Wat moet dat een heerlijk gevoel zijn om je ideeën te stroomlijnen door met een veelzeggende producer aan de slag te gaan. Tom Furse weet als geen ander hoe het is om met beperkte middelen dat pure rock & roll gevoel te creëren. The Horrors zijn ook ooit als een stuurloos zootje podiumslopers begonnen, die het publiek in een duizelingwekkende staat van verwarring achter laat. En kijk eens waar ze nu staan? De hoogwaardige dansbare postpunk wordt publiekelijk toegejuicht en ook het recentelijke nieuwe werk laat een stijgende lijn zien. Deze toetsenist gaat de uitdaging aan om van de uit Madrid afkomstige The Parrots een gevestigde naam in het clubcircuit te maken, en zijn blik is daarbij wel degelijk verder dan de landsgrens van Spanje gericht.

Dos heeft dan niet die ruwheid van het Los Niños Sin Miedo debuut, de bevlogenheid is er niet minder om. Natuurlijk profiteren de gitaar spelende zanger Diego García en zijn maatje bassist Alex de Lucas van de aanwezigheid van Tom Furse. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, zeker als hij niet te beroerd is om ook een deuntje mee te spelen. Het is heerlijk om te horen hoe deze producer zich op Dos gelijkwaardig met de band opstelt, en zijn rol als eindverantwoordelijke hiervoor op een zijspoor zet om zich heerlijk in de psychedelische krautrock en souluitspattingen van Nadie Dijo Que Fuera Fácil en de piepende blazers in het duivelse ronkende garagepunkende How Not to Be Seen uit te leven.

You Work All Day and Then You Die. Dump de garagerock in een vuilnisbak, maak plaats voor een flinke dosis aan opgepoetste big city cyberpunk. Met een fuck you attitude naar de nutteloosheid van werken, consumeren, nog meer geld verdienen, verdrinken in luxe en vervolgens dood neervallen. De (on)zin van het leven. De aanstekelijkheid van het duo nodigt uit om te feesten, te dansen tot je er bij neervalt, en om de volgende dag energiek met een good feeling mentaliteit op te staan. Een wezenlijk verschil.

De anarchistische Lo Dejaría Todo straatvechters folk memoreert aan hun Franstalige collega’s van Mano Negra en Les Négresses Vertes. Dezelfde bevlogen passie en de puurheid om je in de moederstaal comfortabel te uiten, al maakt die kopstem hier wel het verschil. Zing mee met het verbroederend refrein van de Amigos single en stabiliseer dit krachtige statement van vriendschap in het samen met Los Nastys opgenomen Romance. En vraagt een nummer dan om een rap line, geef die dan ook. Ga dan niet zelf een beetje heen klooien, maar laat dit dan ook aan een hiphopper over. C. Tangana is een populaire gast die van het duistere Maldito postpunk een exotische spacende killer track maakt.

Dit is The Parrots nieuwe stijl. We zijn terug in het jaar 1985, het tijdperk van de voorgeprogrammeerde drumcomputers, het mechanische toetsenwerk en de It’s Too Late to Go to Bed discofunk. Zwem over de new wave golven van Don’t Cry, trotseer de Fuego surfrock, en mijmer lekker weg met de pootjes badende Just Hold On sixties flow. Nog eventjes volhouden, want er breken mooie zonnige tijden aan.