De rockcultuur eist altijd zijn slachtoffers op, daar zal nooit iets aan veranderen. Hoe lastig is het om aan die opgelegde verwachtingen te voldoen, als men je vraagt om over die uiterste begrenzing te stappen. Zeker als de muziek nog een grote emotionele lading met zich voortbrengt. Gitarist Matt Kwasniewski-Kelvin van Black Midi blijkt amper tegen die druk bestand, en bezwijkt doordat hij zich tijdens concerten geen houding kan aanmeten, en zelfs voor de geniale touwtrekkende Black Country, New Road frontman Isaac Wood ligt die lat te hoog. De innerlijke demonen van Charlie Steen uiten zich in paniekaanvallen en plankenkoorts. Door die podiumvrees annuleert Shame halverwege hun eerste tour, en gaan ze bijna aan het therapeutische rauwe Songs of Praise ten onder.

Shame, een toepasselijkere naam is niet denkbaar. Je psychosociaal van de buitenwereld terugtrekken. Schaamte voor de persoonlijke teksten waarin je de ziel open en bloot analyseert, en deze noodgedwongen deelt. De overige bandleden hebben de mogelijkheid om zich achter hun instrumenten te verschuilen, voor een zanger en tekstschrijver geldt deze optie niet. De huidige postpunk generatie geeft de emo erfenis een uitvluchtplek binnen de bezielende woorden, en daarmee verschillen ze met die eerste lichting die vooral eind jaren zeventig een uitzichtloos duister doemscenario schetsen. De lastige tweede plaat Drunk Tank Pink voldoet aan alle verwachtingen, continueert de ingeslagen wegen, maar dan met een duidelijke vermindering van bij elkaar geprakte gekanaliseerde frustraties. Met het nodige sarcasme krijgt de definitieve eigen identiteit vorm.

Zelfverzekerd begint het Londense gezelschap aan hun music for the masses Food for Worms plaat. Wat ooit als een idealistische jongensdroom ontstaat is tot een volwassen job uitgegroeid. De introverte persoonlijkheid Charlie Steen schrijft zijn complexe schizofrene shit ervaringen van zich af, en is nu klaar om die onbegrepen boze maatschappij te betreden. Ook al heb je vijf vingers die dezelfde kant op wijzen, dan nog heb je een hand nodig om ze te leiden. Om die rauwe randjes te conserveren schakelen ze de hulp van Flood in. Deze gerenommeerde producer heeft de nodige meesterwerken op zijn naam staan. Shame identificeert hem vooral als vooraanstaand grondwerker van het Ierse The Murder Capital debuut. Dat Food for Worms muzikaal met een voet in de noise duisternis van de jaren tachtig staat, en met die andere de industrial droomwereld van de jaren negentig bewandelt, is vooral aan zijn ruimdenkende visie te danken.

Kille zelfbeklag uitspattingen verdwijnen in de ijskast. De vraag is geminimaliseerd. Dat moment tot bezinning uit zich nog het passendste in de wrang duisterdromerig Orchid postpunk. Onacceptabele tekortkomingen bedekken als een inktzwarte rouwsluier Food for Worms, de kwetsbaarheid zoeken ze nu ook buitenhuis op. De Fingers of Steel vuist deelt nog een laatste vermorzelende klap uit. Dromen verwezenlijken door nachtmerries als bondgenoten te verwelkomen. Als makke volgelingen verdwijnen we in een termijn beperkende zandlopertrechter om er als samengeperste pulp uit te komen. Het socialiserende Six Pack verwezenlijkt je nieuwgeboren wensen. Sociale media verlegt je schaamte, door het begrensde geïsoleerde leven vervagen de realistische grenzen. Die grens beperkt zich niet tot het Verenigde Koninkrijk, de overtocht naar het vercommercialiserende Beloofde Land lonkt. Six Pack is een sexy groovende Red Hot Chili Peppers adrenaline tijdbom, met funkende cross-over, waaroverheen Charlie Steen de gehate Yankees absurditeit aan elkaar praat.

De Amerikanisering mentaliteit is ondertussen ook in Europa genormaliseerd. Adderall ontpopt zich vanuit een merseybeat cocon, maar heeft wel het typerende bijtende Pixies cynisme en emotionele Hüsker Dü hardcore uitspattingen. De grijze verregende Burning by Design grunge is met de spokende deprimerende backings voor mij het ultieme Food for Worms hoogtepunt. Vluchtige Crosstown Traffic metropool gekte geeft Different Person vleugels, en met All the People eindigen ze weer geaard down to earth. Het is een vrije kamikazeval de neergaande spiraaldiepte in. Food for Worms is een gedurfde stijlbreuk, die verder niks aan de kwaliteiten indamt. Nog steeds staan de noise terreur gitaren op defensieve oorlogssterkte afgestemd, maar of de muzikale Amerikaanse bondgenootschap deze volledige acceptatie verdient betwijfel ik.