Als oermoeder van de punkbeweging maakt mode ontwerper Vivienne Westwood naam als Malcolm McLaren haar de vrijheid geeft om de straatschoffies van Sex Pistols in gescheurde alternatieve boyband maatpakken aan te kleden. Haar iconische positie en spraakmakende antireactie is zelfs nu nog van onschatbare waarde en het is natuurlijk een eer om je carrière onder haar hoede te verbreden. Toch kiest het jonge Ierse talent Sinead O’Brien ervoor die leerschool te verlaten en zich op haar andere passie te richten, de muziek.

Kunst, daar draait het uiteindelijk allemaal om. De onnavolgbare verknipte Mark E Smith (The Fall) gekte, de elektronische deprimerende Anne Clark spoken word dichtersromantiek en de rebelse Kae Tempest mentaliteit. Veelzeggende boegbeelden die dan wel bewust dan wel onbewust hun invloed op Sinead O’Brien uitoefenen. En als je dan ook nog eens de aandacht trekt van Speedy Wunderground producer Dan Carey en een droomstart met het gelimiteerde Taking On Time maakt, dan zit het met die basis wel goed. Pure sneltrein 3 minuten postpunk. Beide voeten in het allesbepalende tijdsbeeld van 1980, met rauwe dromerige gitaarakkoorden als noodzakelijke kernbronreactor.

Er volgt een veelbelovende A Thing You Call Joy/Limbo single waarna ze in het vizier van William Street komt die haar op zijn Chess Club platenlabel onderbrengt. Dan Carey weigert om haar los te laten en draagt de eindverantwoording bij de net zo sterke eighties echo’s mengelmoes van de Drowning In Blessings EP. Na de Kid Stuff singlere volgt met Time Bend and Break the Bower eindelijk de eerste officiële albumrelease. Nog steeds met hetzelfde producersteam, aangevuld met gitarist Julian Hanson en drummer Oscar Robertson die tevens als volwaardige bandleden de albumhoes opsieren.

Time Bend and Break the Bower is een surrealistische Alice In Wonderland trip door het fantasierijke Londense Brexit verhaal, waar voorgelogen waarheden, apocalyptische waanbeelden, wanhopige There Are Good Times Coming toekomstperspectieven en nachtelijke death disco koorts elkaar treffen. Premier Boris Johnson die profetisch als Mozes met opgeheven hand een tweestrijd in werking zet, Selling England By The Pound. De verdeeldheid van het Britse volk, chirurgisch van het Europese vasteland en Sinead O’Briens Ierse geboortegrond geamputeerd. Het loodzware Pain Is the Fashion of the Spirit dreunt, beukt en klotst misselijk tegen de begrenzende krijtrotsen aan.

Two silent seas divide us
Two silent seas retreat
It’s the end of all good things
There is nothing good to keep

Een bovenaards wezen beweegt zich woest dirigerend boven het Verenig Koninkrijk voort. De hemel schudt in Salt lachend zijn donkere donkerwolken los. God is vrouwelijk, sensueel, sexy, funky en verleidelijk. God danst zich opgewonden streng door Like Culture heen. Minachtend luidt Sinead O’Brien de noodklok, de verantwoordelijkheid van het uitgespeelde machtsspel ligt niet in haar handen. Het is een mannenmaatschappij, ook al is deze jaren geleden door een Iron Lady in werking gesteld. De geschiedenis kan herschreven worden, het Thatcher imperium als geijkt startpunt.

Prehistorische holle drumslagen herdefiniëren de wereld. Girlkind keert naar de postpunkbeginselen terug, en gooit veertig jaar aan historische levenslessen de prullenbak in. Marcherende terreurnoise ontwringt en saboteert de Holy Country eenheid. Het dromerige met treurviool mineurstemmende Multitudes geeft een ontregeld sprankje van die andere bekende Sinead machteloze boosheid vrij. End of Days, we feesten om te overleven, offeren goedwillige gedachtes aan het kwaad, en laten hulpeloze kinderen los om de geruïneerde puinhoop op te ruimen. Onze rotzooi, hun erfenis. Verdoofd door de beklemmende angstklanken van het alsmaar herhalende Go Again, generatie na generatie.