Het Tate Modern museum in Londen is in een voormalige elektriciteitscentrale ondergebracht en heeft van de buitenkant zeker geen eigentijdse uitstraling. Benjamin Woods heeft daar het luxebaantje om als barman de gasten van een drankje te voorzien. De alcohol loslippigheid zorgt ervoor dat de kunstliefhebbers gemakkelijk een praatje met hem aangaan. Absorberend neemt deze artiest de vertelsels in zich op en projecteert deze in zijn luchtige popliedjes. Buiten zijn verdienste als biertapper is hij als muzikant in het veredelde eenmansproject The Golden Dregs actief. De storyteller krijgt een contract met het grote 4AD, dus het vertrouwen is er wel degelijk. En dan neemt de pandemie zijn leven in beslag. Horeca en kunst sluiten hun deuren, geen inkomen meer, geen verhalen meer en een werkeloze Benjamin Woods is genoodzaakt om naar zijn graafschap Cornwall geboortegrond terug te keren. Het ouderlijk huis is zijn nieuwe woonplek, de haat/liefde relatie met het verleden. Benjamin Woods staat nu zelf in het middelpunt van een nog uit te schrijven verslaglegging. In Truro gaat hij als bouwvakker aan de slag, om een fictief dorp tot een realistische woonplek te transformeren.

Dit is tevens het uitgangspunt van On Grace & Dignity, de tracks als bouwstenen voor het futuristische vestigingsgeluk. Vanuit het niets iets moois scheppen. Deze werkwijze verschilt in principe niet veel van het methodisch songs uitwerken, met het album als eindproduct. Ook hier begin je om vanuit het niets die leegte met ideeën vorm te geven. De vorige twee The Golden Dregs albums stralen een open rustieke countrysfeer in een nostalgisch postpunk schilderij uit, en staan in contrast met het altijd in beweging zijnde Londen. Het sobere klein gehouden On Grace & Dignity heeft dat beklemmende anonieme eenzame van een wereldstad, de duisternis van het nachtelijke, maar ontstaat juist in een natuurlijke open omgeving. Blijkbaar ligt zijn hart bij die stuurloze kern van Londen, waar corona, Brexit en de alsmaar wisselende premiers de het ontregelde van het Verenigde Koninkrijk belichamen.

Voor de een voelt On Grace & Dignity wat saai en omgeven door inspiratie armoede aan. Voor de ander verwoordt het de lusteloze leegte, en de drang om die stilte tot beweging te transformeren. Ik ben een groot liefhebber van die melancholische landschap inkleuring. Als de viltstiften leeg zijn, dan ga je gewoon met een grijs potlood verder. De triestheid van tranen wegspoelende gure verregende herfst. De met een diep zware bariton stem gezegende Benjamin Woods heeft zich tot een wijze levenservaringendeskundige getransformeerd, en die rol draagt hij met verve uit. American Airlines confronteert de fluisterend pratende singer-songwriter met openliggende kansen op een braakliggend terrein. Verwezenlijk je dromen en beschouw het als een leerzame werkvakantie. Met die optimistische visie zet hij zijn eerste stappen in het On Grace & Dignity project. Een opgeluchte saxofoon luidt het uit, de eerste steen is gelegd.

In How It Starts verschijnen steeds meer huizen aan de horizon. Blanco boekbladzijdes schrijven zich vanzelf vol. Gebeurtenissen krijgen een naam, gebouwen een nummer, onklare albumtracks bouwen een waarde op. Pianoklanken wassen het arbeidersvuil weg. Before We Fell from Grace, het aardse paradijs voor jonge gezinnen en gepensioneerde ouderen. De saxofoon memoreert naar verloren postpunk tijden, een sfeerbepalend instrument die schoonheid in duisternis transformeert, maar net zo eenvoudig die ommekeer in werking zet. Het mijmerende Not Even the Rain is een cineastische toekomstvoorstelling met licht theatrale zangtragiek, schitterend in traditionele folk uitspattingen. Met trots presenteert Eulogy het nieuwe leefklimaat. We begraven het verleden en op die vergeten voedingsbodem komen ontwakende bloemen tot bloei.

Als een overwinnaar kijkt Benjamin Woods in Vista van een afstand op zijn schepping neer en beseft dat hij net als Nero de macht bezit om een plaats in vlammen op te laten gaan. Maar het biedt tevens de mogelijkheid om als beschermheer op te treden en deze tegen natuurrampen en ander geweld te behoeden. Ondanks de gespeelde opgewektheid heeft het een zware onprettige destructieve diepgang. Soms is zijn ironische gedachtegang amper te volgen. Ondertussen belanden we bij Sundown Lake in de soul new wave van de jaren tachtig. We zetten de beproevingen aan de kant en gunnen onszelf een dansbare overlevingskans. De instrumenten winnen het van de weemoed, zelfs een schattige kinderspeelgoed keyboard wordt geaccepteerd. De duisternis van de Beyond Reasonable Doubt schuift in de schemering de gordijnen dicht. De verhalen zijn verteld en uitgeschreven, wat er in de nacht binnenshuis gebeurt blijft voor de buitenwereld een groot geheim. Een vredig zuchtende Benjamin Woods schenkt ons zijn laatste woorden. On Grace & Dignity is een slaapliedje met de lengte van tien albumtracks, vertrouwd, rustgevend maar ook soms wat traag vermoeiend.