“Als we worden benaderd door een groep mannen, zullen we blaffen als honden. Er is niets wat een man meer schrik aanjaagt dan een vrouw die volledig gestoord lijkt.” Als hart onder de riem voor lotsgenoten opent Rebecca Taylor haar plaat met de langzame beat van het aanrandingsnummer I’m Fine. Licht cynische songtitel over een persoonlijke traumatische gebeurtenis in de relatiesfeer en haar vastberadenheid om voor haar onafhankelijkheid en seksualiteit te vechten tot ze alles weer helemaal in eigen handen heeft.

Rebecca Taylor ademt nu zelfvertrouwen, ‘self esteem’… Ze is intussen een rebelse tafelspringende Amerikaanse singer-songwriter. Ze ontpopt zich op haar tweede plaat tot een progressieve blijmakende popzangeres, een die zich tegelijk engageert tot het open en bloot brengen van diep emotionele boodschappen. Slaat daarbij vrij en vrank nagels met koppen. Op haar plaat valt gewoonweg niks te skippen, perfect weet ze hoe een geniaal nummer moet klinken. Songs voor de hitparade, songs voor de besloten intimiteit, het klopt gewoon. Je krijg pop, r&b, soul,  gospel, snelle beats, veelal in een ongehoorde electronische aankleding.

Jawel, door haar voorgeschiedenis erfde ze een onzeker kantje. Ze verkeerde zelf jaren in volle twijfel, stond op de rand van zelfvernietiging. Maar hier weet ze het om te buigen in assertieve erkenning van eigenwaarde, betrokkenheid en levenslust. Met uiteenlopende onderwerpen werpt ze zich op als spreekbuis, uitdagend, vol kwaadheid, voor een zwijgende massa ondergeschikte vrouwen. Ze voert een opbouwend pleidooi voor betere samenlevingsnormen. Maar ze doet dit onuitgegeven right in the face.

Na opener I’m Fine komt up-en-downsong Fucking Wizardry, over Rebecca’s ups en downs, onderstreept door een in extase orgelend koor. Het sexy stuwende Prioritise Pleasure, the song dan. Al linken alle songs naar elkaar, deze vreugdevolle springer, dreunende clubbeat met schelschurende electronica, is de prototypesong van de plaat. Seks, zelfgevoel, liefdesverdriet en opstandigheid, het keert in choreografie overal in terug. Als in een uitgelaten gospel wordt er vrijheid uitgezongen.

Prachtige knuffelsong I Do This All The Time, bevat nogmaals de plaattitel. Een in uitdagende praatzang verpakte song, samen met backgroundzangeressen en strijkers, over hoe moeilijk het is om samen gewoon mens te zijn. Het hart onder de riem voor de wereld spat uit de video. Je voelt de vibes van Dirrty van Christina Aguilera. Meidenpopsong Moody, zonder opsmuk, Rebecca’s realistische relatiesong, r&b-pop geinspireerd op We Found Love van Rihanna.
De op Rebecca’s voortdurende rockdrumroffel drijvende woede van How Can I Help You neemt de typering van vrouwen door mannen op de korrel.

Prioritise Pleasure. Een compromisloos persoonlijk manifest voor anderen, eerlijk, vol gratie, humor en power. Verpakt in inventieve pop,  r&b, rock, gospel. Met mooie harmonieën en spoken word. Vol percussie, verrassende, soms dissonante geluiden, instrumenten.
Prachtplaat. Hoe subversief ook, ze blijft zo attractief en vreugdevol.

Blijft de vraag, wat met de thematiek, pakkend zeker, maar voor het overige eerder ver  Amerikaans? Of toch een universele plaat over vrouw-zijn? En dus om er overal zonen en dochters mee op te voeden.