Het was weer de gebruikelijke heisa toen bekend werd dat Mick Jagger ‘iets’ met een nieuwe band ging doen. Het was allemaal super: supergroep, supermuziek en veel superlatieven, kortom Super Heavy. Is het allemaal super wat hier allemaal gebeurt of is het weer supergebakken lucht?

Wanneer grote popsterren besluiten om nieuwe muzikale projecten te starten, waar andere, al dan niet even grote popsterren bij betrokken zijn, dan is veel media-aandacht hierbij bijna altijd vanzelfsprekend. Zeker als het gaat om één van de boegbeelden van ’s werelds oudste rock’n roll band. En als er nauwelijks nog muzikaal materiaal voorhanden is, maar slechts de aankondiging van weer de zoveelste supergroep, dan is een hype zo geboren. En kan het speculeren weer volop beginnen.

Voor de muziekindustrie zijn deze collaboraties en op het eerste gezicht onverwachte samenwerkingen van eminent belang, want met enkel reissues, remasters en dure overzichtsboxen kan de kas niet genoeg gespekt worden, want tegenwoordig lijken die releases voor de major maatschappijen nog de enige bron van redelijke inkomsten te zijn. Daarnaast zijn er genoeg redenen te bedenken waarom dergelijke projecten gestart worden: het geven van een nieuwe impuls aan een ingekakte carrière, onvoldoende motivatie, interesse of animo voor het maken van een solo-album, de aandacht voor de persoon in kwestie willen vasthouden, het zorgen voor een egoboost of een niet te stuiten eruptie van creativiteit, die gedeeld moet worden met andere (super)sterren die met dezelfde kwaaltjes kampen. Dan bel je elkaar op of je haalt de banden wat aan, je gaat samen wat jammen, je trommelt nog wat andere luitjes op, je verzint er een verhaal bij en het circus kan beginnen. Zo zal het bij de totstandkoming van SuperHeavy waarschijnlijk ook wel zijn gegaan.

Ondanks het feit dat de Rolling Stones al sinds het eind van de jaren 70 muzikaal eigenlijk niet meer zoveel voorstellen en de solo-albums van Jagger en Richards niet meer waren dan aardige tussendoortjes van uitgezakte popmiljonairs, speelt de band toch nog steeds een rol van betekenis, zijn ze nog steeds niet afgeschreven en als er wat te melden is, dan haalt dat altijd wel het nieuws. Maar al met al blijft het toch vooral teren op het verleden. De concertplaylists bestaan al jarenlang vooral nummers die dateren van eind jaren 60 en begin jaren 70, hun meest creatieve periode en dat zegt eigenlijk al genoeg. Maar het is de band vergeven, want is er nog een andere, vergelijkbare popgroep die al 50 jaar bestaat? Bovendien hebben de Rolling Stones hun onsterfelijkheid al meermalen bewezen en mogen de leden nu eindelijk eens doen waar ze zin in hebben. Zoals wat jazz maken (Charlie Watts) of de jetsetter uithangen en af & toe wat muziek maken om te laten zien dat er toch nog gewerkt wordt en er nog wat inspiratie is (Jagger).

En alhoewel Mick Jagger op papier natuurlijk als de leider én spreekbuis van Super Heavy wordt gezien, is hij dat echter niet. Zeker na beluistering van het album is zijn rol niet meer of minder dan die van de andere direct betrokkenen. Naast Jagger zijn er maar weinig mensen die zich kunnen meten aan zijn persoon, maar je moet de man nageven dat hij zich niet gedraagt als een overrated verwende stardomeikel, alhoewel hij perfect weet hoe hij de media moet bespelen. SuperHeavy is daarom niet Mick Jagger & Co., maar is de rol van David A. Stewart, Joss Stone, Damian Marley en A.R. Rahman van even groot belang. Bovendien moet de invloed van Stewart niet onderschat worden, want hij is de motor van dit bandje en de man die ervoor heeft gezorgd dat SuperHeavy er is gekomen.

