De vorig jaar verschenen live-DVD Live At Tivoli van Sven Figee en zijn maten was al een hele belevenis en ook de reeds verschenen albums (één live en twee studio) laten een band op dreef horen. De oren waren dan ook gespitst toen het nieuwe (vierde) album The Usual Suspects werd aangekondigd. En het resultaat van noeste studio-arbeid schalt alweer meer dan eens uit de speakers, want Sven Hammond Soul heeft wederom genoeg troeven in handen om de aandacht te trekken. Zoals met dit vette, nieuwe album.

Sven Hammond Soul: op basis van de groepsnaam zou de link met de retrosoul en R&B van de Daptone-stal al snel gelegd kunnen worden en zou – op papier – het de Nederlandse evenknie kunnen zijn van Daptone-acts als de Menahan Street Band of The Budos Band, maar Sven Hammond Soul is vooral Sven Hammond Soul. Een band met een ultrakrachtig en behoorlijk eigenwijs geluid.

Op The Usual Suspects valt vooral de analoog aandoende produktie op en is het album behoorlijk guitardriven. En stripped to the bone, want geen strijkers en blazers. Een afgemeten bandgeluid dus zonder al te veel poespas en instrumentatie drukte. Het album opent sterk met het dwingend rockende Miss America en ook het titelnumer is niet mis: een kruidige melange van rock en soul, zonder de gebruikelijke crossoverfouten te maken door te proberen soul- én rockliefhebbers op hun gedwongen wenken te bedienen. Daarvoor in de plaats een stoer geluid, dat qua produktiesound doet denken aan wat The Black Keys op hun laatste album El Camino deden, zonder enige vorm van verdere vergelijking. Maar de sfeer op beide albums vertoont enige overeenkomsten, alhoewel Sven Hammond Soul een breder instrumentarium tot hun beschikking hebben dan enkel de spaarzame muzikale invulling van The Black Keys.

Wat ook aan The Usual Suspects opvalt is geen stoet aan vocalisten en vocalistes, maar wordt gebruik gemaakt van één stem: die van Ivan Peroti, die tegen de wall of sound, die het album toch wel kenmerkt, goed bestand is. Geen typische rock’n roll stem, geen specifieke soulstem, maar toch en warm stemgeluid dat als gegoten zit in het totale bandgeluid. Chapeau dus voor deze man.

Ook andere tracks Hero, Pussy, Bad News, en After Smoke klinken lekker rauw en geven een goede indruk hoe de nummers van dit album in een livesetting zouden kunnen klinken. Ook hier weer die verdraaid vunzige produktie, die naarmate het album vaker wordt beluisterd steeds lekkerder en sappiger klinkt. In elk geval een behoorlijk onnederlands geluid. Vreemd is dat niet, aangezien Engelsman Tony Platt achter de knoppen zat. Deze engineer werkte in het verleden met bands als Motörhead, Cheap Trick, AC/DC, Iron Maiden, maar ook met Buddy Guy en Bob Marley en is al sinds de 70’s actief. En alhoewel Platt een enorme staat van dienst heeft, is er geen sprake van een hiërarchie tussen band en producer, maar staat Platt volkomen in dienst van het geluid dat boss Sven Figee in zijn hoofd had toen een aanvang werd gemaakt met de opnames van The Usual Suspects.

Op dit meer dan uitstekende album is de basis meer rock met een scheutje blues dan soul, maar is er meer dan genoeg soul gestopt in praktisch ieder nummer dat op The Usual Suspects is te vinden. 2014 is amper een maand oud en is dit album opnieuw een bijzonder fraaie muzikale gebeurtenis. En ook nog eens een keer van eigen bodem. Made in Holland dus. Bijzonder krachtig en uitbundig vuurwerk van een band die nog lang niet aan het eind van het latijn is, integendeel. Rockfull bluesy ADHD-soul in optimum effect. Bijna overbodug te zeggen dat The Usual Suspects highly recommended is. Laat dat festivalseizoen maar starten, de lente is immers toch al begonnen.