Het is geen groot geheim dat Dave Benton met zijn gedachtes allang niet meer bij LVL UP is als deze hun bestaan in september 2018 met het afscheidsconcert in thuisbasis New York afronden. Sterker nog, onder de naam Trace Mountains verschijnen eerder dat jaar al privé opnames uit 2014; Buttery Sprouts & Other Songs genaamd. Ook het eerste volwaardige album A Partner to Lean On ziet dan al het licht. Vervolgens stagneert voor de buitenwereld de boel, stilletjes wordt er op de achtergrond weldegelijk aan nieuw materiaal gewerkt.

Trace Mountains is op Lost in the Country tot een voltallige band uitgegroeid waarbij vocalist Dave Benton zich voornamelijk met gitaarpartijen, zang en teksten bezighoudt. Een alleskunner in hart en nieren, die de rest van de ruimte vrij voor gitarist Jim Hill, bassist Sean Henry, drummer Greg Rutkin en toetsenist Susannah Cutler laat. Tevens muzikale omnivoren die meerdere instrumenten en stijlen beheersen. Hierdoor is een stuk doordachter en perfecter uitgevoerd dan LVL UP, en juist dat ruwe rommelige wordt hier gemist.

Door de poriën heen ademt Rock & Roll nog genoeg vintage LVL UP rock uit. De vocalen vliegen alle kanten uit en worden strak door de baspartijen van Sean Henry gecorrigeerd en gearrangeerd. Het dromerige gitaarspel ligt net als Lost in the Country titeltrack in de lijn van de hedendaagse Amerikaanse indie scene, die er de nodige eighties uitlopen doorheen weven. Heel clean op de automatische piloot uitgespeeld. Wordt deze stroming een aantal jaar geleden nog door het publiek omarmt, tegenwoordig zijn we genoeg verwend en wel aan wat meer afwisseling toe.

Met licht vibrerende Zuid Amerikaanse percussie, georkestreerde mellotronpartijen en aansluitend slide gitaarspel zetten zr in Dog Country een open sfeer neer die zijn vervolg in het net zo serene Me & May krijgt. Het zijn allemaal doffe kralenogen juweeltjes; klein, schitterend en opgepoetst. De vertrouwde versterker moet er voor een stevigere I am Leaving You en Absurdity sound aan te pas komen. Cooper’s Dream trapt spannend met een waterkoker geluid en het straaljagersspel van Jim Hill af, maar bereikt niet het gehoopte kookpunt. De gemaakte stemmetjes in Benji zijn bloedirritant en de starteffecten bij het popgerichte Fallin’ Rain mogen ook achterwege gehouden worden.

Lost in the Country wordt nergens slecht, de titel dekt de lading wel een beetje. Zoekende in het onuitputbare muzikale landschap, een speelweide met een overschot aan bruikbare materialen. Een mooie warme zomer is een geschikt uitgangspunt, zolang er maar die onverwachte verfrissende onweersbuien blijven. Hier is het alleen zonneschijn.