Dit nieuwe album van de Engelse band TRAAMS begint als een rommelig zooitje, waarbij drums roekeloos in het rond klateren en gitaren piepen. Dit alles vanachter een gruizige lo-fi muur. Zo dissonant en chaotisch als dat begin is dit album niet. Toch klinkt de band dikwijls als een stel muzikanten die ter nauwer nood hun instrument in bedwang kunnen houden.

De formule is simpel en al zo vaak gedaan: neem basgitaar, drums, gitaren en zang en gooi er zoveel mogelijk hysterische energie en frustratie uit. Een beproefd concept dat schijnbaar stoïcijnse, maar fanatieke britrock bands al jaren de broodnodige schop onder de kont geeft. TRAAMS klinkt hier het ene moment monotoon en ongeïnteresseerd, dan weer pisnijdig en gefrustreerd. Ook dat is niets nieuws.

Nee, iets nieuws hoef je hier ook niet te verwachten, maar dat hoeft ook niet als de uitvoering en bezieling zo goed is als hier. Terwijl er hard geprobeerd wordt melodie in de muziek te brengen door puntige gitaarakkoorden, zorgt piepende feedback dat het totaal in de hand houden van die melodie haast onhandelbaar wordt. Maar het lukt meestal, nog net. Ondertussen pompen bas en drums stevig door, waar een vaak monotone inslag voor een randje krautrock zorgt. Het opvallende aan die drums is dat ze klinken alsof ze zijn opgenomen in het oefenhok, hier 3 straten verderop: dat is in dit geval een goed teken. Het album klinkt als geheel namelijk stekelig, flink rammelend, zodat de luisteraar zich pal voor een live-podium waant en niet “gewoon” in de huiskamer. Deels verantwoordelijk voor dit geluid is producer Mj, van de eveneens felle Engelse rockband Hookworms.

Zo valt er niet zo heel veel bijzonders over dit album te zeggen, behalve dat juist de uitvoering en het totaalgeluid hier zorgen voor een super energiek en rauw album.