Als hedendaagse techno act moet je vooral in de interactie ervaren hoe je het verschil kan maken. Het lijkt allemaal zo eenvoudig. Een pakkende opbouw die stap voor stap naar een explosieve climax toewerkt. Al jaren maken grote dance namen niet alleen de clubs onveilig, maar richten ze zich uiteraard ook op het festivalpubliek. Hier sluit TH/S /S SH/T graag bij aan.

TH/S /S SH/T heeft eerder met vier EP’s al een paar kleine stroomstootjes gegeven voordat ze uiteindelijk een volwaardige plaat opnemen. Perfect gecast om rondstreeks het buitenseizoen te verschijnen. Helaas loopt het allemaal anders en is het te verwachten dat de release ver naar voren wordt geschoven. Toch denken de drie Parijzenaren daar anders over, en knalt /// uit de speakers, terwijl de buren op gepaste afstand mee mogen genieten.

Overduidelijk zoeken ze aansluiting bij de Breakbeat die zich vooral vanuit de Britse ravescene en Acid House begin jaren negentig omhoog werken. Hard, rauw en vooral agressief. Met de verwerkte gitaarakkoorden in openingstrack /// hoor je dat ze veel breder georiënteerd zijn. Ze hebben er totaal geen moeite mee om de gelijktijdige in opkomst zijnde Britpop met hun zweverige orgelpartijen een plek in het geheel te geven.

Het is meer dan een geluidscollage, omdat veel instrumenten echt live worden ingespeeld, en dat hoor je niet alleen, dat voel je ook. In Ecstasy staat de drum echter te hard opgesteld en zitten er net als in de openingstrack kleine schoonheidsfoutjes tussen, die vreemd genoeg niet verwijderd zijn. De enthousiaste metal en mathrock invloeden pushen het de harde psychedelisch richting op en geeft ze meer mogelijkheden om zich op het podium als volwaardige band te presenteren. De krachtsexplosie op het zwaar industriële Transition 1.4 gaat daar nogmaals vet overheen, maar ook hier zit de beat net verkeerd in de mix.

Bij Hemp maken ze een pijnlijke misstap door heel nadrukkelijk in de The Prodigy catalogus te shoppen, zeker nadat ze eerder al laten horen waartoe ze zonder enige hulp toe in staat zijn. Of ze dragen als grote bewonderaars op deze manier juist het respect uit. Wat dus wel goed werkt is de cyberpunk Amphetamine opgefoktheid, die tegengas van orkestrale strijkers en een fiks portie aan new wave space geluiden krijgt. De voorliefde die de Franse elektro nerds voor soundtracks van Japanse jaren zeventig animatiefilms hebben komt sterk in Transition 1.3 naar voren. Ook hierin domineert die lekkere oldschool future sound.

TH/S /S SH/T, maar niet The Real Shit. Iets te vaak schuiven ze als onuitgenodigde gasten bij de pioniers van de elektronische dance muziek aan tafel. Lekker een hapje mee eten om er vervolgens een eigen drol van te draaien.