Het uit Londen afkomstige Still Corners maakt in 2011 naam met de van het debuutalbum Creatures Of An Hour afkomstige combinatie van zwoele Bristol achtige triphop gecombineerd met dreampop welke zich in de jaren tachtig uit zwaarmoedige postpunk ontwikkelt. De naamsbekendheid komt met de toegankelijke Fireflies single van hun tweede Strange Pleasures album. Na het minder goed opgepakte Dead Blue verschijnt afgelopen jaar de vierde Slow Air plaat. Het duo bestaande uit multi instrumentalist Greg Hughes en vocalist Tessa Murray gaan veilig op de ingeslagen weg verder. Om andere inspiratie op te doen besluit het tweetal naar Austin in Texas te verhuizen. Daar wordt geprobeerd om een andere ruimtelijke sfeer te creëren, met de uitgerekte Amerikaanse landschappen als voornaamste nieuwe inspiratiebron.

Ze slagen er aardig in om aan mijn verwachtingen te voldoen. Het met gitaar opgevulde In The Middle Of The Night gaat het de psychedelische jaren zestig kant op. De zang van Tessa Murray leent zich hier prima voor; als een Frans zuchtmeisje dringt ze zich sensueel aan je op. Bij The Message staat verrassend genoeg ook de gitaar meer centraal. Net als veel hedendaagse bands grijpt ook Still Corners naar de jaren tachtig terug. Hier wordt de heldere clean versterkte Fender door een opzwepend ritme begeleidt. De hese vocalen zorgen ervoor dat ze zich niet als de zoveelste copycat van deze sound presenteren, maar dat ze het geluk hebben iets eigens toe te voegen. Dat de elektronica niet vergeten wordt, bewijzen ze op Sad Movies. Murray gaat meer de diepte in, en voor het eerst zijn overduidelijk de Amerikaanse invloeden hoorbaar. We wanen ons op een Lost Highway onderweg naar Twin Peaks, met David Lynch op de achterbank van een Chevrolet Caprice, welke hier zelfs als oldtimer niet door de keuring komt.

Het titelstuk Welcome to Slow Air is lastiger te plaatsen, als een instrumentaal futuristisch Chinees kinderslaapliedje met repeterende percussie ontwikkelt het zich tot een dromerige track. Veel bijgeluiden welke een bepaald gevoel van eenheid met de natuur oproepen, maar eigenlijk is dit het saaiste gedeelte van de plaat. Gelukkig gaat het met Black Lagoon niet op die lijn door. Meer elektronica, en mooi gebruik van bas en drum. Er wordt aangenaam in eigen catalogus geshopt, en de vergelijking met het oudere The Trip is gemakkelijk te leggen. Toch misstaat het niet op Slow Air. Dreamlands heeft een mooie opbouw, en als de muziek enigszins verstilt, pakt Murray de ruimte. Ronddwalende spookachtige gitaartonen metgezellen haar. Het duistere Whisper verwacht je dan eigenlijk niet; zoemend en bonkend ga je back in time naar de synthpop van vervlogen tijden. dat ze hier vervolgens een zwoele twist aan geven is opmerkelijk, maar passend.

De keyboard vervangt de gitaar grotendeels op Fade Out, en juist door die verandering gaat het zelfs aardig de postpunk op. Hoe het gebruik van instrumenten bepalend is bij een verder terugkerende kern. Zoals de titel al aangeeft wordt er niet aan een mooi einde gesleuteld, maar eenvoudig de volumeknop naar standje nul gedraaid. voor mij een vorm van creatieve armoede, hier had meer in gezeten. The Photograph is een stilleven. Het vastleggen van momenten in de eeuwigheid, om vervolgens jaren later te ervaren dat zelfs de vooruitstrevende Polaroid foto’s niet het eeuwige leven hebben. Een vervaging van klanken welke door de goed doordachte breekbare krampachtige zang iets treurigs uitstralen. Synthesizers die overstuur deze ervaring leiden, met vreemde uitschieters tussendoor. Zwaar vervormd maar met sensuele inval horen we bij Long Goodbyes het einde naderen. Murray mag haar trucje helaas niet meer herhalen, de rol van afsluiter is alleen bij Greg Hughes neergelegd.

Voorheen hoorde je meer dreampop terug, nu is de jaren tachtig veramerikanisering hoorbaar. Weinig vernieuwends, maar ze komen er wel erg goed mee weg. Net als The War On Drugs zijn ze op zoek gegaan naar de klassiekers van Chris Isaak, Fleetwood Mac en Bruce Springsteen uit die periode, zonder hun eigen sound te verloochenen.