Nog maar 16 maanden geleden zagen we een weergaloos Songhoy Blues het Quebec Summer festival afsluiten. Het lijkt, in deze tijden van vrijwel geen, of anders kleine, concerten, een eeuwigheid dat we in Quebec op het grote plein stonden. Gelukkig doet hun derde album Optimisme, mooie titel in deze barre tijden trouwens, ons in gedachten weer terug belanden op die plek.

Met wat een heerlijk weldadige rocktrack beginnen ze Optimisme gelijk zeg! Badala is rock zoals je rock wilt horen. Strak, energiek en recht vooruit zet de band je gelijk op het verkeerde been. Is dit een voorbode van wat ons op hun nieuwe album te wachten staat? Als we Badala vertalen naar het Engels betekent het We Don’t Give A Fuck dus dat zou zomaar zo kunnen zijn dus.

Maar met het daarop volgende Assadja logenstraffen ze die gedachte gelijk met een weergaloze Tuareg bluesgroove, waarmee binnen twee tracks gelijk het volle potentieel van de band blootgelegd wordt. Wat een geweldig dynamische song. Onnavolgbaar en weergaloos. Met super straffe songs als Fey Fey en Gabi zetten ze de lijn van voortreffelijke gelijk erg opwindende songs moeiteloos voort.

Het is altijd al de manier geweest waarop de mannen van Songhoy Blues hun songs spelen die zo opwindend is. Alle vier geweldige muzikanten, met gitarist Garba Touré als grootste geweldenaar, klinken zo gedreven als je muzikanten maar kunt meemaken en het mooie is dat ze dat nu op album #3 de live sound magnifiek naar de studio hebben overgeheveld.

Producer Matt Sweeney heeft de band boven zichzelf uit getild en echt elke song klinkt energiek en doorleefd. Het is een vloeiende mix met traditionele Malinese klanken vermengd met de woestijnblues van de Tuareg en dikke westerse rock daar overheen. Gezongen in verschillende talen met niet alleen leadzanger Aliou Touré prominent in de mix maar ook de samenzang met zijn andere bandleden.

Optimisme kent 11 nieuwe tracks die allen tot het allerbeste behoren wat de band tot nu toe maakte. Het aanstekelijke en sprankelende Bare verdient een groot meezingend en optimaal swingend livepubliek. De daarop volgende en al net zo sprankelende en opzwepende songs Pour Toi en Bon Bon al net zo trouwens.

Tjonge, en wat is de in het Engels gezongen Worry ook weer een geweldig opzwepende track ook. Prachtig hoe de gitaren over elkaar heen buitelen en Garba Touré vervolgens ijzersterk solerend doortrekt. De losse sfeer van Dournia sluit daar dan weer naadloos op aan met zijn frisse samenzang en prachtige ritmes. Wederom een van mijn favorieten van het album, vooral ook omdat wederom Garba Touré zijn gitaar weer zo weergaloos doortrekt.

Met het ingetogen Kouma komt Optimisme tot een bloedmooi einde. Ongelooflijk wat de band in deze afsluittrack nog even laat horen. Zo’n track die niet alleen een heel andere kant van de band laat horen maar tevens een prachtig zicht op hun eigen muzikale toekomst.

Songhoy Blues bewijst met Optimisme dat ze nu echt één van de meest belangwekkende bands van deze tijd zijn. Mooi ook om de band die gevormd is in een land waar oorlog niet bepaald aan voorbij is getrokken, zo vreugdevol muziek horen maken. Optimisme, de wel erg fraaie opvolger van debuut Music in Exile en opvolger Résistance, is één en al opwinding en emotie.