Het gaat hard met de jonge L.A. band Starcrawler. Festival na festival werd aan gort gespeeld en in Nederland gaven ze al een veelbesproken show op London Calling. Het is bombastisch, uitdagend en energiek: glamrock met attitude, zoals ook Iggy Pop zo graag uitstraalde. Maar gaat het niet te hard met Starcrawler? Moeder Autumn de Wilde heeft als bekende rockfotografe ongetwijfeld de juiste connecties om haar dochter, boegbeeld van de band, met groot gemak het podium op te sleuren. Of is er meer aan de hand, is deze band echt zo groots en getalenteerd en is deze snel vergaarde roem helemaal verdiend voor deze rockers die nauwelijks de 18 zijn gepasseerd?

Op het podium gedraagt zangeres Arrow de Wilde zich als een waar beest. Zo gooit ze met nep bloed, draagt ze gescheurde jurken, doet alsof ze compleet gestoord is en slingert van links naar rechts en van boven naar onder door de hele zaal. Ja, rock attitude genoeg en het zelfvertrouwen om zo’n houding en uitstraling ook echt te laten werken. Dat visuele aspect valt op dit debuutalbum natuurlijk weg en zo moeten we concluderen dat het geen goeie zangeres is. Dit maakt ze goed door zich fluisterend, jammerend, lief zingend, grommend en krijsend door de liedjes heen te werken. Zo werkt rock nou eenmaal, een goede stem is op die manier niet zo belangrijk. Toch gaat er een beetje impact verloren, omdat je haar niet op het podium bezig ziet. De band om haar heen is goed in het uitvoeren van vet aangezette glamrock met veel bombast, maar toch een flinke scheut smerigheid. Dan helpt het dat producer Ryan Adams dit lekker rauw heeft opgenomen in zijn Pax Am studio. Later op het album horen we naast die glam ook invloeden van Nirvana, veel psychedelica in Chicken Woman, de groovend boogie blues van Pussy Tower en Black Sabbath verering van What I Want. Ballade Tears laat horen wat er gebeurt als al het spierballengedrag wegvalt en er een meer breekbaar pad word ingeslagen: Arrows zang valt des te meer negatief op en muzikaal voelt het leeg aan. Ga maar weer gewoon lekker vuig rocken, jongens. Volume op standje 11 en gaan met die banaan. Zo werkt de muziek het best.

Stiekem moeten we helaas toch concluderen dat Starcrawler het waarschijnlijk inderdaad te makkelijk heeft gekregen en nog niet de eigenzinnigheid en creativiteit bezit om echt groot te zijn. Vooralsnog klinken ze als een veelzijdige coverband. Toegeven, het is wel een coverband die alle stijlen, klanken en poses tot in de perfectie beheers. Zo is het alsnog een fijn album geworden om op lekker hoog volume af en toe eens op te zetten. Nu nog een meer eigen gezicht en geluid. Ach ze zijn nog jong… nu maar hopen dat alle roem niet vroegtijdig naar hun hoofd stijgt. Wie weet, met een beetje hard werken kan het volgende album ons nog verrassen.