Chante la vie is een album van Tess Merlot, een Nederlandse chansonnière uit Den Haag die prachtig zingt vooral in het Frans en ook in het Nederlands en Engels. Het is in feite een heel persoonlijk album dat soms ook ontroert. Ze heeft zich laten inspireren door Edith Piaf, Barbara, Charles Aznavour en Jacques Brel. En opent het album met een chanson over haar huis: Ma maison. Zoals op haar vorige album Laissez-moi met La Haye.

Na dat album zocht ze opnieuw naar woorden en melodieën om nieuwe veranderingen in haar leven uit te drukken. Het verdwijnen van het ouderlijk huis en de connectie met de kindertijd, de vergankelijkheid van vriendschappen, maar ook de evolutie van een langdurige liefde en de sprongen in het diepe die we, eenmaal volwassen, blijven maken. Ze omschrijft het zelf als haar dertigersdilemma.

De meeste nummers zijn geschreven door Tess Merlot en componist, pianist en arrangeur Guillaume Marcenac maar sommige liedjes kwamen op een andere wijze tot stand. Zo werkte Merlot via een Franse publisher samen met de Parijse tekstschrijver Zoé Simpson toen ze vorig jaar zomer zes weken in Franse hoofdstad verbleef. In een chanson is de tekst minstens zo belangrijk als de muziek en dat is ook terug te lezen in de teksten bij het cd-boekje, tenminste als je Frans spreekt.

Het instrumentarium op Chante la Vie bestaat uit keyboard, accordeon, mandoline, gitaar, viool, cello, drums en percussie. Marcenac zorgt ook voor de backing vocals. De eerste drie chansons Ma maison, Saltimbanque en Une Passante zijn meteen erg mooi en bij de vierde Mon cher pappa moet je meteen aan jouw vader denken. In het met Zoé Simpson geschreven Tes malabers zingt ze rustig en mooi over haar eventueel moeder zijn.

In Rien à perdre (Niets te verliezen) zingt ze over de verandering wanneer je naar een ander land verhuist, in haar geval naar Australië. Maar ze woont weer in Den Haag. In Je n’ai plus 20 ans en de Nederlandstalige versie Door blijven gaan zingt ze samen met Ben Cramer die in de musical De Schone van Boskoop haar vaderfiguur speelde.

Heel erg mooi is haar lied over verliefdheid: Ton Sourire. In de daarop volgende chanson Mandoline roept ze zingend herinneringen op aan haar overleden oma die mandoline speelde; op dit album wordt de mandoline gespeeld door Lars Visscher die in andere chansons ook accordeon en akoestische gitaar speelt. Na L’Amitié en Demain je partirai volgt Vas-y. Tess Merlot hoopt dat deze nieuwe single troost zal bieden aan een ieder die ooit verlaten is of zich verlaten heeft gevoeld.

Daar koppelt ze haar eigen ervaring aan. Ze speelt er mooi piano bij. Daarna volgen twee Nederlandse liederen: Door blijven gaan dat fraai begint met accordeon en Ons Huis. Ze klinken als Nederlandstalige chansons. Als ze zingt ‘dat mooie lieve huis’ voel je je meteen thuis in jouw eigen huis. Het album eindigt met een Engelstalig lied: Dengba Garden dat ze schreef in Thailand. Met deze song laat ze ook nog de diversiteit van dit album horen.