They Hate Change is een hiphop duo uit Tampa, Florida bestaande uit Vonne en Andre. Al jaren maken ze echt huiskamerproducties. Lofi, vol oldskool synthesizers en drumcomputers. Soms uit zich dat in modernere trap- en cloudrap producties en soms een ouderwets jazz sampletje. Niets nieuws onder de zon, horen we jullie denken. Maar interessanter wordt het als de twee zich echt verdiepen in lokale en internationale electronic cultuur en daar ene draai aan geven. Om een lang verhaal kort te maken heeft die niche Florida  danscultuur – met genres zoals Jook, Miami Bass en Florida Breaks – een grote overlap in sound met de UK electronic en hiphop culturen. Subgenres als UK Garage, Jungle, Drum’n Bass en Rave vermengt dit duo dan ook naadloos met hun lokale sound.

Nu zijn ze dus opgepikt door de grotere indie platenmaatschappij Jagjaguwar (onder andere bekend van getekenden als Angel Olsen en Dinosaur Jr.) en het ziet er gelijk allemaal iets gelikter uit. Mooiere vormgeving, toffere video’s en om eerlijk te zijn: ook een meer rechtlijnige sfeer. Waar eerdere albums namelijk nog wel mixtape-achtig aanvoelden, zit de flow er goed in hier en gaat het zelfs zo naadloos soms dat het moeilijk te zeggen is wanneer een track begint of eindigt.  Zelfs het gebruik van subgenres verandert heel geleidelijk op Finally, New. Op tracks als opener Stuntro en Who’s Next horen we namelijk nog diepe bassen die meer doen denken aan dubmuziek. Je weet wel, Adrian Sherwood etc. Een beetje grime komt ook voorbij en zelfs wat 90’s scratchwerk. Maar even later vliegen de jungle breaks en rave synths je om de oren, waar de raps al even ritmisch en snel klinken. Om bij From the Floor het album af te sluiten met scheuten ambent en psychedelica.

Tekstueel is Finally, New helemaal een verhaal apart. Qua geluid klinkt het duo namelijk rauw, met invloeden uit 90’s gangsta rap en UK Grime. Toch wordt de luisteraar hier voor de gek gehouden als blijkt dat er een hele encyclopedie aan in-jokes en cultuurgeschiedenis wordt opengetrokken. Referenties met betrekking tot thuisbasis Florida, maar ook net zo makkelijk de UK postpunk. De beste voorbeelden hiervan vinden we op Some Days I Hate My Voice waar in 1 free form rap van Vonne dingen genamedropped worden als:  trans soulzangeres Jackie Shane, de engel Metatron, modemerken Chanel en Ralph Lauren, plus punkbands Black Flag en X-Ray Spex (dat later nog eens zijn eigen titeltrack krijgt). Hoe al deze invloeden met elkaar verbonden worden is bijzonder.

Finally, New is muzikaal zeer gevarieerd dus, maar met het hart wel duidelijk bij het vermengen van de niche culturen in zowel Florida als UK. Tekstueel put het duo uit een nog iets obscuurder vaatje, met veel ‘knipper even met je ogen’ of  ‘klapper even met je oren’ (hah!) referenties die je mist omdat ze te snel gaan of simpelweg die ene oneliner niet snapt. Zo is het eigenlijk altijd wel een zoektocht door gender-identiteit, politiek, kunst, muziek- en danscultuur. Ondanks dat voelt het nooit zwaar aan en luistert het heerlijk weg. Bijzonder albumpje dit!