Fans van Thin Lizzy komen de laatste jaren stevig aan hun trekken. Heruitgaven van de studio albums, fraaie verzamelboxen en de, net als deze release op 20 januari 2023 uitgebrachte heruitgave van Live And Dangerous, het klassieke live album van de band.

Life Live was het jonge broertje van Live And Dangerous dat zich onderscheidde in voor het overgrote deel nummers verschenen na Live And Dangerous, voorts deelname, zij het op een aantal nummers, van gitaristen uit de hele bestaansperiode van de band en, helaas, ook een beduidend minder geluid dan Live And Dangerous; doffer, minder helder uit je speakers knallend.

Net als dat eerder bij Live And Dangerous het gesprek vaak ging over het in de studio nabewerken van tracks, ging het bij deze release vaak om hoe Phil Lynott, gewoonweg niet meer in goede doen, het productieproces van deze langspeler op zich had genomen. Vol verwachting werd op de heruitgave gewacht, tegelijkertijd, wetende dat de oorspronkelijke tapes niet meer zijn of niet meer te vinden zijn, was dat ook hopen op iets tegen beter weten in.

Luister je de eerdere versie op cd naast de nieuwe en terug en nog eens, nog eens en via je hoofdtelefoon, dan moet je een heel goed gehoor hebben om heel wezenlijke verschillen te horen. Misschien, ook omdat je het album wellicht al vaker beluisterd hebt, vraagt het nog wel meer luisterbeurten omdat helemaal scherp te krijgen en zit er meer, meer in dan de vergelijking nu op het eerste, tweede, derde en vierde gehoor met zich meebrengt. Misschien hoor jij überhaupt wel een verschil; ook dat is mogelijk. De release is wel geremasterd, zo kun je lezen, van de best beschikbare bronnen. Overigens ook zeer de moeite waard om de later verschenen opnames te beluisteren van het Reading-festival in 1983 dat geluidstechnisch beter uit de verf komt.

Deze nieuwe uitgave van Life Live moet het dus niet hebben van een levensgroot verschil in geluid. Het zit ‘em er ook niet in dat je nu een schatkist aan extra nummers krijgt; die zijn er namelijk in het geheel niet.

Wat maakt het album dan? Bij het verschijnen in 1983 was dit om te beginnen hét live album van de line-up met John Sykes en Scott Gorham en Darren Wharton zoals ook de afscheidstour van de band werd gespeeld. Heerlijk om Baby Please Don’t Go en Holy War achter elkaar te horen en ook nog eens subliem uitgevoerd! Tegelijkertijd, het zijn niet alleen opnames van deze tour, want ook Hollywood en Renegade vinden we er terug, uit 1981, met de onvolprezen Snowy White op gitaar. Geweldige uitvoeringen ook, met de subtielere White in nummers waar hij ook aan bijdroeg, smaakvoller dan de raggende versie van Angel Of Death die werd gespeeld door Scott en John.

Niets ten nadele van John Sykes, hij hernieuwde de energie van Thin Lizzy alvorens de band de handdoek in de ring wierp, tegelijkertijd, de meer metalen oriëntatie die de band daardoor kreeg, verdreef ook enigszins de juist zo essentiële melodieuze kant van de band, mede gevormd door het dubbele gitaarwerk dat zo kenmerkend was voor de Lizzy sound. Luister nog maar eens goed naar de laatste tracks van het eerste schijfje: zowel Angel Of Death als Are You Ready klinken hier al veel meer als in handen van een metalband die Thin Lizzy speelt. Waar veel fans van de band graag nog een album met John Sykes hadden gezien, is de gedachte aan Bospop waar de latere incarnatie van de band met John op zang en Tommy Aldridge optrad en de band bijna onherkenbaar en vooral zeer heavy liet klinken, reden genoeg om rillingen over de rug te laten lopen. Veel meer dan Thunder And Lightning, Cold Sweat of andere nummers waarin de vingervlugge John Sykes zijn bepaald geweldige gitaarspel laat horen, is Thin Lizzy de band altijd geweest van melodie, groove, melancholie, Keltische invloeden en swing.

Dat alles is niet helemaal weg op dit album, zeker niet, maar luister goed en je hoort dat de band ook de klassiekers met een lichte neiging naar metal speelt. Ieder zijn meug, maar hoe zeer John ook energie bracht, zelfs de beduidend subtielere Snowy, hoe zeer ook buiten het beeld van het ruige Lizzy vallend, paste, qua gitaargeluid, beter bij de klassieke Lizzy-sound. Uitzondering is misschien wel Got To Give It Up dat John hier helemaal naar zijn hand zet. Emerald daarentegen, een pareltje onder de Lizzy-nummers wordt hier ook raggend uitgevoerd en hoewel Brian Robertson in zijn tijd als Lizzy-gitarist bepaald snel in zijn solo’s kon zijn, waren de uitvoeringen van de solo’s in dat nummer met Scott altijd veel meer een uitwisseling van solo’s dan een race. Mooi is het in elk geval dat Brian meedeed.

Ook voor het geweldige Black Rose uit de tijd dat Gary Moore in de band zat, geldt dat hij zelf het nummer speelde. Met al zijn Keltische invloeden en finesse zou je dat ook niet anders willen. Het voorlaatste nummer is een zeer fraaie uitvoering van Lizzy’s ballad Still In Love With You waarbij je ook kunt horen hoe Phil er aan toe was. Hier overigens veel minder overbodige neiging naar een metal uitvoering.

Het slotnummer is zeer bijzonder. Eric Bell, Brian Robertson en Gary Moore spelen samen met John Sykes, Scott Gorham, Phil, Brian Downey en Darren Wharton The Rocker. Het blijft fenomenaal om al die gitaristen samen met Darren de solo te horen spelen.

Life Live is een fraai document van de laatste tour van Thin Lizzy met Phil nog aan boord. Het is in geluidstechnisch oogpunt niet de meest geweldige release, heeft daarentegen een historische betekenis vanwege de deelname van vrijwel de hele schare aan gitaristen van Thin Lizzy die meedeed en een aantal zeer sterke uitvoeringen van nummers. Het was lange tijd de enige langspeler met live opnames van de Sykes-Gorham periode en daarmee een mooie herinnering aan de laatste opleving van de band. Waardevol dus vooral in historisch opzicht en een van de go-to live albums van de Lizzy liefhebbers die vooral de John Sykes-periode hoog hebben zitten.