The Surs maakt muziek die de tegen de stroom ingaat. Persona kwam eerder in 2011 uit en staat vol broeierige en explosieve alternatieve rock. ‘Mentale muziek’, handelend over persoonlijke worstelingen. Persona is een emotionele achtbaan. Net als de gelijknamige film van Ingmar Bergman, maar dit terzijde.

Opener Rainbow In The Rear-view Mirror valt direct al op door het stuwende achtergrondkoor en het venijn in de vocalen. Noise en heftige drums maken de dienst uit in WDYRT? en Time Defect is een oefening in vocale en instrumentale dynamiek.

The Surs zijn ongrijpbaar en bij vlagen donker en intens. Dan weer luchtiger en mild. De band spreidt hiermee in Time Defect en Amplify The Light dezelfde creativiteit ten toon als bijvoorbeeld dEUS, al was laatstgenoemde wellicht wat poppier. 100 Heads bijvoorbeeld is een sterk maar mistroostig nummer dat beelden van stromende regen oproept (…”And then something snaps in your head a hundred times…”, “…Indecisiveness limits our intellect…”) en Fingernails & Lipstick Prints is een frontale aanval met confronterende teksten.

Ondanks de heftige stemmingswisselingen die Persona kleuren vormt het album toch een sterk geheel. En dat is dan ook direct de kracht van de plaat. Zonder dat je nu direct echte hoogtepunten kunt aanwijzen blijft Persona van begin tot eind overeind, een enkele minder overtuigende passage daargelaten.

High Mountain Town bouwt mooi op naar een natuurlijke climax. Autonomous Dream opent breekbaar en openhartig en kent eenzelfde wending: The Surs weet ook hier overtuigend de spanning op te voeren om meeslepend te eindigen. Broken is een gothische ballade die zich tot een duistere rocksong ontwikkelt. En ook dit misstaat niet op dit sfeerrijke Persona, een album dat een blijvende indruk achterlaat.