircus, geen drugsuitspattingen of vetes uitvechten met concurrerende rivalen. Drummer Neil Primrose is een knappe verschijning die van zijn uiterlijk geen misbruik maakt. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Overwin die angst om te zingen, en verschuil je niet in een afgesloten dagboek. Geniet van het leven, maar buit het niet tot het uiterste uit. De mannen van Travis verwoorden de doodgewone man, die dagelijks de boodschappen bij de buurtsuper doet, in de plaatselijke kroeg iedereen bij naam kent, en die generatie na generatie in datzelfde dorp blijft wonen; Safe.

Dat deze familiare omgeving zijn duistere keerkanten kent, benoemd Fran Healy in het heftige zware Last Train. De hoofdpersoon beantwoordt de beklemmende sfeer door om zich heen schietende een eeuwige uitvlucht te zoeken. De depressieve grijsheid van Glasgow en het hoge werkeloosheidsgehalte onder de jongeren laat die onzichtbare schaduwkant zien, welke daar daadwerkelijk ook aanwezig is. Letterlijk en figuurlijk The Invisible Band en niet The Invincible Band, die het wantrouwen in het vertrouwen van het sober gehouden The Cage bloot stelt. Onopvallende perfecte liedjes, waarbij het met Radiohead kopstem gezongen Follow The Light er positief bovenuit schiet. Diezelfde invloed zit juist ook weer in het klein gehouden winterse Indefinitely.

Het semi akoestische Ring Out the Bell, de vrolijke country invloeden van You Don’t Know What I’m Like en de liefdesverklaring Beautiful werden al eerder als bonusmateriaal toegevoegd, en staan nu ook op de 20th Anniversary Reissue. Een fraaie uitbreiding van de catalogus die tevens een aantal persoonlijke favorieten een plekje geeft. Killer Queen van Queen begint als een geintje, om vervolgens bangelijk dicht bij het origineel van start te gaan. Wat komen ze hier goed mee weg zeg! Ook de licht psychedelische Bob Dylan compositie You’re A Big Girl Now blijft gevaarlijk vlakbij de oorspronkelijke versie. De stevige Mott the Hoople cover All the Young Dudes is net als Driftwood afkomstig van het Barrowlands optreden, en bewijst dat Travis zich prima staande houdt op de festivalweides.

Flowers In The Windows komt nog twee keer voorbij, akoestisch en vanuit de BBC studio, waar ook Sing werd gespeeld. Swing is de oorspronkelijke opzet van Sing, Dear Diary en Last Train zijn kale donkere demo versies. En dan blijft er nog een handvol aan restmateriaal over. Het wankele heen en weer zwalkende Ancient Train is een ontspoorde trein, de hemelse white soul van A Little Bit Of Soul had zich prima op The Invisible Band kunnen nestelen. Central Station rockt lekker, maar is net een tikkeltje te ruw en ongepolijst en ook de grappige vreemd echoënde sixties song No Sigar past niet helemaal. The Invisible Band 20th Anniversary Reissue voegt dus meer dan genoeg toe om de oude uitgave aan de plaatselijke second hand store te schenken en te vervangen voor deze gloednieuwe luxere versie.