Dromerig, filmisch, Broadcast; dit zijn woorden die regelmatig opduiken in recensies over het Brits-Amerikaanse Still Corners. Om met de laatste typering te beginnen, de stemmige en smaakvolle sixtiespop van het Engelse Broadcast is vergelijkbaar met de muziek van Still Corners. Waar Broadcast in 2000 opzien baarde met een album vol persoonlijke en boeiende ‘retro-pop’, blijven de songs op dit Creatures Of An Hour hier en daar echter wat in het luchtledige hangen.

Tessa Murray’s ijle, zuchtende zang is rustgevend en de muziek is inderdaad filmisch. Dat is niet zo verwonderlijk aangezien Still Corners zich graag door films laat inspireren, waaronder werken uit de Franse nouvelle vague en de films waar Ennio Morricone bij betrokken was.

Zoals wel vaker blijkt bij albums die leunen op zweverige sferen en bijna mystieke zang, is het songmateriaal op Creatures Of An Hour niet altijd helemaal op orde. In andere woorden: vorm boven inhoud. Dit gaat bij sommige songs van Still Corners ook op: regelmatig ontbeert de band, en zeker ook Tessa Murray, een smoelwerk.

Cuckoo is de emotionele opener, een song die de zuiverheid en emotionele impact van een band als The XX benadert. Endless Summer is een mix van sixtiespop en shoegaze. Met wat meer pit en een mooi orgel weet Still Corners ook hier te overtuigen. The White Season, met een electrotintje, een onschuldig klinkende piano en mooie geluidseffecten is ook fraai, en doordat de zang en de muziek goed samengaan is hier, meer dan elders op de cd, sprake van een echte song.

Dat laatste geldt alweer iets minder voor The Twilight Hour, een sfeervolle track waar toch meer in had gezeten. Verderop kunnen een prima baslijn en fijne, metalen percussie het nummer Velveteen helaas niet naar een bevredigend niveau stuwen. Into The Trees begint als een veelbelovende indiepopsong, met kenmerkende gitaren en drumfills, maar loopt helaas wat dood. Het is nergens voor nodig om ook in deze context weer met feeërieke zang te komen.

Als Still Corners op het volgende album meer variatie in de zang weet te stoppen en (mede daardoor) meer ‘tastbare’ songs aflevert, kunnen we nog wat moois verwachten. Met de sfeer en het geluid zit het bij Still Corners over het algemeen wel goed.