Je hebt progressieve rock en je hebt rock die progressief is. De drie mannen die samen Six By Six vormen, laten hun tweede album vooral klinken als een band die heerlijk aan het jammen is geweest, erop los rockend én dat doen ze met hier en daar prettige progressieve invloeden. Niet gek als je je bedenkt dat de drummer van dienst Nigel Glockler is die naast langjarige ervaring bij Saxon ook nog in een iteratie speelde van GTR, de ooit progressieve supergroep van de heren Steve Howe en Hackett. En daar speelde hij samen met Robert Berry, de man die net zo makkelijk bas als gitaar speelt als toetsen. Naast zijn samenspel met beide Steve’s werkte hij ook met Keith Emerson en Carl Palmer samen in 3, een variatie op ELP, die vanzelfsprekend niet die naam kon dragen. De gitarist die hier regelmatig los gaat én die sowieso al bekend staat om zijn heerlijk eigenzinnige spel, altijd intrigerende en soms wat stuiterende solo’s is de meestergitarist van Saga, Ian Crichton.

Je zou kunnen beargumenteren dat Ian Crichton elke band naar een hoger niveau tilt, maar dan doe je de muzikaliteit van dit trio én hun spelplezier aanzienlijk tekort. Wat je hier elf nummers lang hoort, is in elk geval steeds te genieten. Zeker, het is meer rock met zo nu en dan progressieve invalshoeken, maar, luister naar de akoestische partijen van Ian, luister naar de basloopjes en toetsentexturen van Robert en dan ben je zo nu en dan al zeer aangenaam verrast. Nigel is een gedegen factor op de drums die op dit album ook niet achterover is gaan leunen en er maar wat op los drumt, behalve dan natuurlijk wanneer de muziek daarom vraagt. De zang van Robert zal niet iedereen welgevallig zijn, tegelijkertijd, gun de man én het album juist ook wat tijd om te beluisteren én, als je in eerste instantie misschien wat twijfels had, kan het maar zó zijn dat de puzzelstukjes van deze niet al te complexe maar zeker intrigerende langspeler voor je op de plaats vallen. De toetsen- en basloopjes en de daar zeer goed op inspelende drumpartijen maken met het spel van Crichton dat het album toch wel erg doet genieten.

De elf nummers die de drie samen hebben opgenomen, zijn dan ook nummers die zeker wel aansprekend zijn als je je rock met progressieve saus lust. Het is een genot om Ian losser te horen, zo lijkt het soms, dan bij Saga, alhoewel hij ook daar natuurlijk veel ruimte krijgt. Toch, dat nog meer rocky karakter past hem goed. En ja, inderdaad, het zijn gewoon elf lekker rockende nummers die niet het uiterste van je vergen, noch qua complexiteit, noch qua epische eigenschappen op het gebied van lengte. Nee, de nummers en het album zijn fijn compact. Fijn voor een vrijdagmiddag en wellicht wel voor elk moment van welke dag dan ook. En het album doet je in ieder geval mijmeren over hoe Six By Six live klinkt. In september doen ze Nederland en kun je ze zien in de Cacaofabriek of in de Boerderij. Dan weet je wat je te doen staat. Dit maakt in ieder geval nieuwsgierig naar zowel het debuut als naar een mogelijke opvolger. De mannen mogen niet meer de jongste zijn, ze leveren hiermee een gedegen en aantrekkelijk tweede album af waar de gretigheid in de nummers van afspringt. Je gelooft het of niet, voor je het weet zit The Mission in je hoofd en zing je het zelfs zomaar mee.