Oei, oei, oei… Wat een puinbak!  De jaren tachtig hebben hele goede albums opgeleverd, maar ook hele slechte. Italian X-rays uit 1984 is een regelrechte misser. Na de successen als Fly Like An Eagle, Book Of Dreams, Circle Of Love en vooral Abracadabra achtte Steve de tijd rijp voor een koerswijziging. Kort voor de opname van dit album ontdekte hij de synthesizer en sloeg aan het experimenteren. Het resultaat is desastreus en beschamend. Nu is er niets mis met experimenteren zolang er goede liedjes worden gemaakt en juist daaraan schort het volledig.

Voor een band met hits als The Joker en Abracadabra op zijn naam is het schrijnend gebrek aan goede composities bijna onvoorstelbaar. Men moet destijds een vlaag van collectieve verstandsverbijstering hebben gehad. Luister naar het bizar slechte Bongo Bongo en huiver. Het feit dat vijf van de dertien nummers nietszeggende instrumentaaltjes zijn zegt eigenlijk genoeg. Slechts tijdens Golden Opportunity horen we iets van de kwaliteit terug.

De 700.000 dollar die de platenmaatschappij aan dit album spendeerde, had men beter aan een goed doel kunnen doneren want dit album is weggegooid geld. Het wekt geen verbazing dat dit volledig gedateerde en achterhaalde album flopte. Italian X-rays luidde de commerciële teloorgang van de Steve Miller band in. Onbegrijpelijk dat dit album nu opnieuw wordt uitgebracht.