Slash is na Kiss vermoedelijk de meest iconische rockster van de voorbije decennia. De hoge hoed, zonnebril en zwarte krullenbos staan van Azië tot Zuid-Amerika garant voor herkenning. Slash’s goede reputatie was jarenlang gebaseerd op zijn werk met Guns N’ Roses en gastoptredens bij artiesten als Lenny Kravitz en Marta Sanchez en in mindere mate met Velvet Revolver en zijn eigen Snakepit. Zijn solodebuut in 2010 bracht daar verandering in want die plaat bevatte tal van goede composities en leverde goede recensies op en verkocht niet onaardig. Wellicht de sterkste troef van dat debuut was de rits zangers en zangeressen die zorgden voor veel variatie.

Die troef is Slash op dit album kwijt want Myles Kennedy (Alter Bridge) zingt op alle nummers. Dat is geen natuurlijk geen straf want Kennedy is een prima zanger, maar de vocale variatie is wel weg. In veel opzichten klinkt Apocalyptic Love daardoor vaak als de opvolger van Ain’t Life Grand (2e plaat van Slash’s Snakepit) dan als zijn solodebuut. De productie en mix zijn dik in orde. Uiteraard is de gitaar prominent aanwezig in de mix, maar ook de ritmesectie en de zang komen goed uit de verf.

Het titelnummer opent het album met een swingende riff en stuwend ritme. Kennedy toont zijn progressie als zanger en zingt afwisselender dan op menig Alter Bridge nummer. De gitaarsolo is echter weinig bijzonder. Tijdens het uptempo One Last Thrill horen we een rock n’ roll riff die zo uit de catalogus van Chuck Berry had kunnen komen. De band klinkt erg enthousiast waardoor het liedje bruist van de energie. Opnieuw is de solo onopmerkelijk. Standing in the Sun kent een hoekige riff en een structuur die we kennen van een band als Wolfmother. Kennedy zingt hier geweldig en zorgt ervoor dat dit een van de meest memorabele nummers van het album is. De eerste single You’re a Lie is een simpel swingend liedje dat weliswaar gedreven wordt gezongen, maar relatief weinig om het lijf heeft. Het blijkt de voorbode van een matig middendeel want No More Heroes, Halo en We Will Roam zijn eigenlijk dertien-in-een-dozijn liedjes. Het is na twee Snakepit, Velvet Revolver en soloplaten wel duidelijk dat Slash Axl nodig heeft om met werkelijk epische arrangementen op de proppen te komen. Slash is een begenadigd gitarist, maar verwacht van hem geen Civil War, Estranged of November Rain. Gezien de recente gebeurtenissen rondom de inauguratie in de Rock n’ Roll Hall of Fame, kunnen we een hernieuwde samenwerking met Axl echter vergeten.

Anastasia start akoestisch, maar ontwikkelt zich tot een typische Slash compositie. Voor het eerst horen we een gitaarsolo die echt goed in elkaar zit. Ook vermeldenswaardig is de lekkere groove in Bad Rain en het energieke Hard And Fast. De ballade Far And Away onderscheidt zich door Kennedy’s vocalen en de goede solo. Het reguliere album sluit af met het energieke Shots Fired. De deluxe editie kent twee nummers die opmerkelijk genoeg, beter zijn dan het vrijwel alle nummers van de reguliere cd (!) Carolina is super cool en Crazy Life is een vette boogie. Als dit materiaal tot bonusstatus is veroordeeld, ga je je afvragen of Slash wel de juiste nummerkeuze heeft gemaakt…

Apocalyptic Love is een degelijke, voorspelbare en weinig spectaculaire rockplaat. Fans van Slash krijgen precies wat ze mogen verwachten. Het is evident dat Slash goed in zijn vel zit want hij klinkt energiek en enthousiast net als zijn zanger en band. Ditmaal komen er echter geen verrassingen uit de hoge hoed, het songmateriaal en de gitaarsolo’s zijn gemiddeld te mager voor een echt hoge waardering.

Tracklisting Apocalyptic Love

1. Apocalyptic Love (3:28)
2. One Last Thrill (3:09)
3. Standing in the Sun (4:03)
4. You’re a Lie (3:48)
5. No More Heroes (4:23)
6. Halo (3:22)
7. We Will Roam (4:49)
8. Anastasia (6:07)
9. Not for Me (5:21)
10. Bad Rain (3:46)
11. Hard & Fast (3:02)
12. Far and Away (5:14)
13. Shots Fired (3:48)
14. Carolina (3:17)  (bonusnummer)
15. Crazy Life  (3:40) (bonusnummer)

Deze recensie verschijnt ook op www.lordsofmetal.nl