Tom Hickox
Monsters in the Deep
Met zijn debuutalbum War Peace and Diplomacy maakte de uit Londen afkomstige Tom Hickox een van de allermooiste debuutalbums van de afgelopen jaren. Nu ligt zijn opvolger Monsters In The Deep in de winkels. Een album dat flink anders klinkt maar na enkele luisterbeurten al net zo onoverkomelijk is.
Tom Hickox heeft een opvallende niet alleen een geweldige hand om fraaie songs te schrijven, hij heeft ook nog eens een kenmerkende bariton om ze mee te zingen. En zijn teksten zitten vol prachtig geschreven verhalen die je op de punt van je stoel doen zitten om ze optimaal tot je te kunnen nemen.
Waar van zijn, door Richard Hawley sidekick Colin Elliot geproduceerde, prachtdebuut War Peace and Diplomacy de melancholie afdroop, heeft hij met producer/multi-instrumentalist Chris Hill voor een meer uplifting sfeer gekozen. De mannen kozen ook voor meer diversiteit in instrumenten. De van het debuut zo markante basis van piano en Hickox’ stem is losgelaten en er komt zo af en toe zelfs elektronica voorbij. Daarnaast is de diversiteit in songs ook groter waardoor je wel even moet wennen, maar waar je, als de kracht van de songs dan bovenkomt, al net zo snel verliefd op raakt.
De albumopening die met het prachtige Man of Anatomy start en met het gedreven Istanbul, het akoestische, ingetogen The Plough en het supercatchy The Dubbing Artitst doorloopt is een indrukwekkende reeks songs. Zo verschillend van toon en sfeer geven ze gelijk het grote songschrijftalent van Hickox weer. Ingebed in het rijke zeventiger-jaren-songschrijven vindt Hickox zijn eigen originele weg met rijk melodische songs die gezongen met die fraaie bariton gelijk onder je huid kruipen.
Het lekker pittige The Fanfare en zo’n vintage Hickox pianosong als Korean Girl In A Waiting Room sluiten daar prachtig op aan. En net als The Dubbing Artists zou in een muzikaal rechtvaardige wereld een prachtsong als Perseus and Lampedusa, met zijn prachtige blazers, natuurlijk gelijk de hele dag op de radio te horen zijn. Wat een melodische pracht en wat een fraaie tekst. Met de sterke titeltrack en de van Hickox onderhand zo bekende pianoballade Collect All The Empties, tamelijk briljant laag over laag in instrumentatie opgebouwd, zet hij zijn zegetocht voort. En wat een prachtsong is albumafsluiter Mannequin Heart ook. Gedreven door bas en stem, verrijkt met strijkers, zingt Hickox de song rechtstreeks de hemel in.
Monsters In The Deep laat een nieuwe Hickox horen. Een man gezegend met een groots talent voor songschrijven die deze met vernuftige arrangementen steeds weer imposant weet op- en uit te bouwen. Zijn tweede album verschilt flink van het debuut maar is net zo super interessant. Zijn vol emoties doorklinkende bariton en zijn gave om geweldige songs te schrijven komt er op Monsters In The Deep weer net zo overweldigend uit. Wat een aanwinst in het muzieklandschap is deze Tom Hickox toch.