Het idee was om 25 jaar Stereophonics luister bij te zetten met een tweede Best Of. Dat mocht ook wel want de vorige compilatie van de band uit Wales, Decade in the Sun, dateerde alweer van 2008. Een tweede verzamelalbum liet echter op zich wachten. Frontman Kelly Jones stuitte op allerlei ongebruikte opnamen die te veelbelovend waren om te laten liggen en trok zijn medebandleden de studio in om eerst hier aan te werken. Het resultaat is Oochya!

Dit alweer twaalfde album van Stereophonics is met 15 tracks nogal rijk bedeeld. De plaat, die bewust optimistischer en lichter klinkt – de titel is wat dat betreft veelzeggend – laat zich als een kleurrijk, eclectisch liedboek beluisteren. Dit levert een genietbaarder geheel op dan je wellicht zou denken op basis van de albums die het kwartet de afgelopen decennia uitbracht. Daar waren zeker de nodige puike songs op terug te vinden maar topalbums bleven doorgaans uit, al sloeg de band op zich lovenswaardige nieuwe wegen in op Graffiti on the Train en stond het live altijd als een huis.

Het gaat aanvankelijk best goed op deze lijvige plaat: opener Hanging on Your Hinges is strakke, afgemeten, noisy rock waar de geest van ZZ Top in rondwaart. De recente, logische, single Forever, een song handelend over escapisme, is een oprechte, sterke indiepopsong. Het lijkt een harmonieuze vlucht uit de lockdown, ware het niet dat het nummer al jaren op de planken lag. Hierna is When You See It, een heldere, stevige ballad waar niets mis mee is. De milde indiepoprock is terug met de single van vorig jaar Do Ya Feel My Love?, een meeslepende track die aan ‘Stereophonics-bravoure’ wint bij de refreinen. Lekker gitaarwerk ook. Verrassend is Right Place Right Time, een warme vertelling over de jaren in rock-‘n-roll, een eenvoudige maar innemende terugblik, verfraaid door koortjes, trompet en jazzy gitaar. ‘Where would I be now, if I hadn’t met you? Right place, right time…’.

Stereophonics trekt met die eerste handvol songs de luisteraar vlot naar binnen. En die luisteraar blijft ook wel binnen bij de hierop volgende tracks want Oochya! gaat zoals gezegd op prettige wijze alle kanten op. Dit levert wel een aantal songs op die als B-kant of als ingrediënt van een leuke rarities leftover-compilation niet zouden misstaan, maar die de kracht van dít album ondergraven. Running Round My Brain is seventies rock uit het boekje maar ontstijgt het predicaat ‘geinig cliché’ niet. Dat geldt in mindere mate ook voor Made a Mess of Me; tijdloze Amerikaanse autoradio-rock: ‘California was bittersweet / And in the morning you’re next to me’. Zo serveert de band op dit album nog een aantal niet al te stevige poprockers, tracks die weliswaar beter zijn dan de bovengenoemde songs, maar die nog steeds de nodige originaliteit kunnen gebruiken, ook tekstueel.

Every Dog Has Its Day prikkelt dan wel weer. Het is een door piano en strijkers gedragen song vol soul met een mooi koortje. Het is bepaald niet de enige keer dat de achtergrondvocalen waarde toevoegen op Oochya!. Verderop is You’re My Soul een pakkende indierocker met lekker stuwend drumwerk en een excellerende klassieke rockgitaar. De band trekt het album nog breder met een aantal degelijke ballads (zoals All I Have Is You), luchtige poprock (Don’t Know What Ya Got) en de rootsy folklore van afsluiter Jack In A Box.

Zo hebben de ‘Phonics’ eigenlijk toch een soort verzamelalbum afgeleverd, zij het niet in de traditionele zin van een stuk of twaalf hoogtepunten op een rij. Oochya! is echter wel een kleurrijk en gevarieerd album dat het wint van de meeste van zijn voorgangers. Die vijftien songs bieden al met al best aardig wat vertier. Zoals de band zelf knipoogt, aan het einde van de plaat: ‘You get what you paid for’.