De Britse electronic producer en rockmuzikant Demian Castellanos is voor de oningewijden al net zo mysterieus als de muziek die hij maakt. In de 90’s had je hem kunnen horen als onderdeel van UK trance/dub trio Children of Dub en wat jaartjes later abstracte tape manipulaties met Knives Ov Resistance. Ondertussen houdt hij er onder zijn eigen naam al een flinke solo carrière op na. Doet het geen belletje rinkelen?  Niet getreurd, de psychedelische platwals die The Oscillation op je afvuurt bij nieuw album Untold Futures zul je niet snel vergeten (en je buren ook niet)!

Voor het gemak schetsen we even een globaal beeld van The Oscillation: denk aan breed uitwaaierende gitaarpsychedelica, kosmisch zwevende synthesizers en zowel gitaar als drums die er een monotoon ritme op nahouden in de krautrock traditie. Het soort act dat afgaande op een dergelijke omschrijving al voornamelijk is voorbehouden en de echte diehard liefhebber van intens psychedelische, compromisloos experimentele muziek. Toch doet dit nieuwe album wat dingen wezenlijk anders. Sommige elementen zorgen ervoor dat het sinds het bestaan vanaf 2006 nooit zo toegankelijk heeft geklonken. Anderzijds wordt het volume hier flink opgeschroefd, tot oorverdovende proporties. Een goede instapper is dit album wellicht, maar met een duidelijke ‘maar’…

Dat toegankelijke randje horen we al gelijk in opener Dilated Mind, waar mistige zang en de krautrock ritmesectie voor een warme basis zorgen. Enigszins warm zijn ook de stuwende 80’s synths van Forever Knowing die enigszins aan soundtracks van Tangerine Dream of John Carpenter doen denken. Maar dan, die nietsontziende draaikolk van gitaar die alles opslokt. Het is ‘mooi geweld’ die ons doet denken aan de besten: de Japanners van Acid Mothers Temple of Boris, alsmede de Amerikanen van Bardo Pond – noem het maar op. Feedback, drones, noise: een aanval op het gehoor, maar zeker niet op een agressieve manier. Obscured sluit zogezegd kant 1 af van dit album en klnikt het meest open, je kan het bijna melodieus noemen voordat toch weer de feedback en noise toenemen om het lied alsnog naar een climax te brengen. Wat volgt heet volgens The Oscillation zelf de ambient kant: lekker, rust na al dat geweld. Toch?

Nou, nee! Ambient mixes betekenen hier blijkbaar dat slechts het skelet van de tracks wordt overgehouden, om daar eens flink op door te dronen. Meer synthesizers, meer bas, meer abstract. Tracks die er uiteindelijk voor zorgen dat de vibraties zelfs op de badkamer nog gevoeld worden. Dat is niet de gebruikelijke definitie van ambient en niet waar je aan zou denken denken bij rust. Niets te klagen voor de liefhebber natuurlijk. Het maakt van Untold Futures een ruim 72 minuten durende compromisloze trip voor de getrainde oortjes van mooi lawaai!