Als artiest zijnde wil je niks liever dan speeluren draaien, groeien om je uiteindelijk aan het publiek te presenteren. De Canadese Senja Sargeant begint klein in de omgeving van Montreal, bouwt regionale naamsbekendheid op en begint het veelbelovende countrygezelschap Ladies of the Canyon waarmee ze bij grootheden als Broken Social Scene, Ron Sexsmith, Kenny Rogers en Buffy Sainte-Marie de nodige podiumervaring opdoet. Ondanks dat ze als tekstschrijver voor het succes van singles als Follow Me Down en Maybe Baby verantwoordelijk is, besluit ze om haar afzetmarkt te verbreden en verhuist ze naar de Nederlandse hoofdstad.

Amsterdam is een harde leerschool, de labiele zangeres valt in haar oude leefpatroon terug waarbij ze in drugs, drank, onzekerheden en twijfel wegvlucht. Als ze dan bij zangtalentenprogramma’s haar verhaal vertelt, krijgt ze een overvloed empathische reacties en zijn juryleden lovend over haar stemkwaliteiten te spreken. De Hollandse nuchterheid geeft niet het gehoopte inlevingsvermogen, de overzeese openheid wordt wisselend ontvangen. In de Verenigde Staten en Canada smult men van dit soort vertellingen, in Nederland leeft dit minder. Een ervaring rijker, een illusie armer.

Door de pandemie is het onmogelijk om naar Los Angeles te vertrekken, al gelooft producer Shane Alexander wel in haar en samen onderzoeken ze de mogelijkheden om de muziek aan de man te brengen. De Never Gonna Turn Away single wordt aan drie tracks gekoppeld, waardoor deze de lengte van een EP krijgt. De lange afstand correspondentie levert een vruchtbaar resultaat op. Shane Alexander schakelt de hulp van drummer Fernando Buffalo, gitarist Jesse Siebenberg, bassist Vic Ruiz en toetsenist Carl Byron in, Stevie Blacke is verantwoordelijk voor de strijkersarrangementen.

Het belang om die emoties te delen, je zeggingskracht te heroveren is afhankelijk van de mensen om je heen. Senja Sargeant schreeuwt om die interactie welke in een live setting het beste tot haar recht komt, maar de zangeres heeft met de coronabeperkingen te dealen die dit amper mogelijk maken. Elkaar verkennen, jammen, het vertrouwen herpakken en samen naar een gemeenschappelijk einddoel streven. Er valt zoveel winst uit de achtergrondgeschiedenis van deze interessante vocalist te halen, en daarvoor heeft ze een maatje nodig welke het verdriet uit haar trekt, de zielenpijn laat herbeleven en deze vormend aan de kritische buitenwereld etaleert. De hulpeloze Senja Sargeant is met Never Gonna Turn Away een stap dichterbij haarzelf gekomen. Nu nog haar eigen littekens verder openscheuren, laten bloeden om ze vervolgens afsluitend dicht te schroeien.

In de Never Gonna Turn Away countrypop song eist Senja Sargeant niet de ervaringsrijke slachtofferrol op, maar stelt ze zich als de verontrustende bemoederende hulpverlener op. De triestheid is niet haar triestheid, de kwellingen zijn niet haar kwellingen, al zit ze er wel met haar neus bovenop. Still Dreaming of You beschrijft de afstanden in tijd en plaats die de singer-songwriter opoffert, maar men mag dit gerust breder beschouwen. Het verlies in contacten, het verlies van samen herinneringen opbouwen, het verlies van een afgesloten heftige periode die wel aan de basis van de persoonlijkheid en de ontwikkeling van Senja Sargeant staat. Verbitterd, melancholisch puur.

Thunderheads, eenzaam in een overvolle bar de feestdagen doorbrengen. De relatie met een geliefde door de relatie met de net zo geliefde fles vervangen. Het pijnlijke schuldgevoel, de lamlendige verdoving en de steeds terugkerende gewelddadige worsteling. Now I Understand, de wederopstanding, het houvast van de verspilde kansen terugpakken om uiteindelijk jezelf terug te vinden. Senja Sargeant vat haar leven in een viertal tracks samen, een persoonlijke geschiedschrijving waaraan zijzelf de meeste steun heeft. Bouw dit verder uit, laat je zo min mogelijk door de invloedrijke omgeving beïnvloeden. Laat het vooral een persoonlijk traumaverwerkingsproces zijn, en laat muziek hierin je reizende metgezel en trouw bewapende vriend zijn.