Waarom gemakkelijk doen als het ook moeilijk kan. Het Schotse Spinning Coin viertal levert in 2017 met Permo een prima springerige popplaat af. Het is lekker kneuterig schattig. Een prettig in het gehoor liggend debuut met voldoende aandachtspunten voor de band uit Glasgow om verder mee aan de slag te gaan. Dan is het drie jaar later toch wel eventjes flink slikken. Spinning Coin is in staat om een totaal andere moeilijke plaat te maken, met slechte stuurloze gitaren en huilerige belabberde zang. Alles wat tegenwoordig hip is, noemt zich indie. Als het maar rammelt, en het liefste lo fi is opgenomen. Hyacinth is een geval apart. Dit is daarvan de overtreffende trap. Ze zetten zich zo totaal tegen alles wat je van een band verlangd af, en dan verstaan ze ook nog de kunst om hier goed mee weg te komen.

Vergeet het rauwe van de eersteling, Hyacinth is verdwaalde hippie muziek van suf geblowde gasten die door een tijdmachine vanuit een landelijke commune uit de sixties in de donkere stedelijke jaren tachtig zijn ondergebracht. Het is dezelfde soort psychedelica waarmee de Madchester beweging rond 1990 van zich laat horen, al ligt nu het accent niet zozeer op de beats.

Het trage opstartende Avenues of Spring orgeltje krijgt door het vintage gitaarspel en overtuigende samenzang een heerlijke strandgloed over zich heen. Tot hier toe is er helemaal niks mis, de zang is nog redelijk zuiver en laat je naar een bloedhete zomer snakken. Vervolgens wordt er een blik aan vrijheid, blijheid en broederschap in de Merseybeat van Feel You More Than World Right Now opengetrokken.

Dan neemt de waterpijp het in Get High over en volgt er een bevreemdende trip door Luilekkerland. De inkleuring is retro hallucinerend met duidelijke flitsende new wave invloeden. Juist dat laatste zorgt ervoor dat het net niet te geestverruimend wordt. De dromerige postpunk klanken sluiten wonderbaarlijk goed bij die zweverige basis aan. Zeker als daar die heerlijk opzwepende Ghosting punkdrums nog eens fel overheen gaan.

Het is eigenlijk zonde dat nieuweling Rachel Taylor alleen op Black Cat vocaal uitblinkt. Jammer dat ze niet op de hele plaat de leadzang verzorgt. Deze verse aanwinst heeft genoeg kwaliteiten om alleen al Spinning Coin met gemak naar een hoger level te tillen. Het stevige met mankracht gezongen It’s Alright vormt hierbij een uitzondering, en rekent zich ook tot de hoogtepunten. Hyacinth moet eventjes landen, en overtuigd dan wel. Een gedurfde voortzetting van een bijzondere band.