Synergie is en blijft een mooi gegeven. Het totaal is meer dan de som der delen. En, eerlijk is eerlijk, je kunt je ook niet altijd voorstellen wat individuele delen samengevoegd als geheel gaan brengen. Ben je er nog?

Neem vier gelijke delen: een bassist die speelde met Angelique Kidjo, Billy Cobham, Femi Kuti, Carlos Santana en Paul Simon, een drummer die actief is in de hardcore, een gitarist die met Mike Portnoy speelde in Adrenaline Mob -en die nu ook aan de start staat met Category 7, een net opgerichte metalsupergroep met opper-Saint Jon Bush op zang- en op zang als vierde kwart de stem van Living Colour: Corey Glover.

Wat verwacht je dan? Een bruisende, borrelende, vitale en uiterst strak funkende en rockende eenheid? Als dat zo is, zit het wel goed met je verwachtingspatroon. De drie muzikanten hebben in hun spel een dynamiek die klinkt alsof ze al jaren samen spelen en alsof ze ook van plan zijn om dat nog jaren te gaan doen. Spelvreugde, jazeker! ‘Maar, hebben die nummers dan ook wel wat?’, hoor ik je zeggen. Het antwoord is driewerf ja! Vanaf het eerste nummer bruist en kolkt het, alsof de band met Jaws het water in is gedoken en de haai het deksel stevig op de neus krijgt. Het eerste nummer rockt als een malle.

De ritmesectie, met Taykwuan Jackson op drums en Booker King op bas legt een basis neer om stil van te worden en Mike Orlando speelt er een strakke riff bij en van die heerlijke loopjes waarmee de band het nummer net nog iets pakkender laat klinken. En hoe zit het dan met de stem van Corey? Die heeft natuurlijk wel wat aan vermogen ingeboet na al die jaren met Living Colour? Kijk naar de clip en oordeel zelf…

Het titelnummer volgt daarna en het energieniveau blijft ook daarin ongekend hoog. Fijn hoe de koortjes klinken en hoe ongeremd Corey hier zijn stembanden laat gaan. Man, man, wat we hier horen, daar mag je wel een heel album mee vullen.

Dat is ook natuurlijk precies wat we hier geboden krijgen. Strakke riffs en solo’s die duidelijk maken dat Sonic Universe in een hogere en beduidend heavier versnelling speelt dan de reguliere band van Corey. Sonic Universe gaat als de brandweer en biedt tegelijkertijd ook afwisseling in de nummers. Het is geen dertien in een dozijn wat we hier geserveerd krijgen.

De gedachte komt bij je op: ‘Hoe hebben deze vier elkaar gevonden en dan, hoe kwamen ze tot jammen?’ Is dat de vrije en onderzoekende geest van Mike Orlando die nu dan misschien ook wel het al genoemde Category 7 een zetje richting oprichting heeft gegeven? Waar de aanzet vandaan kwam, het heeft hoe dan ook een uitbarsting van creativiteit tot gevolg gehad. Hoe fris funkend is dit wel niet? Denk niet aan de soms wat lichtere klanken van Living Colour, nee, dit gaat meer in de stijl ‘van dik hout zaagt men planken’. Maar wel van onverminderde kwaliteit.

Het palet aan nummers schreeuwt gewoon om beluisterd te worden. Genoeg riffs om u tegen te zeggen, tegelijkertijd zijn er zat instrumentale spots waar de band hun kwaliteiten botviert en ook die mogen, wat zeg ik, moeten zeker ook beluisterd worden. Duik er vooral in en laat je overrompelen door het gebodene. En vergeet vooral ook niet het heerlijke Whisper To A Scream tot je te nemen.

Sonic Universe laat je via hun debuut kennis maken met hun wereld. Er is heel wat te ontdekken. Als jij je funk strak rockend wilt horen met een geweldige band die het speelt, met een topzanger in de lead,  dan mogen deze wereldse klanken jou niet voorbij gaan. Ronduit klasse. Wat een debuut!