De Londense Seaming To komt uit een muzikale Chinese nest met allemaal hooggeschoolde pianisten. Noodgedwongen brengt ze als jong kind vele uren achter de vleugel door, maar krijgt zelf amper de kans om haar eigen vleugels uit te slaan. Net als de gemiddelde anarchistische puber verzet ze zich tegen het opgelegde regiem, en mishandeld ze het klassieke instrument op onorthodoxe wijze. Juist door die zwart-wit toetsen, toetst ze zichzelf in haar kunnen. Haar aanpak is losjes onverschillig en minder gedisciplineerd dan de rest van de familie. Ze redt zich aardig door te improviseren, en moddert in eerste instantie maar wat heen. Dan pas ontdekt ze de veelzijdige mogelijkheden, een piano is meer dan een rebels martelwerktuig, een sexy liefkozend klavier coördineert tevens het tedere liefdesspel. De basis van haar eigenzinnige geluid vindt bij deze gedachte de oorsprong.

Het concentratievermogen komt nog niet volledig tot bloei, en ze verlegd haar aandacht naar de klarinet. Vanwege het feit dat ze min of meer verplicht is om aan het Royal Northern College of Music conservatorium in Manchester een studie af te ronden, ontdekt ze daar haar zangkunsten en voltooit Seaming To de opleiding tot operazangeres. Daar ontmoet ze Graham Massey van 808 State. Deze introduceert haar in het avant-garde wereldje, waarin meer gelijkgestemden opereren. Niet vreemd dus dat hij ook de excentrieke Björk onder zijn hoede neemt. Er ontstaat een vriendschappelijke band met studiemaatje Semay Wu die op Dust Gatherers cello speelt. Seaming To kan ondertussen ook aardig met het klokkenspel en de synthesizer overweg.

Daarin verschilt ze in de opzet van haar eersteling. Seaming is nog voornamelijk een soloproject, welke haar wel de therapeutische voldoening schenkt. De stilte getuigt van het feit dat ze ruim tien jaar lang geen behoefte heeft om die innerlijke onrust weg te spelen. De liedjes zijn letterlijke stofverzamelaars die de monsters onder het bed van haar weghouden en als een auraschild tegen nachtmerries beschermen. Dust Gatherers is stukken praktischer en aardser dan de debuutplaat, al speelt het nou ook weer niet allemaal in een rooskleurig vredig decor af. Nog steeds zorgt haar androgene diep mystieke stemgeluid voor een elitair impressionistisch effect. Als een geestverschijning doolt ze door haar liedjes heen. Het heeft iets lugubers, alsof The Walt Disney Company de opgekochte rechten van de Hans Christian Andersen sprookjes hergebruikt om deze in een volwassen speelfilm te transformeren. Seaming To krijgt de opdracht om daarbij een beangstigend musicalsfeertje te creëren.

Paddy Steer is met zijn contrabas en pedal steel gitaar bijna onzichtbaar op anOverture aanwezig. anOverture is het gevecht tegen de droomwereld, probeer wakker te blijven, de schrik om niet meer te ontwaken dringt zich op. Blessing zegent de dag, weer een nacht overwonnen, maar het gevaar is niet geweken. Seaming To verschijnt als boosaardige fee om die eeuwigdurende slaap op te eisen. Traag sluw, verleidend misleidend. Het repeterende Tousles zuigt de ziel uit het lege omhulsel. De synthesizer gaat als een overspannen typemachine tekeer. Duizelingwekkende mechanische hartritmestoornissen smoren de beats om uiteindelijk in het Alice In Wonderland konijnenhol te verdwijnen. Het is een koortsige theatrale verslaglegging, die de angst voor het onwetende centraal stelt. Totale vervreemding van de muziekbeleving, een dieperliggende spirituele dimensie gevoedt door innerlijke angsten.

De klarinetten controleren het berustende Water Flows evenwicht en keren het tij. De rust is wedergekeerd, al is het instrumentale Xenanmax zo onbetrouwbaar als een aasgierige zomerbries. Hitchhiker is grootst, melodieus theatraal. Voor de juiste late avond ambiance schakelen ze het strijkersgezelschap rondom Semay Wu in, buiten haarzelf op cello uit de drie violisten Matthew Batty, Justin Lingard en Olivia Moore bestaande. Slidegitarist James Ford verzorgd de futuristische psychedelische kakofonie op het rockend wiegende Look Away, en zo is het rariteitenkabinet met hoofddirigent Seaming To compleet. Klein intiem sluit ze zelf met haar diepe stemgeluid en bedeesde jazzy Tenderly klarinettenpartijen de plaat af, waarmee ze zich in het fantasierijke speelveld van Björk plaatst. Een erfenis van het Graham Massey inzicht.