David A. Stewart (of is het nu Dave Stewart?) kennen we natuurlijk van de Eurythmics en …. ja, waar nog meer van? Van een hitje met Candy Dulfer van ook alweer heel lang geleden. Ook Stewart heeft wat soloalbums gemaakt, veel geproduceerd en behoorlijk wat filmscores gecomponeerd, maar om hem nu meteen een superster te noemen, die lid is van een superband is enigszins overdreven. De man heeft zeker talent en de Eurtyhmics was wel een aardig duootje, maar is natuurlijk historisch gezien niet van zo´n erg groot belang geweest. Dan is er nog Damian Marley, de zoon van en dan is er natuurlijk al van nature een sympathie voor de persoon, omdat zijn getalenteerde ouwe heer veel te vroeg is gestorven. Damian heeft weliswaar een paar redelijk verkopende albums op zijn naam staan, maar superster is ook bij hem wel een classificatie die nog wat te hoog gegrepen is. Zeker iemand waar rekening mee wordt gehouden, maar net zoals dat bijvoorbeeld geldt voor iemand als Dweezil Zappa, iemand die altijd last hebben van dat juk, waaronder gedurende de hele eigen carrière onder moet worden blijven gelopen. De aanwezigheid van Joss Stone is enigszins opmerkelijk en alhoewel zij ook geen superster is, heeft ze toch een behoorlijke staat van dienst en heeft ze behoorlijke bijdragen geleverd aan de hedendaagse soul en heeft de dame een ontegenzeggelijk krachtige stem. Haar deelname heeft is overigens niet geheel toevallig: zij heeft in het verleden al met Stewart samengewerkt.Tot slot is er nog die A.R. Rahman, een hele grote naam in de (Indiase) filmwereld met een indrukwekkende staat van dienst en evenals Joss Stone iemand die op het eerste gezicht de andere outcast is bij SuperHeavy. En is er door deze samenstelling van persoonlijkheden en talenten nu sprake van een superband? Nou nee, maar wel wordt de nieuwsgierigheid behoorlijk opgevoerd en is er zeker de behoefte om erachter te komen van waar dat nu allemaal toe leidt. Het resultaat kan in theorie alle kanten uit gaan: de muzikale achtergronden van de individuele leden zijn behoorlijk divers. En nu kan beluisterd en ondergaan worden wat van dat creatieve samenzijn nu is geworden, want het album is onlangs verschenen.

Tegenwoordig wordt een album al De Luxe genoemd als er een paar extra tracks op te vinden zijn en de vormgeving van het hoesje ook een beetje is aangepast. En wat De Luxe is, moet wat extra kosten en daar krijgt de koper dan vier extra bonustracks voor. Een vervelend en doorzichtig trucje van de platenmaatschappij. Breng gewoon één versie uit en stop gewoon met dit soort nutteloze en irritante acties, want het alleen maar tot ergernis bij de consument. Het recensie-exemplaar was in elk geval de extended De Luxe versie met in totaal 16 nummers.

Met de publiciteit is het weer allemaal goed geregeld, want de release was zelfs aanleiding om Leo Blokhuis, Candy Dulfer en Andrew Makkinga op te trommelen bij De Wereld Draait Door en naar hun mening en oordeel te vragen. Dat resulteerde in een 10 minuten durend orgasme van promopraatjes, waarin de geloofwaardigheid volkomen zoek was door zoveel overdreven enthousiasme. Maar veel mensen zullen daarmee over de streep worden getrokken om het album op z´n minst te gaan beluisteren. En daar gaat het uiteindelijk om.

Maar is al die opwinding nu terecht of is het weer veel gedoe om niets? SuperHeavy heeft zeker een lekker wegdraaiend album opgenomen, maar na enkele draaibeurten beklijft er nog niet echt veel. De spanning die wordt opgebouwd in de opener Super Heavy ontaardt al snel in een commercieel niemendalletje en ook de daaropvolgende nummers hinken steeds op twee gedachtes: springerige reggae-achtige ritmes die gecombineerd worden met of een oosterse melodielijn, die soms te gekunsteld en te ver gezocht zijn, maar soms weer de moeite van het aanhoren waard zijn of weer andere invloeden worden vermengd met elkaar. Veel composities zijn daardoor een allegaartje van stijlen, mag ieder zijn partijtje zingen en is het resultaat vooral lichtvoetig vermaak. Er wordt lekker strak en goed gemusiceerd, er is veel aandacht besteed aan een gelaagde productie, maar toch ontbreekt op Super Heavy de echte chemie tussen de individuele leden. Iedereen heeft een gelijk aandeel in de nummers en is er nergens iemand die domineert of daartoe ook maar een poging voor onderneemt. Doordat vooral Joss Stone en Mick Jagger door hun karakteristieke vocalen voor de grootste herkenning zorgen, ligt het gevaar van het daardoor overheersen van hun inbreng op de overige leden constant op de loer, maar blijft SuperHeavy hierin gelukkig voldoende in balans.

En is SuperHeavy nu die beoogde supergroep? Het zijn inderdaad geen onbeduidende namen die elkaar ontmoeten op dit album, maar zoals dat ook voor voetbalelftallen geldt: het geheel is meer dan de som der delen. Een wetmatigheid die altijd opgaat, ook nu. Het eindoordeel van het album is dan ook niet meer dan een aardige verzameling radiovriendelijke nummers, lekker geproduceerd, waarop nauwelijks risico’s worden genomen, voor iedereen toegankelijk moet zijn, maar daardoor onvoldoende vuurwerk bevat om van een meesterwerk te spreken. En het onomstotelijke bewijs dat hoe meer talent er bij elkaar wordt gezet, dit niet betekent dat het resultaat ook substantieel, logaritmisch wordt vergroot. Creativiteit en chemie zijn gelukkig niet te sturen grootheden. En dat is maar goed ook.