Waar generatiegenoten als Underworld een jubileum vieren door een tour te koppelen aan het debuutalbum en dat integraal (af)te spelen, kiest The Prodiy ervoor om het 25 jarig bestaan te gedenken met nieuw materiaal en doen alsof alsof er helemaal geen 25 jaar zijn verstreken. The Day Is My Enemy is het zesde studio-album en voor een band die best wel al een tijdje bestaat is dat natuurlijk een productiviteit die nergens op slaat.

Waren de tussenpozen tussen albums in de begintijd van de band nog gemiddeld 2 tot 3 jaar, tussen The Fat Of The Land en Always Outnumbered, Never Outgunned (2004) zat maar liefst zeven jaar en tussen dat album en de opvolger Invaders Must Die (2009) verstreken ook alweer vijf jaar. Met de release van The Day Is My Enemy werd een periode van zes jaar overbrugd, waarin geen nieuw materiaal is verschenen. Wel een live-album en een (verplicht) verzamelalbum, maar dat was toch vooral bedoeld om weer enige liquiditeiten binnen te krijgen en contractuele verplichtingen na te komen, zonder dat daar een noemenswaardige artistieke tegenprestatie tegenover stond, dan enkel het herkauwen van iets was al bekend was.

En nu is er dus eindelijk weer eens een nieuw album van het doom & gloom trio uit Braintree, Essex. Ooit begonnen als een stelletje losgeslagen dwazen met ultranerveuze dansmuziek, die was gebaseerd op rave, jungle en housebeats, waren Experience (1992) en Music For The Jilted Generation (1994) twee albums die klonken als een ADHD’er op speed. Die albums waren kenmerkend voor de steeds verder fragmenterende dansmuziek en hebben in de loop van de jaren behoorlijk wat legacy opgebouwd.

De grote doorbraak naar het mainstream publiek kwam met het uit 1997 stammende album The Fat of The Land, dat maar liefst 10 miljoen keer over de toonbank ging. En toen begon het lauwloenen: allerlei gedoe leidde ertoe dat The Prodigy steeds meer op apegapen lag en het einde van de band in zicht leek. En toen eindelijk de opvolger van The Fat Of The Land verscheen was de deceptie groot: Always Outnumbered, Never Outgunned werd slecht ontvangen en verkocht ook nog eens voor geen meter. Gelukkig was Invaders Must Die iets succesvoller en werd de electropunksaus van weleer sinds lange tijd niet meer zo heet opgediend en maakte The Prodigy een meer dan aardige comeback. En nu is er The Day Is My Enemy. De zoveelste comeback? Of gewoon het product van geduld?

De jilted generation van toen zijn de veertigers van nu. Want hoe noisy en recalcitrant de muziek van The Prodigy ook is, de band blijft natuurlijk wel een product uit de 90’s. Betekent dat dan dat Howlett c.s. niet kunnen meekomen en verzuipen in het huidige dancespectrum? Afgaand op datgene wat op The Day Is My Enemy is te vinden is van totale afschrijving vooralsnog geen sprake.

Anderzijds: wie vernieuwing verwacht is op The Day Is My Enemy aan het verkeerde adres. Het gebruikelijke Prodigy-format overheerst en is de summiere innovatie subtieler aangebracht. Zoals in het openingsnummer dat tegelijkertijd het titelnummer is. De beats zijn nog steeds filthy & dirty en de electronica klinkt ook nog even vies als in de 90’s. The Day Is My Enemy begint redelijk ingetogen en is deze track bijna filmisch, maar ontegenzeggelijk The Prodigy, die meteen een statement afgeven: we are back. Op Nasty gaat de beuk alweer meer erin en weet The Prodigy ook hier niet te klinken als een 90’s revivalact, die het alleen maar harder en sneller wil. Functioneel raggen dus. Zoals ook in Rebel Radio. Opvallend is dat de nummers zonder uitzondering aan de korte kant zijn en dat er geen onnodige speeltijd wordt verspild. Geen ruimte en tijd voor onnodige ballast en komt dat alleen maar ten goede aan de power.

En alhoewel de basis voor het Prodigy-format in de 90’s werd gelegd en doorontwikkeling gedurende de afgelopen pakweg 15 jaar nauwelijks plaatsvond dan enkel software-updates op de Macbook van Howlett, kan The Day Is My Enemy in de huidige dance nog aardig meekomen. Tracks als Ibiza, Rok Weller en Get Your Fight On kunnen zomaar weer kolkende festivalfavorieten worden. Want dat is The Prodigy toch ook vooral: in de huiskamer drijven al die tergende geluiden en nerveuze beats de luisteraar tot wanhoop. Maar op grote, volgepakte grasvelden daarentegen zal het spul dat Howlett’s laptop uitspuugt het gewenste effect sorteren.

En dat  The Prodigy live meestal ontaardt in een redelijke chaos op het podium en waarbij Keith Flint en Maxim in het meest gunstige geval maar net boven de oorlogsgeluiden van Liam Howlett uitkomen en de toegevoegde live muzikale waarde soms wat ver te zoeken is, maakt de tomeloze energie van het drietal veel goed. En die energie is op The Day Is My Enemy ook meer dan aanwezig. Was Invaders Must Die al een stap in de goede richting, met The Day Is My Enemy kan The Prodigy er weer een paar jaar tegenaan. Alleen: het moet toch niet zo lastig zijn om veertig minuten muziek te maken? Dan is zeven jaar bedenk- en maaktijd toch tamelijk overdreven?

Tracklisting The Day Is My Enemy

1. The Day Is My Enemy
2. Nasty
3. Rebel Radio
4. Ibiza
5. Wild Frontier
6. Get Your Fight On
7. Invisible Sun
8. Wall Of Death
9. Destroy
10. Rhythm Bomb
11. Beyond The Deathray
12. Rok-Weiler
13. Roadblox
14. Medicine