Het muziekklimaat in Noorwegen heeft een sprookjesachtige aantrekkingskracht waarin aan de ene kant elfjesachtige artiesten als AURORA ontpoppen maar waar tegenover ook de rotsvaste blackmetal scene reusachtige Burzum en Dimmu Borgir geweldenaren een podium gunt. De voorgeschiedenis van plunderende zeevarende Vikingen staat recht tegenover die romantische, maar ook vaak lugubere sages en legendes vertellingen welke nog steeds op muzikaal gebied hun invloed als erfenis nalaten. Een Tolkien avontuurlijke sfeer die door gigantische gebergtes en dicht begroeide bebossing die mystiek opwekken speelt uiteraard hierbij ook mee.

Techno voorliefde weerklinkt in de Okey EP van het getalenteerde damesduo Smerz, waarbij vooral die elektronische dansbeleving op de voorgrond staat. De tweede Have Fun EP is al vreemder, brutaler en onvoorspelbaarder. De uit Oslo afkomstige Catharina Stoltenberg en Henriette Motzfeldt ontkiemen hier hun ideeën welke uiteindelijktot het eerste volwaardige Believer hoofdstuk leiden, waar de eerder genoemde traditionele woeste thuisland basis een grote rol in vervuld.

Believer is een donkere avondwandeling door een onherkenbaar landschap waarbij enkel schemerig maanlicht als een onbetrouwbare gids de onnavolgbare weg door het onzichtbare labyrint uitstippelt. Na de glinsterende geluidscollages slaan slagvaardige moordende Gitarriff basgitaar akkoorden toe die al in de eerste minuut voor de nodige verwarring zorgen. Een extremiteit waarvan er nog velen volgen. De beangstigende sfeer krijgt van hemelse zangpartijen tegengas die zich door het oerwoud van eighties dreampop en eeuwenoude folklore heen werken.

Vooral dat laatste conservatieve element zorgt voor rust in de hectiek en maakt van Hva Hvis een passend slotakkoord. Zo maakt Smerz op Believer prachtig gebruik van theatrale orkest escalaties die in de vorm van samplers een belangrijke plek opeisen. Er is ruimte voor klassieke verstilling, met ware Versace Strings operazang, adembenemende filmische The Favourite spektakel en het geschoolde Sonette, waar pompende synthesizers voor de meer aardse piano ingeruild worden.

De spookachtige geesten van de uit Bristol afkomstige triphop eisen in het geheel een prominente rol op. Waarbij vooral het belang van het beklemmende Massive Attack tripgoth meesterwerk Mezzanine op indrukwekkende wijze als een verslindende parasiet de plaat binnendringt en vooral bij het Believer titelstuk en het ritmisch zeer sterke Glassbord modderige slijmerige sporen achter laat.

Dat dit eigenzinnige gezelschap zeker gegrond in het heden staat hoor je in het Noors gezongen zwoele Rain en het Rap Interlude intermezzo terug. Waarbij ze bij hun eigen generatie aansluiten, opgegroeid met de multiculturele straattaal van de stoere hiphop, en welke op gelikte gefiltreerde wijze hun stadse positie pakken. Ook het toegankelijke Flashing is volgens de principes van een hit scorende popformule opgebouwd. Met soul, stemvervormers en schreeuwende ambient werken ze na een climax toe die vreemd genoeg maar niet komt.

Die zit er dus wel in de gewaagde avantgardistische onrustige Hester techno en het dansbare I Don’t Talk About That Much techno. Een overtreffende trap van het voorbereidende Okey werk, een ware in trance rakende clubtrack, de knipoog naar het verleden, en de bevestiging dat ze het kunstje ondertussen beheersen. Smerz heeft zich in een paar jaar tijd tot hedendaagse cyber postpunkers ontwikkelt die de duisternis op totaal eigen wijze inkleuren.