Suki Waterhouse
Memoir of a Sparklemuffin
Soms lacht het geluk je toe. In het geval van Suki Waterhouse gebeurt dat in een veelvoud van momenten. Ze heeft het allemaal perfect uitgewerkt. Een succesvolle carrière als model, een aantal redelijk geslaagde filmrollen op haar naam, en met haar mini-album Milk Teeth en het net wat langer durende I Can’t Let Go, stijgt ze net boven de middenmoot aan zangeressen uit. Na een aantal stormachtige relaties met muzikanten en filmsterren kiest ze voor een bescheiden bestaan als moeder. Daar komt echter verandering in als Taylor Swift haar uitnodigt om voor haar in het Wembley Stadium te openen. En zo staat ze plotseling weer vol in the picture, al smult Suki Waterhouse uiteraard van al die aandacht.
Daar moet je wel van profiteren; dus Suki Waterhouse brengt een plaat uit met nummers die dicht bij haarzelf liggen. Het zal heus wel gedeeltelijk autobiografisch zijn, maar door met een zevental producers aan de slag te gaan, roept ze twijfel op aan haar oprechtheid en eigenheid. Ze is het niet anders gewend, ook in de modellenwereld en in de filmsector wordt ze door anderen gevormd. Het is dus de kunst om in dit geval in je eigen personage te kruipen om de rol van je leven te spelen.
Suki Waterhouse is verslaafd aan die aandacht. En om daaraan te voldoen, heb je steeds meer middelen nodig. Het dramatische toneelstuk Gateway Drug overtuigt voldoende en alleen al door het knarsende industriële gitaarspel hoort ze zeker op het voormalige grunge label Sub Pop thuis. Ze maakt genoeg indruk om je nieuwsgierig in Memoir Of A Sparklemuffin te verdiepen. Deze titel verwijst naar een zwarte weduwe, een spin die haar prooi verleidt, en vervolgens smakelijk oppeuzelt.
Nou, met dat verleiden zit het wel goed, de dertiger heeft nog steeds een onschuldige jeugdige uitstraling. In de Supersad video presenteert ze zich als een lief meisje dat vervolgens door haar wulpse evenbeeld wakker wordt geschud. Supersad is een vroeg jaren negentig indie popliedje met een hoop verlichtende new wave elementen. Kleurrijk, vrolijk, al is het tekstueel juist een weerspiegeling van kleine probleempjes die groots aangedikt worden. Het zijn slechts beeldende filmscripts die zich in haar hoofd afspelen, feelgood movies met een happy ending. Net te kort, net te fragmentarisch.
Ze verwerkt haar slecht aflopende vorige relaties door haar exen als personages in verhaaltjes te positioneren. Als een mannequin kleedt ze de hoofdpersoon in Blackout Drunk aan. Liefde maakt blind, en als je dan toch met oogkleppen op rondloopt is het gemakkelijker om je eigen vertellingen te regisseren. Lekker de diepgang wegfilteren en er een luchtige draai aangeven. Lekker Nonchalant doelloos. Wegcijferende Faded huisje-boompje-beestje romantiek, innerlijke onrust en twijfel bij My Fun, de grote Big Love zoektocht, de aarzelende To Get You sensualiteit. Net als de gospelsoul van My Fun springt deze er positief bovenuit. Ze heeft daar zelfs een geschikt stemgeluid voor.
Ik geloof het allemaal wel, of. eigenlijk: ik geloof het allemaal net niet. Waarschijnlijk zijn tracks als Model, Actress, Whatever en Could’ve Been A Star net wat interessanter, omdat die net wat dieper op haar keuzes ingaan. Suki Waterhouse heeft niet het geloofwaardige inlevingsvermogen om met cryptische verwijzingen haar voormalige geliefdes te eren, daar blinkt een Taylor Swift dus wel in uit. Voor de jonge luisteraar maakt het amper verschil, voor deze doelgroep is ze een prettige aanwinst. Ik kan haar geen ongelijk geven, ze voldoet aan de wensen van de luisteraar. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar voor Suki Waterhouse zou een volgende lockdown niet verkeerd zijn. Dan is ze volledig op zichzelf aangewezen en moet ze zich zonder toedoen van hulplijnen bewijzen. Kijk, dan wordt het pas echt interessant.
