Het zouden drie prachtige avonden worden. SOHN samen met het Metropole Orkest in De Melkweg om het 75 jaar actief zijn van dit muzikale gezelschap te vieren. Het valt mooi samen met het 50 jarige bestaan van deze concertzaal, een groot feest, memorabele avonden en een genot om bij aanwezig te zijn. Maar het loopt anders, de deuren blijven in mei 2020 gesloten, corona trekt de touwtjes strak en dirigeert het silent disco gebeuren. Geen optredens, geen saamhorigheid, alleen leegte. De rusteloze zanger verhuist vanuit Los Angeles naar Spanje, de bevreemdende wereldreiziger blijft zoekende naar een standvastig thuisfront en nieuwe inspiratiebronnen.

Trust, een nieuwe herfst, een nieuw vertrouwen. Chris Taylor aka SOHN wint langzaam dat vertrouwen terug. In het overheidsbeleid, de herstart van de culturele sector, en vooral het zelfvertrouwen in het muzikale vakmanschap. Een artiest heeft speeluren nodig om die scherpte te behouden, de twijfel te overwinnen en verder te kunnen. Terug bij af. Daarom klinkt Trust misschien zelfs nog kleiner, intiem geleefd puurder dan de toch al niet misselijke Tremors en Rennen voorgangers. SOHN zet het commerciële popmasker af, onder die dekmantel legt hij zijn ziel bloot. Open, naakt en kwetsbaar, de donkerbruine soul en het gospel verlangen doen nog meer zijn intrede. De schoonheid van de songs overstijgt de behoefte van het experiment. Die speurtocht naar die diepe innerlijke kern legt hij niet alleen af, producers Yakob, Mike Sonier, Ryan Linvill en Chris Tabron, singer-songwriters Jesse Boykins III en Noah Le Gros en componist Emile Mosseri verzorgen tevens een groot aandeel in dit schrijfproces.

Start introduceert de gitaar, nog puurder, nog meer terug naar de basis van het liedjes smeden. De intense piano vervangt hierbij steeds vaker de kenmerkende elektronica waarmee SOHN naam maakt. Gedurfd volgens de herziende logica van een evoluerende maatschappij die nooit meer hetzelfde is. De rauwe bluesfolk kern van de muziek vormt hierin een belangrijk aandeel, en spookt als een meereizende schaduwpassagier door Trust heen. De wereld is veranderd, de verlate wegen naar die veilige voorbijgaande jaren zijn doodlopend, afgestorven en met hardnekkig onkruid begroeid. Zoals SOHN het zelf zo mooi in Riverbank verwoord; de verleden tijd is gemummificeerd, de komende tijd ligt nog bruikbaar in het verschiet.

De Antigravity doodsmak terug op de bedrieglijke aarde. Misleidende Tegenkracht, alleen en eenzaam. Kaal ritmisch, vervormd de bouwstenen bij elkaar sprokkelend, met voorbij waaiende gitaarakkoorden. Pandemieverspilling van de claustrofobische Life Behind Glass triphop resetten en herstarten. Gepauzeerd in de eenzaamheid van het uitgestorven Station afwachtend. De onbeantwoorde roep naar levendig contact. Figureskating, Neusiedlersee legt kervend herinneringen vast om de eeuwigheidswaarde te bepalen maar krabt tevens oude wonden open. Het verdriet kruist hierin de optimistische ondertoon. De schoonheid van het verleden eliminerend, het orkestrale einde de mond snoerend.

Trust is het besef dat alle opgespaarde vastigheid maar een relatief naakt begrip is. De onvoorspelbaarheid daarvan is hierin de enige zekerheid. Het plannen achterwege gelaten, de momenten pakken en vastleggen. Het leven bewandeld exact dezelfde wegen als het opnameproces van een plaat. De creativiteit laat zich niet sturen, maar ontstaat veelal spontaan tijdens het werkgebeuren. Misschien is dat wel de belangrijkste boodschap die SOHN via Trust meegeeft, dat je in beweging moet blijven om verder te komen. Vertrouw op de toekomst, laat het wantrouwende verleden achter je.